Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ μου θύμισαν αυτό που ένας καλός μου φίλος μού είπε σε ανύποπτο χρόνο: «Οι πνευματικοί νόμοι είναι ελεήμονες και ανελέητοι».
H βαθυστόχαστη αυτή φράση αρμόζει στην πολιτική πανωλεθρία της οικογένειας Παπανδρέου από το κόμμα -ή Κίνημα αν προτιμάτε- που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου -τι ειρωνεία- και η εκτόξευση στο πολιτικό στερέωμα του Νίκου Ανδρουλάκη.
Πιθανόν να λυπεί μερικούς το άδοξο τέλος της οικογένειας Παπανδρέου στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ζωή ακολουθεί μια «ανελέητη» λογική και τάξη.
Εκεί οδηγούν τα πάθη, οι ακρότητες, ο διχασμός της κοινωνίας, η με κάθε τρόπο και μέσον προσπάθεια ενός πολιτικού να διατηρηθεί στην εξουσία. Οπως με κάθε ακρότητα.
Κι αν ο ιδρυτής μπορέσει κι αποφύγει την τύχη αυτή, τα μέλη της οικογένειάς του δεν είναι τόσο τυχερά.
Ισως να είμαι επηρεασμένος γιατί γνωρίζω τον Γιώργο από τότε που πουλούσαμε κονκάρδες με το γράμμα Ζ -από το ομώνυμο έργο- έξω από το Beekman Θέατρο στο Μανχάταν, αλλά δεν νομίζω ότι άξιζε μια τέτοια τύχη.
Δεν άντεχε όμως να κουβαλάει τον Παπανδρεϊσμό, γι’ αυτό και το ρεύμα τον παρέσυρε.
Η δίψα των μελών του κόμματος για την εξουσία, το εκδικητικό μένος παλαιών και με επιρροή στελεχών της παράταξής τους εναντίον του δεν του έδωσαν περιθώρια νίκης.
Συγχαίρω τον Ανδρουλάκη για την εκλογή του και του εύχομαι τα καλύτερα, για χάρη της χώρας.
Χαιρετίζω το γεγονός ότι είναι ένας άνθρωπος από μια σχετικά ταπεινή οικογένεια που μπόρεσε να εκλεγεί στην ηγεσία ενός κόμματος.
Θα πρέπει, επομένως, να υποθέσουμε ότι διαθέτει σοβαρές πολιτικές ικανότητες.
Ωστόσο, το βιογραφικό του, δυστυχώς, είναι εξαιρετικά αδύναμο. Η σημαντικότατη θέση που κατείχε είναι αυτή του ευρωβουλευτή.
Είναι αυτά τα προσόντα αρκετά στη σημερινή εποχή για έναν άνθρωπο που φιλοδοξεί να κατακτήσει την πρωθυπουργία της χώρας;
Με κάτι ανάλογα προσόντα, και μ’ έναν μάλλον καλύτερο λόγο, ξεκίνησε και ο Αλέξης Τσίπρας και όπως διαπιστώσαμε όταν έφτασε στην πρωθυπουργία ήταν τόσο απροετοίμαστος να αντιμετωπίσει τα πολύπλοκα τεχνικά θέματα που του παρουσιάστηκαν, που λίγο έλειψε να βγάλει την χώρα από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Διαθέτει ο Ανδρουλάκης τον όγκο των συσσωρευμένων γνώσεων και των εμπειριών που απαιτούνται για την ανάλυση και τον σωστό χειρισμό των σημαντικών προβλημάτων και κρίσεων που αντιμετωπίζει η χώρα;
O νεαρός Ανδρουλάκης -είναι μόλις 42 ετών- συνεχίζει και μιλάει για τη «Δημοκρατική Παράταξη», όπως έκανε ο Ανδρέας πριν δεκαετίες.
Αυτό χρειάζεται η χώρα; Την επιστροφή στις αμαρτίες του παρελθόντος; Δεν έμαθε τίποτα από τις περιπέτειές της;
Το χάρισμα, για κάποιον που το έχει, είναι βέβαια ένα δυνατό όπλο στη ζωή και στην πολιτική.
Πόσες φορές όμως θα κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι αρκεί για την επιτυχημένη διακυβέρνηση της χώρας;