Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Κατ’αρχάς πρέπει να ξεκαθαριστεί τι είναι για την Ελλάδα η Γιουροβίζον. Τι θέλουμε να εκπροσωπείται. Η παράδοση, η γλώσσα, η επικαιρότητα, η διαχρονικότητα, ο πολιτισμός, η Ελλάδα ως Ελλάδα ή η Ελλάδα ως Ελληνικότητα; Και τι σημαίνει Ελληνικότητα; Ταυτότητα; Κουλτούρα; Συνειδητότητα; Όλα αυτά μαζί; Τίποτα από αυτά;

Το “Ζάρι” της Μαρίνας Σάττι είναι ένα ρυθμικό, ρυθμικότατο τραγούδι που “κολλάει” κάποιος χωρίς να του αρέσει απαραίτητα. Είναι ένα παζλ δέκα διαφορετικών δημιουργών, δέκα ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές, ακούσματα, επιθυμίες, δυνατότητες σύνθεσης. Έχει την νεανικότητα και την φρεσκάδα της εποχής, απευθύνεται στην νέα γενιά που ακούν τα βαλκανοτσιφτετέλια, τα αλβανικά τσιγγάνικα τραγούδια, που ακούμε συχνά από τα αυτοκίνητα που κάνουν θόρυβο στους δρόμους με ανοιχτά παράθυρα και μουσική στο φουλ και γυρνάμε τα κεφάλια για να δούμε ποιος κάνει τον σαματά. Ο ήχος δεν διαφέρει πολύ από την τραπ, στα δικά μ ου αυτιά, της αδαούς ακροάτριας. Ένα τέτοιο τις προάλλες προκάλεσε τον οδηγό μιας μηχανής να μου πει στο φανάρι που είχαμε κόκκινο “τελικά, τα μικρά αυτοκίνητα κάνουν τον πιο πολύ θόρυβο” για να του απαντήσω εντελώς αυθόρμητα “μήπως και τα μικρά μυαλά;” και γελάσαμε.

Η Ελλάδα του σήμερα είναι ό,τι δείχνει το “ΖΑΡΙ” και στέλνει στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό 2024 η χώρα μας. Είναι η Ελλάδα που μου αρέσει; Όχι. Δεν βρίσκω αισθητική στο τραγούδι, ούτε στον στίχο, ούτε στην σκηνοθετική κάλυψη. Είναι, όπως λέει ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός, ένα επιτηδευμένο κίτς; Παραθέτω την άποψή του αυτολεξεί την οποία και αναγνωρίζω ως ειδικού: “Eμένα αυτό το επιτηδευμένο κιτς μουσικό κολάζ με τους απλοϊκούς και άτεχνους στίχους και τον ζουρνά του Πέτρου Μήτσου μου αρέσει πολύ. Αλλά θα προτιμούσα ένα στίχο που να τελείωνε στο σώπα και να οδηγούσε σε όπα, όπα… αντί για το τα τα …και να πρόσθετε ένα ακόμα τουριστικό σύμβολο στην όλη σύνθεση των επτά συνθετών: Μαρίνα Σάττι, OGE, Kay Be, Nick Kodonas, Jay Stolar, Gino The Ghost και Jordan Palmer και των τεσσάρων στιχουργούν: VLOSPA, OGE, Μαρίνα Σάττι και Solmeister. Σαν να λέμε 45 μάστοροι και 60 μαθητάδες. Αλλά στην electronica συνηθίζεται ένα κομμάτι να είναι ένα κολάζ πολλών ιδεών από πολλούς συντελεστές. Η Μαρίνα Σάττι είναι μια πριγκίπισσα της Ethnotronica. Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον την πορεία της. Τη γνώρισα στα πρώτα της βήματα και συγκεκριμένα στην παράσταση «Ο Ιάσονας και το χρυσόμαλλο δέρας» του Θεάτρου Badminton. Εύχομαι η εμπλοκή της με αυτόν τον ανάλατο διαγωνισμό να μην έχει δυσάρεστη κατάληξη για την ίδια. Είναι κρίμα να γκρεμίσει ότι έχτισε με κόπο. Γιατί επέλεξε μια δύσκολη… ζαριά”.  

Αν, επομένως, η Ελλάδα του σήμερα είναι και Ethnotronica, η ελληνική συμμετοχή είναι μια χαρά. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την Ελλάδα που επιθυμεί να εκπροσωπηθεί από ελληνικά στοιχεία όσο τον δυνατόν πιο αναλλοίωτα ώστε να διατηρηθεί ο χαρακτήρα και η προσωπικότητα της χώρας, όχι το τραγούδι δεν εκπροσωπεί σωστά την Ελλάδα. Αλλά, μήπως η Ελλάδα δεν έχει πια προσωπικότητα, είναι ένα παζλ αντιγραφών και μιμήσεων, Ευρωπαϊκών, αμερικανικών, ασιατικών επιρροών; Ένας αχταρμάς μήπως είναι;

Ίσως μια ελληνική συμμετοχή με την τραγουδοποιΐα του Φοίβου Δεληβοριά, ενός σύγχρονου, ικανού, ανοιχτόμυαλου  συνθέτη και στιχουργού θα είχε ενδιαφέρον. Ή του Κώστα Λειβαδά. Όχι ότι οι Έλληνες δεν τρώγονται με τα ρούχα τους. Αλλά να… θεωρώ απίθανο οποιαδήποτε μουσική σύνθεση του Δεληβοριά ή του Κώστα Λειβαδά, λ.χ. να χαρακτηριζόταν εκούσια ή ακούσια κιτς και ακαλαίσθητη. Τι έλεγε ο Ντοστογιέφσκι; Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Έχουμε, νομίζω, πολύ δρόμο για αυτό.

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά

11 Μαρτίου 2024