Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Ρομαντικές ψυχές, ευαίσθητα πλάσματα, «αερικά», άνθρωποι που τολμούν να ονειρεύονται ακόμη, σε έναν κόσμο που έχει δυσκολέψει και δείχνει το σκληρό του πρόσωπο ολοένα και περισσότερο. Είδος προς εξαφάνιση σε ένα απόλυτα κυνικό κοινό που ξεπηδά από όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να εξαφανίσει σιγά σιγά ότι έχει απομείνει από «δαύτους». 

Θυμώνω, ναι, και κάποια πράγματα αρνούμαι κατηγορηματικά να τα βάλω σε ένα «κουτάκι», να τα σκεφτώ απόλυτα ρεαλιστικά, να βλέπω μόνο λογική πάνω από το συναίσθημα. Είχα πολλές συζητήσεις πρόσφατα, με αφορμή το δεύτερό μου διαζύγιο και ομολογώ πως μερικές από αυτές είχαν ενδιαφέρον. Άλλες με έκαναν να γελάσω βέβαια με την καρδιά μου και να συνειδητοποιήσω για άλλη μια φορά πως ο κόσμος πάντα θα βλέπει αυτό που θέλει και όχι αυτό που είναι η «γυμνή» αλήθεια. Υπεκφυγές και βολικά ψέματα. Βλέπεις τρέχει ο χρόνος και κανείς δεν έχει την υπομονή να ασχοληθεί με τον εαυτό του και ασχολείται γρήγορα και αναίμακτα με τους άλλους. Εξάλλου οι άλλοι τα κάνουν όλα πάντα χειρότερα… πως θα αισθανθούμε καλύτερα σήμερα, πως θα πάρουμε τα πάνω μας; Μα ασφαλώς όταν διαβάσουμε ή πληροφορηθούμε για την κακοτυχία κάποιου. Συμβαίνει ανά τους αιώνες…

Δεν λέω, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν αυτά τα φωτεινά πλάσματα, τα καλά παραδείγματα, οι μοντέρνοι νομάδες, τα ελεύθερα πνεύματα, που επιμένουν να πιστεύουν πως οι ψυχές έχουν την δική τους λογική, πως οι άνθρωποι καλό είναι να συγχωρούν, να καταλαβαίνουν, να ψάχνουν την αλήθεια σε βάθος πριν «κρεμάσουν» μια κατάσταση, που πιστεύουν στην αγάπη, στον έρωτα. Αν δεν «τσουρουφλισθείς», πώς θα λες ότι έζησες; Αν δεν πέσεις σε λάθη, πώς θα γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα; Αν δεν παραδεχθείς τις πιο δύσκολες αλήθειες, πώς θα μπορέσεις να δώσεις, να νιώσεις, να αγαπήσεις; 

Πραγματικά έχω κάπως κουραστεί να ακούω ιστορίες «υποτιθέμενης» αγάπης από ανθρώπους που προσπαθούν με σθένος και απόλυτη σιγουριά να με πείσουν για το αντίθετο. Πως όλα είναι μια φούσκα, πως δεν υπάρχει αγάπη, ρομαντισμός και έρωτας πια. Πως όλα είναι απλά μια φαντασίωση, μια βιολογική ανάγκη. Πως η τάδε έρευνα του Χάρβαρντ και όποιου άλλου ξακουστού Πανεπιστημίου απέδειξε πως δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά… τα ακούω βερεσέ, δεν πείθομαι. Δεν θα πέσω στην παγίδα να μισήσω το αντίθετο φύλο και να τα ρίξω όλα σε όλους τους άλλους, επειδή κάποιοι δεν μου φέρθηκαν καλά. Αρνούμαι να πέσω σε αυτή την τόσο ύπουλη παγίδα, να γίνω σκληρή, απόμακρη και άκαρδη.

Ναι, σίγουρα η ψυχοθεραπεία βοηθάει. Κανείς δεν τα ξέρει όλα και ουδείς τέλειος. Η συμπεριφορά «μιλάει», «ξερνάει» προθέσεις και χτυπάει καμπανάκια. Οι πράξεις μιλούν περισσότερο από οποιαδήποτε υπόσχεση. Βλέπω την επιφανειακά ανέραστη πραγματικότητα γύρω μου και αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα νέα παιδιά θα έχουν ποτέ την δυνατότητα να καρδιοχτυπήσουν, να ερωτευθούν, να μην βιαστούν να επιλέξουν, να απολαύσουν. 

Εραστές του ονείρου, του άπιαστου, της μοναδικότητας και της στιγμής. Μιας στιγμής που έχει το δικό της σάουντρακ, να «γράφει» τόσο δυνατά και να παραμένει ανεξίτηλη στον χωροχρόνο. Σαν ένα παλιό βινύλιο που παρά τις «γρατσουνιές» του έχει τέτοια γοητεία, απαράμιλλο ήχο, καταφέρνει να σε γυρίζει πίσω στον χρόνο, με αναμνήσεις, τόσα χρώματα και συναισθήματα, που κάνουν την καρδιά σου να ζεσταίνεται, να χτυπάει πιο δυνατά, να πιστεύει…

Τα μικρά ή τα μεγάλα «θαύματα» της ζωής, είναι για να μας υπενθυμίζουν την θνητότητά μας, την «ημερομηνία λήξης μας». Το «για πάντα» μπορεί να μην είναι απόλυτα ρεαλιστικό, λογικό σε καμία περίπτωση, αλλά είναι μια υπόσχεση που κρύβει όλα αυτά που ήρθε η ψυχή να διεκδικήσει σε αυτή την ζωή, όσα προλάβει, όσα της τύχουν, όσα καταφέρει να «δει» με τα μάτια της καρδιάς. 

Δεν είναι έγκλημα να θέλει κανείς να προσθέσει λίγη «μαγεία» στην ζωή του. Να θέλει να είναι πιο αφηρημένος, να μην πηγαίνει με τους κανόνες και να ακολουθεί αυτό που του προστάζει το ένστικτό του. Να μην κοιτάζει το ρολόι του κάθε τρεις και λίγο, να ξεχνάει γιορτές και γενέθλια, να ζει. Όποιος είναι αυθεντικός, ξεχωρίζει. Η αλήθεια θα κάνει πάντα θόρυβο όσο και να προσπαθείς να την κρύψεις κάτω απ’ το χαλί…  

Η ζωή μοιάζει με μια βουνοκορφή στα μάτια μου, που όσο κινείσαι στην βάση της, δεν ρισκάρεις, δεν έχεις και πολλά να φοβηθείς, αλλά… αλλά όταν πάρεις την απόφαση να την ανέβεις, να τρέξεις προς τα πάνω, όσες δυνάμεις και να έχεις, θα πρέπει στο τέλος να βρεις μέσα σου ακόμη περισσότερες, για σένα, για να καταφέρεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων. Με πισωγυρίσματα, με μεγάλες ή μικρές καταστροφές, όλοι τρέχουμε στον ίδιο δρόμο. Ο τρόπος που επιλέγουμε να ελιχθούμε και να ζήσουμε όμως, διαφέρει… αυτό είναι που μας κάνει και τόσο ξεχωριστούς..