Νίκος Βασιλειάδης

Μια πολύ σύντομη σκέψη αναφορικά με τα όσα ακούστηκαν τις τελευταίες μέρες για την νομιμοποίηση ή όχι των απομαγνητοφωνήσεων των συνεδριάσεων του eurogroup που έφερε στην επιφάνεια ο Γιάνης Βαρουφάκης. Αυτό που πολύ εύκολα και αβίαστα καταλαβαίνει κάποιος ο οποίος παρακολουθεί και ενδιαφέρεται για το τί ακριβώς συμβαίνει στην Ευρώπη η οποία αποτελεί είτε το θέλουμε είτε όχι και την ανώτατη αρχή μας είναι η έλλειψη διαφάνειας και δημοκρατίας στις αποφάσεις της, παρόλο που τα όργανά της ισχυρίζονται διακαώς το αντίθετο. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τι πολιτικές που εφαρμόζονται από άλλες λειτουργικότητες και τους άλλους τρόπους λήψης αποφάσεων, καθόσον εξακολουθεί να υπερέχει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών όπου εκτός από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Commission), τα κέντρα λήψης αποφάσεων αφορούν σε Θεσμούς και Όργανα ΜΗ ελεγχόμενα προστατευμένα υπό το πέπλο της μυστικότητας, όπως είναι το Eurogroup, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (European Central Bank -ECB), ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός (Single Supervisory Mechanism–SSM), ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (European Stability Mechanism -ESM) και η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού (Directorate Generalfor Competition–DGCom) και πολλά άλλα Λόμπι στους διαδρόμους των Βρυξελλών που ούτε καν υποψιαζόμαστε την ύπαρξη και την λειτουργία τους.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει για έναν Ευρωπαίο πολίτη που θέλει να μάθει και να γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι στην πατρίδα του δεν είναι αν είναι νόμιμη η μή η δημοσιοποίηση πρακτικών ενός οργάνου αποφάσεων. Φυσικά και είναι από την στιγμή που από αυτές τις αποφάσεις επηρεάστηκε η ζωή ενός ολόκληρου έθνους και φυσικά είναι καθόσον όπως ισχυρίζεται η ΕΕ το eurogroup δεν είναι παρά ένα ΑΤΥΠΟ όργανο μέσα στο πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ. Μια άτυπη συζήτηση ΔΕΝ έχει κανόνες. Τελεία! Το όλο θέμα καταδεικνύει πάντως αυτό που από καιρό πολλοί ονομάζουν Δύση της Δύσης. Με τα όσα συμβαίνουν, αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, μεγάλες κλειδωμένες ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών που εκτρέφουν τον ακροδεξιό εθνολαϊκισμό, προκλητικότητα και ανεξέλεγκτη δράση της Τουρκίας εναντίον μελών της ΕΕ, προσφυγικό, το Brexit και ο πόλεμος του Τραμπ και ένα κοινό νόμισμα που δεν εκφράζει πλέον την προσδοκία οικονομικής ανάπτυξης και ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αλλά συνειρμικά παραπέμπει σε περιοριστικά μέτρα, μνημόνια και περιφερειακές ή κοινωνικές ανισότητες, δείχνουν πως η διάλυση της ενωμένης Ευρώπης είναι προ των πυλών. Και αυτό συμβαίνει εξαιτίας της αδυναμίας θεσμών και ηγετών να παρακολουθήσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, είτε από έλλειψη πολιτικής ικανότητας, είτε λόγω εξάρτησης τους από γραφειοκρατίες και μηχανισμούς με ιδιαίτερα συμφέροντα αυτοσυντήρησης. Όταν το 1990 κατέρρευσε το οικοδόμημα της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρχαν στη Δύση ηγέτες ικανοί να λειτουργήσουν αυτόνομα και να πάρουν γενναίες αποφάσεις, οδηγώντας τους θεσμούς των οποίων ηγούνταν, να δράσουν ανάλογα.

Έτσι, εξασφαλίστηκε η παγκόσμια σταθερότητα και πολλές χώρες που βρέθηκαν μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ σε αδυναμία κατάφεραν να σταθεροποιηθούν και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα κάτι ανάλογο δεν υπάρχει. Η Ευρωπαική Ένωση αντιμετωπίζει τις μεγάλες προκλήσεις με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκε η επιδημία της βουβωνικής πανώλης τον Μεσαίωνα . Με εξορκισμούς. Διότι λύσεις δεν δίνονται, παρότι η ΕΕ έχει και την γνώση αλλά και τα μέσα για να δώσει λύσεις. Όμως αυτό που απουσιάζει και θα εξακολουθεί να απουσιάζει είναι ο παράγοντας Ηγεσία, σε συνδυασμό με τη γενναία και φρέσκια τολμηρή πολιτική σκέψη. Η παρουσία ικανών ηγετών που θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις διαδοχικές μεγάλες κρίσης της εποχής μας. Η Μέρκελ, που ήταν η μόνη που ξεχώρισε για τις ηγετικές της ικανότητες, έπειτα από 14 χρόνια εξουσίας, αναγκάζεται να αποχωρήσει χτυπημένη από μία (μυστική για όλους) ασθένεια και εν μέσω μιας πολιτικής θύελλας για την διαδοχή της την οποία δεν είχε προβλέψει και ο φέρελπις Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με την έντονη αρνητική στάση των Γάλλων ψηφοφόρων στο μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Δεν θέλει λοιπόν και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι το όνειρο του Jean Monnet. έχει αρχίσει να δύει, έχοντας περιέλθει σε μια βαθύτατη κρίση, τα σημάδια της οποίας είχαν φανεί εδώ και καιρό.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr