Είναι φορές που αισθάνομαι αμέτρητη ευγνωμοσύνη από τους τοίχους που με περιβάλλουν, τις διακριτικές ακτίνες που με γαργαλάνε ανύποπτα και τη ζεστασιά που με σκεπάζει, ενώ ρεμβάζω το απέραντο μπλε που στέκει ακίνητο στο βάθος. Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνει να κρατάει κρυφά τόσα μυστικά. Κι εμείς παρόλα αυτά το απολαμβάνουμε κάθε καλοκαίρι, αδημονούμε με την ίδια λαχτάρα να το αγγίξουμε, να βουτήξουμε στο χάος του. Μοιάζει τόσο γαλήνιο όταν στέκεσαι στο μπαλκόνι. Τι κρύβει όμως; Αναρωτιέμαι.

   Παρομοιάζω εκείνο το κρυστάλλινο σεντόνι με το υπερεγώ, με εκείνα που έκρυψα βαθειά μέσα μου, με εκείνα που ονειρεύτηκα και δεν τόλμησα να ξεστομίσω. Άραγε πόσα να μην ξέρω για το φάντασμα που με ακολουθεί; Αναρωτιέμαι.
   Κι έπειτα, πάω μια βόλτα. Ένοιωσα κάπως εγκλωβισμένη. Η ευγνωμοσύνη μετατράπηκε σε ένα ενοχλητικό παιδί, που φωνάζει διαρκώς: «γιατί;». Γιατί να είμαι μέσα πάλι; Γιατί να μην βιώνω εκείνα που ονειρεύομαι; Τα απλά, τα καθημερινά, τα τόσο ουσιαστικά τελικά. Εκεί που το πράσινο συναντά το κύμα, είμαι κάτι πέρα από τον εαυτό μου. Είμαι μια ενέργεια που αλληλεπιδρά με το φεγγάρι, τα λουλούδια, ακόμα και εκείνα τα ενοχλητικά έντομα που γραπώνονται από το παντελόνι μου. Μια άλλη διάσταση, ανεξήγητη κι εγώ για εκείνα. Ίσως αν καταλαβαινόμασταν να λύναμε τα μυστήρια που φωλιάζουν μέσα μας; Εκείνα τα τεράστια, τα ατέρμονα, για την όσμωση της γης με τον ουρανό.

   Ξαπλωμένη πάνω στο γρασίδι, αδιαφορώντας να λερωθώ, τα ακουστικά μου είναι το μέσο που με στέλνει σε μια ζώνη εξωπραγματική. Ίσως πάλι να είναι απόλυτα αληθινή, μα να μην συναντιόμαστε συχνά. Μην ξεχνάς πως δεν έχουμε και μάρτυρες. Κι έπειτα στέκομαι οκλαδόν, τα ακουστικά πέφτουν πάνω στα πόδια μου δίνοντας τόπο σε μια πεταλούδα να ξεκουραστεί. Γύρω μου άτομα που κρύβουν τα πρόσωπα τους, φορώντας μάσκες σε μια υπόσχεση πως εκείνο το ύφασμα υπόσχεται λίγο παραπάνω χρόνο σε αυτή την περιπλάνηση. Αναρωτιέμαι για τα δικά τους μυστικά. Το ύφασμα προσθέτει στο μυστήριο. Ποιοι να είναι; Από πού έρχονται; Δακρύζουν όποτε κοιτάζουν την ανατολή; Όλα αυτά που για να ανακαλύψεις, χρειάζεται να διαβείς μαζί τους μια αιωνιότητα. Και πάλι, δε θα ναι ποτέ αρκετή γιατί όποτε θα σε ξυπνά η μυρωδιά των λουλουδιών, τα άνθη θα διακλαδώνονται, τα πέταλα θα ταξιδεύουν με τον αέρα κι οι νέοι καρποί θα ανοίγουν τα μάτια τους για πρώτη φορά.

   Λυπάμαι που στερούμαι το διαπεραστικό χαμόγελο σου. Μπορώ μονάχα να παρατηρώ την αχνή καμπύλη στα μάτια σου, που μαρτυρά πως κάπου συνάντησες στιγμιαία την καρδιά μου. Λυπάμαι που δεν καταλαβαίνω αν προβληματίζεσαι, αν λυπάσαι ή αν ελπίζεις. Εύχομαι κάποτε να γίνουμε λιγάκι πιο τρισδιάστατοι, έτσι που να είμαστε περήφανοι για τα μυστικά μας, αλλά και για τον κόσμο μας. Περήφανοι πως θα αγκαλιάσουν τα εσωτερικά μας με τρυφερότητα, περήφανοι πως δεν θα έχουν ανάγκη να τα διαμοιράσουν. Περήφανοι γιατί θα ρωτούν μονάχα για να καταλάβουν λίγο καλύτερα τους ίδιους, να τους αγαπήσουν, να τους εξηγήσουν κι ύστερα να βρουν τον δρόμο που συνδέει τον ρεαλισμό με τη γαλήνη, την ισορροπία, την πολύπλοκη φαντασία και την ακίνητη στεριά.