Κάποιες φορές θέτω νοερά στον εαυτό μου το ερώτημα για όλο αυτό το εντός μας πληροφοριακό κομφούζιο που κουβαλάμε.

Μπορούμε να γνωρίζουμε τον τρόπο αναπαραγωγής της λιμπελούλας, ή την ταχύτητα του φωτός, τα χιλιάδες χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από το κέντρο της γης. Την πρόταση γάμου που έκανε κάποιος διάσημος σε μια γυναίκα.

Μπορούμε να γνωρίζουμε το τραγούδι που πρώτευσε στα charts μιας συγκεκριμένης χρονιάς δεκαετίες πίσω. Τα ονόματα των παικτών της ομάδας που υποστηρίζουμε. Την απόσταση της Γης από τον ήλιο…

Τόσες και τόσες πληροφορίες, πολλές φορές άχρηστες. Πληροφορίες που μας βραχυκυκλώνουν. Μικροπληροφορίες που καθορίζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, τον τρόπο που υπάρχουμε. Πληροφορίες πολλές φορές αχρείαστες στο πέρασμά μας από την ζωή. Πληροφορίες που μας υπαγορεύουν τον τρόπο να αισθανόμαστε. Μπορεί, πληροφοριακά, να γνωρίζουμε τα πάντα. Όμως αυτή η συσσώρευση γνώσεων τελικά είναι ένα αδιαπέραστο συρματόπλεγμα που μας εμποδίζει να επικοινωνήσουμε μέσα απ’ την αίσθηση της στιγμής. Γιατί οι αισθήσεις μας καταπλακωμένες από όλον αυτό τον όγκο μοιάζουν να είναι ακρωτηριασμένες. Όχι.

Σπάνια μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής μας , σπάνια θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε που αρχίζει και που τελειώνει ο δικός μας ρόλος σε αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη κοινωνία. Βλέπεις μας έχουν περιορίσει τόσο πολύ όλες αυτές οι πληροφορίες που, χωρίς να το ξέρουμε, χαράχθηκαν ανεξίτηλα εντός μας δημιουργώντας αδιέξοδα και μονόδρομους. Υπάρχει μία συνταγή για το κέικ. Υπάρχει ένα εγχειρίδιο για το πως να κάθεσαι σωστά σε ένα τραπέζι. Πάντα κάτι σαν οδηγίες, τροχονόμοι και Νόμοι ρυθμίζουν το εδώ και το εκεί στα στην ύπαρξή μας. Υπάρχει ένας οδηγός σωστής συμπεριφοράς για την πορεία μας προς την κοινωνική ανέλιξη. Υπάρχουν απαράβατες εντολές για να λες πως είσαι ευτυχισμένος. Ακόμα και η προσέγγιση της ομορφιάς μπήκε σε ιατρική συνταγή: διάβασε ποίηση, κοίτα την πανσέληνο, άκου τη θάλασσα, μύρισε την Άνοιξη, δες τα πουλιά. Όλα προδιαγεγραμμένα. Χιλιάδες προκαθορισμένοι τρόποι για να υπάρχεις χωρίς όμως πραγματικά να είσαι. Γιατί το να είσαι είναι στην πραγματικότητα το ξεγύμνωμα του εαυτού μας. Ο εαυτός μας μπροστά σε μιαν λευκή σελίδα.

Η τιμωρία της γνώσης είναι πως τελικά είμαστε ανίκανοι να αισθανθούμε έξω από τα καθιερωμένα. Η τιμωρία μας είναι πως ό,τι συμβαίνει πρέπει να έχει ήδη συμβεί. Ο παράλογος κόσμος μας έρχεται και εντυπώνεται καθοριστικά μέσα μας. Σαν ένα καλέμι με σφυρί που μας λαξεύει και μας δίνει προκαθορισμένο σχήμα. Μέχρι να χαραχθούν ανεξίτηλα όλες οι ιστορίες και οι μικροϊστορίες μέσα μας. Κι εμείς, σε κάποιες στιγμές αδυναμίας αναζητούμε με αγωνία να αγκαλιάσουμε πράγματα καινούργια, να βρούμε λευκές σελίδες. Όμως η τιμωρία παραμένει η ίδια. Ό,τι κάνουμε, ό,τι κάναμε, ό,τι έχουμε ήδη δεν μπορεί να γίνει ξανά σαν να είναι η πρώτη μας φορά…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr