Ναι!  γράφω  πολλά…

Όμως σκέφτομαι πως δεν έχω αρκετά περιθώρια

Ένα ποίημα, μέσα σε Ιστό αράχνης, είναι η ζωή

Ο πυρετός βαραίνει τη ψυχή,  και αυτή, λες  και πετά μακριά, μου φεύγει

Το ίδιο και οι λέξεις

Αρκετές φορές βιάζομαι να τις αραδιάσω, έτσι που ότι ωραίο πεθαίνει πριν την κίνηση

Γενικά βιάζομαι

Γραμμένη μέσα μας είναι  η ιστορία των αισθήσεων

Δεν είμαστε ποια εκείνα τα ανέμελα παιδιά,  που  ενώ  ξέραμε…ελπίζαμε,

μαδώντας,  την κακομοίρα,  μαργαρίτα

Μ΄ αγαπά, δεν μ’  αγαπά …

Όταν έχει φεγγαράδα,  σκαρώνω μες στο μυαλό ένα ταξίδι

Μου αρκούν, μια βάρκα δυο κουπιά και εσύ

Στη φαντασία μου ταξιδεύουμε μαζί

Ξέρω δεν είναι για όλους ίδιες οι στιγμές

Οπότε,  αν δεν μπορείς, αν δεν θες, να μου το πεις,

Έχει ο δρόμος επιστροφή

Στη σκοτεινή μου κάμαρη,  συχνά σμιλεύω σκέψεις με λέξεις

Πόση πίκρα γυρέψαμε στη ζωή και μας την έδωσε απλόχερα

Πόση νοσταλγία μες  στο μυαλό

Κάτι σκοτώνει τις ευαισθησίες μας

Ίσως το θαμβό  καθρέφτισμα των γύρω μας

Λες να είμαστε εμείς αυτοί ;

Οι άνθρωποι πρέπει να αγαπιούνται, μη το ξεχνάς

Πρέπει να το νοιώθουν  να  το αναγνωρίζουν

Οι ασήμαντοι γιατί νικούν ;….

Δεν πρέπει

Να είχα το χρόνο σύμμαχο

να σ’  έβλεπα  πάνω στα κύματα να περπατάς,  με  ένα κοχύλι στα μαλλιά και ένα λουλούδι

μαζί  με την αίσθηση, μιας αχνής δόσης   ευτυχίας

Αναρωτιέμαι

Πως πέρασαν τα χρόνια χωρίς εμάς ;

Πώς να  δεις αυτά που ακολουθούν,  πως να μαντέψεις

Δεν είναι άδικο;

Μια δρασκελιά  να κάμεις και είσαι δίπλα μου , μια έτσι να κάνω και σε αγκάλιασα

Ένας καμβάς με χρώματα, η ζωή

Τις πινελιές που ακολουθούν μόνοι μας τις βάζουμε

Λίγο χρώμα εκεί, μια μουτζούρα παραπέρα

Έτσι εξασκείς τη φαντασία

Γιατί όλα είναι  φαντασία, ακόμα και η ζωή

Όση  από αυτή προλάβουμε,  να αγαπήσουμε

Να γευτούμε

Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών