28 Οκτωβρίου. Κάθε  χρόνο  τέτοια μέρα, η Ελλάδα ντύνεται τα χρώματά της, θυμάται την αποστολή της, το ιστορικό ΟΧΙ, τους πεσόντες ήρωες που αξιώθηκαν της μέγιστης τιμής να αγωνιστούν για τα Χώματα της Πατρίδας  που δόξασαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, για τα Ιερά και τα Όσια της Φυλής,αγωνιζόμενοι υπέρ βωμών και εστιών,μέχρι της τελικής νίκης.

Αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ σε στάση προσοχής, μπροστά στους πρώτους πεσόντες του Έπους της Εθνικής Ομοψυχίας:

Στον στρατιώτη Βασίλειο Τσιαβαλιάρη, σκοπευτή πολυβόλου, από την Πιαλεία Τρικάλων, γεννημένο το 1912, ο οποίος στις 5.00 το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου,  υπερασπιζόμενος  το 21^ο φυλάκιο στο ύψωμα 1934, που ανήκε στο 54^ο Σύνταγμα Πεζικού, έπεσε χτυπημένος από βλήμα όλμου με τα πρώτα πυρά των Ιταλών.

Στον υποσμηναγό Ευάγγελο Γιάνναρη, ο οποίος στις 30 Οκτωβρίου, ως χειριστής ενός αεροσκάφους  ΗΕΝSHELL 126, ενεπλάκη με πέντε ιταλικά καταδιωκτικά Fiat CR 42 της 392^ης Μοίρας Δίωξης, με αποτέλεσμα ύστερα από καταιγισμό πυρών, μετά από ελιγμούς αποφυγής, να υποχρεωθεί να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση με διάτρητο κινητήρα, κοντά στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας έξω από το χωριό Βασιλειάδα του Νομού Καστοριάς, πέφτοντας νεκρός από τα πυρά που δέχτηκε, γινόμενος έτσι ο πρώτος πεσών Έλλην αεροπόρος αξιωματικός  του ιστορικού Έπους του ’40.

Στον υπολοχαγό (και προαχθέντα επ’ ανδραγαθία μετά θάνατον σε λοχαγό) Αλέξανδρο Διάκο, γεννημένο στη Χάλκη της σκλαβωμένης Δωδεκανήσου το 1911, που έζησε στη Ρόδο, που βρέθηκε στην Πρώτη Γραμμή του Μετώπου και που έπεσε μαχόμενος ηρωϊκά στην Πίνδο, στη θέση Τσούκα, την 1^η Νοεμβρίου του 1940 και φέρεται ως ο πρώτος πεσών αξιωματικός του Στρατού Ξηράς..

Στον αντισυνταγματάρχη Χαράλαμπο Κεφαλόπουλο, γεννημένο το 1893 στη Χώρα της Σάμου, που ξεκίνησε ως δάσκαλος αλλά φλεγόμενος από φιλοπατρία, μετά την ένωση της Σάμου με την Ελλάδα, κατατάχτηκε στον στρατό  και στη συνέχεια αρχικά ως ανθυπολοχαγός, πολέμησε σθε-ναρά σε όλα τα μεγάλα μέτωπα του Ελληνισμού. Στον ελληνοϊταλικό πό-λεμο, ηγούμενος του 18ου Συντάγματος Πεζικού Σαμίων, παρά το ύψω-μα 1211, έπεσε ηρωικά μαχόμενος στις 21ή 22 Νοεμβρίου του 1940 στο Βράνεστε, έφιππος, εφορμώντας μόνος κατά του εχθρού, σε μία α-πίστευτη θυσία, καθώς συνέβαλε στη μεγάλη αντεπίθεση του Ελληνικού Στρατού στο Μόραβα και στην κατάληψη της Κορυτσάς.

Στον αντισυνταγματάρχη (και προαχθέντα επ’ ανδραγαθία μετά θάνατον σε συνταγματάρχη) Μορντεχάι ή Μαρδοχαίο Φριζή,  Ελληνοεβραίο αξιωματικό, που γεννήθηκε το 1893 στη Χαλκίδα σε πολύτεκνη οικογένεια με όνειρό του να γίνει αξιωματικός και που πολεμώντας έναντίον του συντάγματος  Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ, καβάλα στο άλογό του και εμψυχώνοντας τους άνδρες του, έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος στην Πρεμετή, στις 5 Δεκεμβρίου του 1940. Ο ορθόδοξος ιερέας του στρατεύματος του έκλεισε τα μάτια με την επιθανάτια εβραϊκή προσευχή: «Άκουσε Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός σου, ο Κύριος είναι ένας».

Στους ηρωϊκούς πολεμιστές του Δυτικοθεσσαλικού 5^ου Συντάγματος στο θρυλικό Ύψωμα 731 (λόγω του υψομέτρου) του βουνού Τρεμπεσίνα, στην περιφέρεια του Τεπελενίου και στον ηρωϊκό Διοικητή του ΙΙ/5 ταγματάρχη Δημήτριο Κασλά που, περί τα 20 χ λ μ. βόρεια της Κλεισούρας, αποτελούσε ένα ορεινό πέρασμα και ένα από τα ισχυρότερα ερείσματα που κατέλαβε ο Ελληνικός Στρατός, αντιμετωπίζοντας νικηφόρα τη μεγαλύτερη επίθεση του πολέμου 1940-41, που έγινε το πρωί της 9^ης Μαρτίου 1941, με σφοδρή δράση του πυροβολικού με όλμους και αεροπορικό βομβαρδισμό των ελληνικών θέσεων.

Στον θρυλικό στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, που με την έκρηξη του Ελληνο-ϊταλικού Πολέμου, ως διοικητής της 8ης Μεραρχίας αρχικά εξουδετέρωσε την επίθεση και στη συνέχεια διέταξε άμυνα μέχρις εσχάτων στον τομέα Ελαίας-Καλαμά, που κάλυπτε τα Ιωάννινα. Η ηρωική του αντίσταση στην ιταλική επίθεση στο Καλπάκι, συντέλεσε τα μέγιστα στην νίκη της Ελλάδας απέναντι στον Ιταλικό Στρατό.

Και τέλος στον Άγνωστο Έλληνα απλό στρατιώτη, που με ζωγραφισμένο στα χείλη το χαμόγελο και το ψύχωμα, έδωσε τη ζωή του στο βωμό του χρέους.

Ας διδάξουμε επιτέλους κάποτε στα σημερινά παιδιά, που είναι ίσως πολύ καλύτερα από τα αντίστοιχα παλιότερων γενιών, πως αν δεν ανασάνουν συνείδηση και συναγερμό, αν δεν σκύψουν βαθιά μέσα τους και μέσα στη συλλογική μνήμη, αν δεν μάθουν πως πίσω από κάθε δικαίωμα κρύβεται  ένα χρέος, ένα καθήκον και μια θυσία, τότε τίποτα απ’ όσα απολαμβάνουν, δεν θα τους ανήκει σε λίγα χρόνια.

Κι ως τότε, οι Άταφοι Νεκροί του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, θα κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα της λησμονιάς:

«…Σχεδόν οχτώ χιλιάδες άταφοι, σε γη / Που Ελληνική μέσ’ στη συνείδησή μας μένει / Μοιάζουν θαρρείς στο χώμα μ’ ανοιχτή πληγή / Που ίσως κάποτε να γίνει γιατρεμένη / Νωπό το χώμα, σαν μετά από τη βροχή / Φέρνει στο φως ανθρώπων κόκκαλα σπαρμένα / Κόβοντας μια ριπή της νίκης την ιαχή / Ελλήνων σώματα επέσαν δοξασμένα  / Ξένε διαβάτη, πες στους Έλληνες, εδώ / Ακόμα είμαστε, πιστοί στο θέλημά τους / Εγώ όμως μάταια παλεύω για να δω / Την αναγνώριση, όσων ζούνε στη σκιά τους…» (απόσπασμα από το ποίημα “ΟΙ ΑΤΑΦΟΙ ΝΕΚΡΟΊ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ” του Δ.Ι.Μπρούχου)

XΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ  ΣΤΗ  ΜΝΗΜΗ !…

Ταγματάρχης Δημήτριος Κασλάς-Δ/τής Υψώματος 731

Χαράλαμπος Κεφαλόπουλος

Χαράλαμπος Κεφαλόπουλος

 Μαρδοχαίος Φριζής

Αλέξανδρος Διάκος