Ίσως να φταίει που βράδιασε και  ο ορίζοντας χάθηκε μέσα σε πέπλο  μυστηρίου.

Ίσως γιατί το σπίτι μοιάζει να έχει σμικρύνει επικίνδυνα.

Ίσως γιατί από μέσα του  βγαίνει ο Λόγος παράταιρος ή  πως η ζωή κάτω από τον ήλιο με νέα του μοιάζει.

Όχι δεν θρηνεί  την ύπαρξη του. Δεν υποκρίνεται πως ζει

Δεν  κοιτά πίσω, ούτε  κρύβεται  πίσω από το υψωμένο δάχτυλο.

Είναι  σίγουρος

Ακόμα και όταν  του περνά απ’ το μυαλό η ιδέα, πως μπορεί να είναι ένα  λάθος πείραμα στο κισμέτ της ζωής.

Από  παιδί,  κυνηγούσε   το αύριο και το νόημα των λέξεων.

Κάθε φράση κάθε ενέργεια είχε να κάνει με το πώς, το τι,  το γιατί και το αύριο.

Πρόσφατα μάλιστα,  ανακάλυψε  ένα δικό του ρυτιδιασμένο απ’ το χρόνο,  σημείωμα που έγραφε:

Ήρθε το αύριο,

με τη κιθάρα στα χέρια να ψάχνω να βρω τις νότες να ψάχνω να βρω τον ρυθμό

Άραγε θα  είναι, το ίδιο αύριο με το χτεσινό;

Πόσοι από μας θα ήθελαν, το  αύριο να είναι ίδιο με το σήμερα; Χωρίς μια αλλαγή;  Πόσοι;

Έβρεξε σήμερα, έβρεξε αρκετά.

Σαν στερημένο δέντρο, γεύτηκε ολοκληρωτικά τη βροχή.

Και σαν τη χώνεψε, αποτραβήχτηκε στην άκρη, σαν αρπαχτικό πτηνό περίμενε να ξεπεταχτεί από μια γωνιά  το ουράνιο τόξο.

Μόνο που αυτό δεν του έκανε τη χάρη,  ίσως γιατί  είχε να ασχοληθεί με ποιο σοβαρά πράγματα.

Επιθυμίες

Πόσες  και πόσες

Παράξενες, μαγικές ανιδιοτελής, ασύμβατες ή και ουτοπικές

Είναι όμως επιθυμίες.

Μπορεί ο κόσμος μας να είναι άδειος,  να έχουν χαθεί τα πάντα, όμως οι επιθυμίες  είναι σταθερά ριζωμένες  μέσα μας,  κάτι σαν την ελπίδα ένα πράγμα.

Μπορεί να βάλεις όρια στις επιθυμίες;

Η κοινωνία λέει ναι, επιβάλλεται

Πρέπει ;

Γύρισε από τη νυχτερινή βόλτα. Ήταν η  πρώτη  του φορά

Περπάτησε  κατά μήκος της παραλίας, αντικριστά της  θάλασσας.

Τα  φώτα των ξενοδοχείων  σποραδικά του  ξεδιάλυναν, το δρόμο

Ρυθμό έπαιρνε, από τον παφλασμό  των κυμάτων και  το θρόισμα των χαλικιών που πάταγε.

Μια αιθέρια σιωπηλή σκιά  κάτι σαν φάντασμα, αδιαμαρτύρητα του έκανε παρέα

Άξιο  απορίας το πως ανέχτηκε την ακατάσχετη  φλυαρία  και το τραύλισμα των λέξεων, που έβγαιναν από μέσα του.

Το έχουν φαίνεται οι σκιές, όχι μόνο να μη μας εγκαταλείπουν αλλά, να μας υπομένουν στωικά επειδή μας αγαπούν.

Μια προσευχή, φεύγει μέσα από το στόμα του. Γίνε καλά

Όχι πια φόβος και πένθιμη θάλασσα, μικρές μέρες και ανήσυχες νύχτες

Αρκεί να  το πιστέψεις, πως είσαι καλά.

Πετά μακριά, σε πτήση χωρίς φτερά. Εκεί που το ασύλληπτο είναι εφικτό

Μετά από καιρό Πιστεύει  ξέρει, πως το αύριο  θα είναι  διαφορετικό

Την πόρτα ανοίγει,  τα φτερά ξεδιπλώνει, κάνοντας ένα αποφασιστικό βήμα για  να πετάξει μπροστά

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών