Σκληρά μπήκε ο νέος χρόνος για την ποδοσφαιρική κοινότητα και έχω κατά νου δύο καταπληκτικούς χαρακτήρες των γηπέδων αλλά και σπουδαίους σε προσφορά, που έφυγαν, σχεδόν ταυτόχρονα, για το ταξίδι «χωρίς επιστροφή»: τον Στέλιο Σεραφείδη της ΑΕΚ, αλλά και όλου του φίλαθλου κόσμου που υποκλινόταν στην απλότητα, την ηρεμία και την πίστη του στα αθλητικά ιδεώδη και τον Ανδρέα Μιχαλόπουλο, το πατρινό διαμάντι της δεκαετίας του 1970, στέλεχος της περίφημης πεντάδας της Παναχαϊκής (μαζί με Ρήγα, Στραβοπόδη, Ανδρούτσο και Δαβουρλή).

Θυμάμαι τον Σεραφείδη ως τερματοφύλακα στα πολύ δυναμικά χρόνια της «Ενωσης»: αποτελούσε τον βασικό πυρήνα της νίκης σε κάθε ματς μαζί με τους Νεστορίδη, Παπαϊωάννου, Σταματιάδη, Καραφέσκο και Σοφιανίδη. Κι’ αργότερα, ως παλαίμαχο πάντα παρόντα δίπλα σε όλα τα έργα και τις ημέρες του ιστορικού του συλλόγου. Δεν υπήρχε εκδήλωση -που με κάλεσαν και βρέθηκα και τίμησα- που είχε σχέση με την ΑΕΚ και να μη διέκρινα το σεμνό και ταπεινό προφίλ του υπέροχου Στέλιου Σςραφείδη, συνήθως με παρέα τον «άλλο πιστό» Μιχάλη Σιμιγδαλά. Καλό του ταξίδι και δίκαιο το τελευταίο χειροκρότημα, όπως και όσα τιμητικά αποφάσισε γι’ αυτόν τον ήρωα η ηγεσία υπό τον Δημήτρη Μελισσανίδη.

—Στο μεταξύ, ξανακύλησε η μπάλα της σούπερλιγκ, με τις τρεις προβεβλημένες ομάδες προσεκτικές αλλά όχι και για γενναίο χειροκρότημα. Η ΑΕΚ στην Λαμία, πήρε τη νίκη που θα την διατηρήσει στο κυνήγι της πρώτης θέσης, ο Παναθηναϊκός, προσεκτικός αυτή τη φορά πήρε τους βαθμούς από τον ‘Αρη (ομάδα που ξεκίνησε την αναμέτρηση με έντεκα αλλοδαπούς -και προφανώς μισή ντουζίνα διερμηνείς για την καθιερωμένη τακτική πριν τον αγώνα από τον Αποστολ-άκη Μάντζιο…). Τέλος,  ο Ολυμπιακός πρώτος και ωραίος στην βαθμολογία, άφησε δύο βαθμούς στην έδρα του ουραγού Απόλλωνα Σμύρνης. Εννοείται πως μάλλον δεν θα του κοστίσει σοβαρά αυτή η απώλεια, αφού παραμένει φιλόδοξη και καλή ομάδα…