Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Κάποτε που λέτε στα μικράτα μου ήμουν και γω καψουράκι μ’ ένα παλλικαράκι που μοιραζόμαστε το ίδιο θρανίο του σχολείου μας, λυκειόπαις εκείνος της πρωϊνής βάρδιας, γυμνασιόπαιδο εγώ της απογευματινής … Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας της εποχής ήταν τα ραβασάκια… διότι ο έρως μπορεί να υπήρχε αλλά πάντα ως Πλατωνικός μπαινόβγαινε στην ζωή μας…Του’ γραφα, λοιπόν, με το μολύβι χαζά μηνυματάκια στο θρανίο για να τα βρίσκει το επόμενο πρωί, με την κρυφή ελπίδα πως θ’ απαντήσει… “τι κάνεις” ή “όλα καλά;” ή “κρυώνατε σήμερα;”  αχαχαχ…

Ε… στην αρχή, απάνταγε ο γλυκούλης μου ευγενικά, μην με στενοχωρήσει την μικρούλα ε; Αλλά μετά από λίγο καιρό πωπωπωπω…. σιγά μην είχε την έγνοια μου.. .αφενός απαντούσε μετά από μέρες και αφετέρου όταν απαντούσε μου ‘ σκιζε το καρδί .. κατά κανόνα μονολεκτικά, ξινές και ειρωνικές οι λέξεις-απαντήσεις του και αναπάντεχα σκληρό το ύφος…

Την τελευταία λοιπόν φορά, σε μια τέτοια απάντηση και επηρεασμένη απ’το Σαίξπηρ που διάβαζα μετά μανίας εκείνο το διάστημα του γράφω:

“Αγαπητέ κύριε μην μαθαίνετε τα χείλη σας να ειρωνεύονται, γιατί είναι φτιαγμένα για φιλιά, και όχι για τέτοια περιφρόνηση”… Έκτοτε ξενέρωσα και πάει και η καψούρα πάνε όλα …

Σαράντα χρόνια και κάτι ψιλά πέρασαν από τότε, δεν είχε τύχει να μάθω νέα του και λίγο πριν τον αποχαιρέτησα στο γραφείο που’ ρθε να μεταβιβάσει στην πεντάμορφη κοράκλα του το πατρικό του στο νησί… και φεύγοντας, το γλύκισμα με το υπέροχο αετίσιο ματόφρυδο και τα κατάμαυρα σγουρά μαλλιά κοντοστάθηκε και μου λέει… 

“Ξέρετε κυρία Άννα, ο άντρας μου, αποφάσισε πως είμαι η γυναίκα της ζωής του και παντρευτήκαμε, όταν κάποτε με ειρωνεύτηκε και του είπα κάτι του Σαιξπηρ που ο μπαμπάς μου μού’ χε πει… και μάλιστα μου αποκάλυψε ότι το ‘χατε γράψει εσείς, στο θρανίο που μοιραζόσασταν στο σχολείο σε βάρδιες… δηλαδή εκείνον τον είχαν αλλάξει θέση,  ένα θρανίο πίσω τον πήγαν γιατί ενοχλούσε τον καθηγητή… αλλά πάντα τα διάβαζε τα ωραία που αφήνατε στο θρανίο του μπροστινού …

Κόκκαλο η Συμβολαιογράφα… δεν ξέρω για ποιο απ’ όλα έμεινα άλαλη…για το ότι δεν θυμόμουν καθόλου το γεγονός ή επειδή έγραφα μηνύματα σε κάποιον που ποτέ του δεν τα ελάμβανε ως δικά του ενώ ήταν, αλλά τα διάβαζε ως ενδιαφέροντα, ή επειδή κάποιος άλλος τα διάβαζε πρώτος και τα θεωρούσε δικά του ενώ δεν ήταν και τα “έφτυνε”.

Αχαχαχαχαχαχ!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr