Δημήτρης Κατσούλας

Φαίνεται ότι με το λέγε-λέγε κάτι στο τέλος απομένει, αυτή την τακτική ως προσοδοφόρα των όποιων επιδιώξεών τους έχουν επιλέξει οι κυβερνητικοί που ‘κόπτονται’ για την ασφάλεια και την υγεία μας άρχισαν να ‘οργώνουν’ ολόκληρη την Ελλάδα από παραλίες και μπιτσόμπαρα έως χωριά απάτητα της Κρήτης, της Δράμας, της Μεσσηνίας και αλλού, ξεσηκώνοντας τον κόσμο και  επιβάλλοντας του με τον ‘τρόπο’, την ‘πειθώ’ αλλά πρωτίστως προβάλλοντας του τις ‘ευεργερσίες’ και τα ανταλλάγματα που ο νόμος παρέχει προκειμένου να υποβληθούν στο πολυπόθητο (για την κυβέρνηση) τσίμπημα του εμβολιασμού, έχοντας θέσει ως στοίχημα της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών για να επιτευχθεί τουλάχιστον το 70% εντός του μηνός Ιουλίου που διανύουμε.

Επιστρατευμένοι προς τον σκοπό αυτό: ο θεσμός ‘βοήθεια στο σπίτι’ για τον εμβολιασμό κατάκοιτων υπεριλήκων, αυτοκίνητα της αστυνομίας με την ‘επιβλητική’ τους παρουσία ανά τα κατσάβραχα και όπου ψυχή ζώσα διαβιεί για ‘ενημέρωση’ – ενώ εάν συνέβαινε διακπλητισμός συγχωριανών δι ασήμαντον αφορμήν ούτε που θα εμφανίζοντο – διαφυλάσσοντας τα νώτα των για παν ενδεχόμενον, κοινωνικοί λειτουργοί με δικά τους αυτοκίνητα και εννοείται καύσιμα, άρξασθαι από προβολής ηλίου έως δύσεως καταγράφοντες όσον το δυνατόν περισσοτέρους εμβολιασμένους  χωρίς την συνοδεία τουλάχιστον ενός παθολόγου ή ελλείψει αυτού, μια καταγραφή του ιστορικού του εμβολιασθέντος τηρουμένων των βασικών αρχών (πίεση, λήψη αντιπηκτικής αγωγής, αλλεργία, αυτοάνοσο νόσημα, ψυχολογική κατάσταση την ώρα εκείνη πριν τον εμβολιασμό και άλλα).

Φαίνεται ότι συνηθίσαμε πλέον μέσα στην όλη θολούρα (μη ισχυριστεί κάποιος ότι όλα αυτά εξελίσσονται εν πλήρει ηρεμία και οικιότητι προβάλοντάς μου το χαμόγελο της νοσοκόμας, το οποίο δεν αμφησβητώ), πέραν όμως της υποχρεωτικής παραμονής εντός του χώρου του εμβολιασμού επί 15λεπτον, πέραν αυτού και ό, τι τυχόν συμβεί συνεπεία εμβολίου ο καθείς αφείεται στην τύχη του, και επί αυτού έχω παραδείγματα συγγενών να παραθέσω τα οποία πάνω από ένα μήνα από τη λήψη και της β δόσης‘φλέγονται’ σύσσωμα από αναφυλαξία, όπου δε απευθύνθησαν ‘δεν γνωρίζουν τίποτα, πιθανόν να μη έγκειται η αναφυλαξία στο εμβόλιο’, ‘να αναμένεται το διάστημα μέχρις ότου αρχίσει να ελαττώνεται η δράση του’ είναι οι επίσημες επιστημονικές ερμηνείες χωρίς να υποχρεωθούν οι παθόντες να υποβληθούν σε – έστω – βασικές εξετάσεις.

Φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκαν τη σκοτοδύνη μας, την εμπιστοσύνη μας που επιδείξαμε (σε μια υποτίθεται υπεύθυνη πολιτεία), την ώρα που εμείς περπατάμε ανάμεσα σε ανθρώπινα ερείπια και τρομαγμένους συνανθρώπους μας, δρασκελώντας τους ή στην καλύτερη περίπτωση κάνουμε σλάλομ για να μη τους πατήσουμε έτσι που κατάχαμα κείνται με κουρελιασμένη την αξιοπρέπειά τους, κι αυτό πιστώνεται στις δομές (ανύπαρκτες) δομές της πολιτείας για τις οποίες κάποιοι κοκορεύονται ότι ‘σας παρέχουμε το μέγιστο δώρο του εμβολίου, κι εσείς αδιαφορείτε’.

Παρά τα αρνητικά, παρά τα μισαλλόδοξα κι ευτράπελα μιας κοινωνίας που παραπαίει, εξακολουθώ να ελπίζω, να πιστεύω στη ζωή (προς το παρόν τουλάχιστον ότι κάααατι στην άκρη διαφαίνεται να φεγγίζει, να γράφω για όλα. Κι αν με απογοητεύσει κι αυτό, τα ταξιδιωτικά έγγραφα που απαιτούνται καθώς και το (τελευταίο εφαρμοσθέν): ΕΥΡΩΠΑΪΙΚΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ COVID τα έχω σε πρώτη ζήτηση αναχωρώντας για Ιταλία, κι αυτό το γράφω μετά μεγάλης μου λύπης εγκαταλείποντας μια χώρα διαμάντι, την οποία κάποιοι υποβάθμισαν ποικιλοτρόπως, και ντρέπομαι γι αυτό.

Με τις πενιχρές μου δυνάμεις συμβάλλω όσο μπορώ και σε όποιους τομείς δύναμαι έχοντας ως στιβαρό μου στήριγμα τη σύζυγό μου Μάριον στον θεατρικό τομέα αλλά και στον των παραδοσιακών ελληνικών χορών που με πάθος αγάπησε και διδάσκει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε αν και από τις μέρες μας εκλείπουν οι δημιουργικές έννοιες και προτάσεις, ελπίζοντας εν τέλει ότι πέρα από το καθημερινό (παθητικό) μηρύκασμα απέναντι στους δέκτες μας, και τα πουλημένα ΜΜΕ, δεν μπορεί, δεν γίνεται,  σίγουρα υπάρχει κάτι το πιο δημιουργικό, και αναζωογόνο οξυγόνο για την τροφή της κοινωνίας μας. Αυτό πρέπει πάσει θυσία να το αναζητήσουμε κάπου αλλού και μακριά από την ψευτιά, την καθοδηγούμενη και πληρωμένη ‘δημοσιογραφία’, την υποχρεωτική καθήλωση στις πολυθρόνες μας.

Ελπίζω όλη αυτή η κίνηση που έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά και κάποια στιγμή θα ξεσπάσει με απρόβλεπτες συνέπειες για τους υπερόπτες που υπολογίζουν τον λαό δεδομένο και ‘μαντρωμένο’ στην στρούγκα τους, να μη μείνει μόνο σαν ένα ‘τραβώ καπνό, φυσώ καπνό, ζωή ‘ναι και τελειώνει’, διότι τότε θα είμαστε – αργά μεν αλλά στα σίγουρα – καταδικασμένοι  πολιτιστικά, ηθικά, οικονομικά, γλωσσικά και με κοινωνίες σκορποχώρια!