Δημήτρης Κατσούλας

Τον Σπύρο Παπαδόπουλο, όπως δεν μπορώ να τον διανοηθώ χωρίς την βαρέως κυβισμού μοτοσυκλέτα του να κάνει τις βόλτες του κατά Κορυδαλλό μεριά – μια αγάπη και ένα πάθος για τους δυο τροχούς που δύσκολα κάποιος το αποχωρίζεται – άλλο τόσο παράξενο μου φαίνεται να αναρτά στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ότι ό, τι είχε να προσφέρει μέσα από την εκπομπή του ‘Στην υγειά μας ρε παιδιά’ το προσέφερε, μέχρι εδώ ήταν. Αποχωρίζεται, λέει, τα μουσικά του ενδιαφέροντα και αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στις θεατρικές του παραστάσεις, στον κινηματογράφο και σε (ψαγμένες= ποιοτικές) τηλεοπτικές παραγωγές.

Προτού υπεισέλθουμε στο ιστορικό αυτών των μουσικών του αναζητήσεων, ενασχολήσεων-παρουσιάσεων μέσα από την τηλεόραση, μια σύντομη αναδρομή στον μουσικό του κόσμο με τον οποίο μας κράτησε συντροφιά κάτι περισσότερο από 17 χρόνια, θα ήταν – νομίζω – το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να πράξουμε. Όχι ότι ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν έκανε και λάθη κατά την διαδρομή του αυτή! Κάθε άλλο, είναι όμως τόσο μικρά κι ασήμαντα όπου αν στεκόμασταν σ’ αυτά, πολύ φοβούμαι ότι θα χάναμε την ουσία, θα εκτρεπόμαστε άθελά μας και θα τον αδικούσαμε. Τουναντίον, υπηρέτησε – νομίζω – με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό εις ο ετάχθη εξ’ αρχής με την προτροπή και βοήθεια της παραγωγού της ΕΡΤ Βίκυς Λάσκαρη, την οποία και εμπιστεύτηκε χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, αναγνωρίζοντας φυσικά το τάλαντό της.

Αρχή λοιπόν με την εκπομπή ‘Στην υγειά μας’, αρκετά αργότερα προσετέθη και το ‘ρε παιδιά’ τον Οκτώβριο του 2004 με πρώτο αφιέρωμα στον μεγάλο μας ποιητή Μάνο Ελευθερίου. Μετά και το ‘μαύρο’ που έπεσε στην ΕΡΤ επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά (Ιούνιος 2013), ο Σπύρος Παπαδόπουλος ανασκουμπώνεται, μαζεύει τα μπογαλάκια του και μετακομίζει στον ιδιωτικό τηλεοπτικό ‘ALPHA’.Είναι η εποχή όπου ο ιδιοκτήτης του καναλιού και επιχειρηματίας – σήμερα μακαρίτης – Δημήτρης Κοντομηνάς, ενθουσιασμένος ρίχνει τις ζεϊμπεκιές του στο εξοχικό του στην Ύδρα, καθώς και στην ‘Στοά των αθανάτων’ (εντός της Βαρβακείου αγοράς, Αθήνα) τον χειμώνα της ιδίας χρονιάς (2013) ‘συλλαμβάνεται’ από τον γράφοντα να ‘πνίγει’ με τα λουλούδια τον Δημήτρη Τσαουσάκη τραγουδώντας του το ‘Έχω ένα μπεγλέρι’.

Κι ο Σπύρος Παπαδόπουλος – ως άλλος Μανώλης Αγγελόπουλος που κουβαλούσε τα χαλιά στον ώμο και τυχαία μπήκε στο γραφείο του Θόδωρου Δερβενιώτη (συνθέτης) απαιτώντας του να τον ακούσει και να εκφέρει την γνώμη του σχετικά με την φωνή του – ξανά ετοιμάζει βαλίτσες και με το logo του υπό μάλης, ξεπεζεύει 4 χρόνια μετά, το 2017 στον ΣΚΑΙ. Παραμένει έως τον Απρίλιο του 2021 και ξαφνικά μια βραδιά κοτσάρει μια ανάρτηση στον λογαριασμό του, κάνοντας γνωστό ότι ‘Μέχρι εδώ ήταν, η εκπομπή έδωσε ό, τι είχε να δώσει, και επέρχεται το τέλος’.

Για ένα διάστημα, σκάρτο χρόνο, και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 2022 στην ΕΡΤ, με την οποία εν τω μεταξύ βρισκόταν σε συζητήσεις και έβαζε στα σκαριά την νέα του τηλεοπτική-ψυχολογική σειρά ‘Κάνε ότι κοιμάσαι’ όπου η προβολή της θα άρχιζε το Φθινόπωρο, εμφανίζεται στην εκπομπή του Ανδρέα Ροδίτη ‘Η ζωή είναι στιγμές’ κι επισήμως επαναλαμβάνει τα ίδια όπου ένα χρόνο πριν είχε αναρτήσει στον λογαριασμό του, με την προσθήκη ότι τον ενδιαφέρει μόνο το θέατρο και η ‘τακτοποίηση’ οικογενειακών του θεμάτων. Το ότι ο κος Σπύρος Παπαδόπουλος με την εκπομπή του –  κάθε Σάββατο που προβαλλόταν (υπόψη ότι απαιτούντο ημέρες και πολλές ώρες μέχρι να ‘βγει στον αέρα’) – σήκωσε πολλές φορές τον Έλληνα από ντιβάνια και κασέλες, θα πρέπει να του αναγνωριστεί. Και όχι μόνον αυτό: η ψυχαγωγία (παρά τις ελάχιστες κριτικές που δέχθηκε) στάθηκε σε αρκετά καλά επίπεδα, εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι.

Το ότι ο Σπύρος Παπαδόπουλος ‘παραμονεύει στην γωνία’ και ποτέ δεν του βγαίνει από τον νου η μουσική και το δημιουργείν μέσω αυτής– ανεξάρτητα εάν δεν το εξωτερικεύει διότι είναι σεμνός – είμαι σίγουρος ότι κάποια βραδιά θα μα την ‘κάνει’. Και πού αλλού από το κανάλι στο οποίο έστησε όλον αυτόν τον λαϊκό μουσικό διάκοσμο, άλλοτε με αφιερώματα σε ποιητές, συνθέτες και μεγάλους στην προσφορά τραγουδιστές, εν ζωή ευρισκόμενους ή θανόντες αλλά και σε μεμονωμένες περιπτώσεις με επιλογές είτε λαϊκού είτε έντεχνου είτε ρεμπέτικου αλλά και δημοτικού τραγουδιού;

Σπύρο, είτε το ‘Κύριος’ κάπου σε… χαλάει και το απαιχθάνεσαι, είτε το ότι μικραίνει τον άνθρωπο, είτε ό, τι άλλο πεις περί τυπικοτήτων και τα τοιαύτα…, σηκώνουμε τα ποτήρια μας και πίνουμε στην υγειά σου, αφιερώνοντάς σου το παρακάτω τραγούδι, στο άκουσμα του οποίου πάντα δάκρυζες αλλά και τύφλα στο μεθύσι προτιμούσες να το χορεύεις.

Πάντα με την ΕΡΤ, τον γίγαντα που (επιτέλους) εδώ και κάτι χρόνια ξύπνησε.