Νίκος Βασιλειάδης

Με προβλημάτισε ιδιαίτερα αυτή η νέα εκδοχή του ποινικού κώδικα που μιλά για την καθύβριση των θρησκευμάτων (άρθρο 198 του ΠΚ). Να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως είμαι ολότελα και αυστηρότατα εναντίον οποιουδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο καθυβρίζει τον Θεό (με οποιοδήποτε όνομα) ή τους αγίους ή ότι έχει σχέση με την πίστη του καθενός. Αλλά πάλι αν εξαιρέσουμε αυτό το αδιαπραγμάτευτο μέσα μου κομμάτι, σκέφτομαι για πόσοι συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου δεν θα φτάναμε κάποτε στο σημείο να χλευάσουμε τις θρησκείες ως συστήματα οργανωμένα και παγιωμένα που μεταφράζουν μια συγκεκριμένη εκδοχή της ιστορίας σε ένα απόλυτο εγχειρίδιο συμπεριφοράς αποτελούμενο από εντολές κι από φοβέρες εκμεταλευόμενες τον φόβο του θανάτου που παραλύει τη ζωή.

Ποιός δεν θα χλεύαζε τις πολλάκις άναρθρες ζωώδεις κραυγές πολλών σημερινών ιεραρχών που περιοδικά καλούν το εκκλησίασμα σε πράξεις μίσους και αδιαλλαξίας έναντι κάποιων άλλων που δεν τυχαίνει να πιστεύουν όχι μόνον στον ίδιο Θεό αλλά στο ίδιο δόγμα.

Πόσοι και πόσοι πόλεμοι, βασανισμοί, καταστροφές και θάνατοι δεν έχουν ξεκινήσει από άμβωνος;

Τι θεωρείται λοιπόν κακόβουλο κατά την Πολιτεία;

Οπωσδήποτε η βωμολοχία είναι καταδικαστέα. Ναι! Αλλά η χλεύη; η κριτική;

Πολύ φοβάμαι πως με πάτημα μια “ευρεία” και “βολική” εξήγηση του Νόμου θα εγκαθιδρύσουμε μια Νέα Ισπανική Ιερά εξέταση απέναντι σε ανθρώπους που έχουν μιαν διαφορετική οπτική αυτού του κόσμου απέναντι σε όσους έχουν εναποθέσει επαναπαυτικά την όρασή τους και τις αισθήσεις τους στις “αποφασισμένες αλήθειες”, ανθρώπους που προσπαθούν να πάρουν τα μάτια τους από εκεί, να πάρουν τα αισθητήρια τους, να τα ξεσκονίσουν, να τα τρίψουν, να αφαιρέσουν τα πέπλα που σκεπάζουν τα καθημερινά τοπία, και να εξετάσουν ξανά την όρασή τους πάνω σε ζητήματα που θεωρούνταν “κατακτημένα”.

Απέναντι σε όσους που ακόμη και αν από την σκέψη τους πρόκειται να κατασκευάστουν και να επιβληθούν νέες αλήθειες, θα έχουν συμβάλει στην πορεία του ανθρώπινου γένους με μία ανακίνηση, βραδεία μεν, αλλά ανακίνηση. απέναντι σε χώρους που έχουν υφάνει τεχνηέντως την ασφάλεια και το αδιέξοδό τους με μια υπεροψία που εμφανίζεται άλλοτε ως άλλοθι κι άλλοτε ως άμυνα. Άραγε αν σήμερα με αυτόν τον ποινικό κώδικα ερχόταν ο Χριστός με ένα φραγγέλιο στο χέρι και εξεδίωκε τους “εμπόρους” από τους Ναούς καταγγέλλοντας με το δικό του τρόπο την εμπορευματοποίηση της λατρείας,που γίνεται με την ανοχή και την άδεια της θρησκευτικής ηγεσίας, ποια ποινή θα του επιβάλλαμε;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr