Αναστασία Φωκά

Κάθε μέρα έστρωνε το τραπέζι λες και ήταν γιορτή! Με το λευκό τραπεζομάντηλο και τις χειροπετσέτες, την σαλάτα και τα ορεκτικά της πριν βγει το κυρίως φαγητό και φυσικά δεν έλειπε ποτέ η πίτα από το τραπέζι. Με χειροποίητο φύλλο που άνοιγε μόνη της φυσικά. Άλλοτε με τυρί, άλλοτε με σπανάκι και τυρί, με κιμά, με οποιοδήποτε υλικό έφτιαχνε πίτα. Πολίτισσα βλέπεται.
Πολίτισσα σε όλα της. Ξυπνούσε κάθε πρωί νωρίς το χάραμα. Έκανε το μπάνιο της και ετοιμαζόταν λες και θα πήγαινε στη δεξίωση. Πάντοτε περιποιημένη και στην τρίχα, παρότι ήταν απλώς μία γυναίκα που φρόντιζε την οικογένεια της από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Το”κοκέτα” ήταν λίγο για εκείνη. Στη συνέχεια ετοίμαζε πρωινό, μάζευε τα πρώτα πιάτα της ημέρας και έβγαινε στην αγορά για ψώνια. Όλα φρέσκα και πάντοτε τις καλύτερες πρώτες ύλες. Γυρνούσε και ξεκινούσε το μαγικό ταξίδι στην κουζίνα.
Ήμουν δεν θα ήμουν 3 χρόνων. Στα πόδια της συνέχεια, να την “βασανίζω” με την περιέργεια μου. Μου έδινε να μυρίζω τα μπαχαρικά, τα αρωματικά, αλλά και να τα δοκιμάσω μόνα τους. Να μάθω να ξεχωρίζω έλεγε τις γεύσεις. Πότε πότε μου έδινε και κάτι να κάνω, δήθεν ότι την βοηθάω. Συνήθως μπελάς ήταν κι όχι βοήθεια.
Κάθε συνταγή και μία ιστορία. Κάθε κατσαρόλα και μια πανδαισία αρωμάτων και χρωμάτων.
Η ώρα περνούσε, οι ετοιμασίες για το μεσημεριανό τραπέζι τελείωναν και ξεκινούσε η διαδικασία για το στρώσιμο του τραπεζιού.
Σε ένα τραπέζι γνωρίζονται οι άνθρωποι έλεγε. Εκεί λύνονται, ανοίγουν οι ψυχές με τα αρώματα και τις γεύσεις και κάνουν κουβέντες για όλα. Όπως και από το πως στρώνεις στο τραπέζι δείχνει τι άνθρωπος είσαι. Πώς μεγάλωσες, τι κουβαλάς και πόσο σέβεσαι αυτή την ιερή στιγμή.
Μεγάλωσα μα οι μνήμες αυτές έχουν χαραχτεί μέσα μου. Αγάπησα την μαγειρική! Έφτιαξα το πρώτο μου φαγητό, χωρίς να μου έχει δείξει κάποιος πως κάνουμε τι. Ήταν τόσο έντονες οι γεύσεις και τα αρώματα που θα ήταν δύσκολο να μην τα καταφέρω. Και το τραπέζι στρώνεται όπως πρέπει. Με το τραπεζομάντηλο και όλα τα απαραίτητα. Δεν θέλησα ποτέ να φάω στο πόδι, ακόμα και μόνη μου. Σέβεσαι τη στιγμή και τον εαυτό σου με όλη τη διαδικασία.
Μεγάλωσα, μα τα λόγια της κα Βούλας με ακολουθούν ακόμα. Ναι, οι άνθρωποι γνωρίζονται σε ένα τραπέζι. Λύνεται το μέσα τους, όταν το ζεστάνει μία όμορφη γεύση, όταν το τραπέζι είναι στολισμένο όπως αρμόζει και φυσικά όταν τα ποτήρια τσουγκρίζουν. Οι ψυχές παραδίδονται και αρχίζει το ταξίδι…
Κοπιάστε! Το τραπέζι είναι έτοιμο.