Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Σήμερα, 

έκλεισα τις πόρτες μια για πάντα,

πίσω μου,

και είπα να ανοίξω άλλες, πιο μεγάλες

σε μέγεθος 

σε βάθος 

σε συναίσθημα, 

σε αγάπη…

έτσι για να σου μπω στο μάτι,

να έχεις να λες,

πως κάποτε

ήταν μια ξανθιά κοπέλα απ’ την χρυσή αυτοκρατορική της πόλη

που έφερε τα πάνω κάτω για να έρθει να με βρει,

να ακολουθήσει τυφλά το πεπρωμένο της,

να κάνει όνειρα σε κάτι σύννεφα απατηλά,

ευχές σε πεφταστέρια,

θυσίες σε ψεύτικους θεούς,

να νιώσει τον ήλιο 

να μυρίσει την θάλασσα,

να νιώσει εμένα.

Άφησα πίσω μου έναν θυμό 

και κάμποσα δάκρυα,

κάτι φωνές, 

ένα αγέννητο μικρό παιδί,

που διάλεξε απλά για σπίτι του το απέραντο γαλάζιο

και έναν δρόμο που όταν βλέπω την στροφή να πλησιάζει

να γίνεται μαύρος από το κακό του,

να είναι ξαφνικά αόρατος, 

να έχει σβηστεί από τον χάρτη του μυαλού μου. 

Έκλεισα τα φώτα,

ξεκρέμασα κουρτίνες 

πήρα βαθιές ανάσες 

και δεν κοίταξα πίσω μου,

δεν χρειάζεται εξάλλου να θυμάμαι τίποτα από σενα.

Έκλεισα τις πόρτες σήμερα, 

και κρέμασα μια φωτεινή επιγραφή 

πως δεν μένω πια εδώ

να μην με ψάξεις.

Οι ευχές και οι κατάρες σου δεν πιάνουν πια, 

δεν θα κουράζομαι,

δεν θα νοιάζομαι,

αν ο κόσμος σου είναι καλύτερος απ’ τον δικό μου,

έκλεισαν οι πόρτες,

οι μεγάλες σιδερένιες πόρτες.

Δεν θα κρατήσω τίποτα,

ούτε μια πέτρα,

ούτε μια λέξη,

ούτε μια φωτογραφία,

έκλεισα τις δεύτερες πόρτες, 

έκλεισα και όλα τα παράθυρα, 

άλλαξα τις κλειδαριές 

και έφυγα, σήμερα.

Μικρή μου, πρώτη μου, μπλε πατρίδα,

εγώ κι εσύ τώρα, 

οι δυο μας

θα ζήσουμε μαζί, 

στο τώρα.

Άγνωστο το αύριο 

και ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω.

Πρώτες και δεύτερες πατρίδες, 

τι σημασία έχει πού μένεις,

αν δεν αισθάνεσαι στο σπίτι σου.