Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Ακριβές, πολυδιαφημισμένες παραστάσεις χωρίς φευ ακρίβεια προθέσεων. Χωρίς ερευνητικό βάθος. Χωρίς ουσιαστικότερη, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή από πλευράς των επαγγελματιών, πάνω από όλα, συντελεστών. Πόσην, ανομολόγητη, ανία, διερωτώμαι, μπορεί να κρύβει έτσι το θέατρο στις μέρες μας; Και πως εξηγείται άραγε όλη αυτή η παρακμή παρά την τόσην απίστευτη υπερπροσφορά και έμψυχου υλικού αλλά και εγχώριων σταρ και των ανάλογων, υπέρμετρων φιλοδοξιών τους; Πόσες καλές παραστάσεις, διερωτώμαι ξανά, μπορεί να στήσει ένας σκηνοθέτης για παράδειγμα σαν την Ευαγγελάτου ή τον Χουβαρδά σε μια και μόνη θεατρική σεζόν;
(Ο πολυπράγμων και παθιασμένος Μπρεχτ έλεγε πως ήταν αληθινά καλλιτέχνης κυρίως στην περίοδο της εκφραστικής αγρανάπαυσης του. Δηλαδή όταν δεν δούλευε αλλά …ονειρευόταν). Στο Εθνικό, στο Δημοτικό Πειραιά, στο Τέχνης, στην Επίδαυρο, στο Παλλάς ή οπουδήποτε αλλού πρωταγωνιστούν με ταυτόχρονες παραγωγές τα ίδια, επαναλαμβανόμενα πρόσωπα. Ωραία, ταλαντούχα ασφαλώς, πρόσωπα που απλώς ωραία, όσο και μοιραία, καίγονται. Απορία αφελούς θεατού.