Ο  Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.

“...τους ξέχασε πριν ξεχαστεί…”

Ελένη Μπουκαούρη, άθελά μας

Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα έχουμε αποδεχτεί μία ιδιότυπη διάκριση των Αξιών σε συναισθηματικές, ηθικές, αποτελεσματικές, χρηστικές, ίσως και μιάς χρήσης. Επίσης αναρωτιέμαι αν εκτός των Αξιών έχουμε προσδώσει και  στις Εξουσίες τα ίδια χαρακτηριστικά.

Η διαπίστωση αυτή, σε συνδυασμό με τα πρόσφατα χιονο-πτωτικά και πολιτικο-πτωτικά γεγονότα, με οδηγεί σε κάποια πρώτα ερωτήματα:

1. Πώς συγκροτείται μία συνταγματική Δημοκρατία; Από όλες τις τάσεις, όλα τα μορφώματα, ακόμα κι από πολιτικές δυνάμεις που δεν διακρίνονται για μία ‘αίσθηση δημοκρατικής συνείδησης’, ενώ επωφελούνται από το Πολίτευμα της ανεκτικότητας και της επιείκειας;

Και συνακόλουθα: πώς λειτουργεί μία κοινωνική δημοκρατία; Με βάση των συμψηφισμό των παρ-ανομιών και τη ‘γενικευμένη αμνηστία’;

2. Το κακό Κράτος αποτελεί κάποιο άλλοθι για τον κακό πολίτη κι ο κακός πολίτης συνιστά ένα πρόσχημα για το κακό Κράτος; Δεξιοί και Αριστεροί ‘πελάτες’ σε διπλούς εναλλασσόμενους ρόλους [κατήγορου/κατηγορούμενου], όπου στο τέλος άπαντες αθωώνονται;

3. Δημόσια αγαθά χωρίς προστασία του δημοσίου συμφέροντος και προσωπική υποχρέωση του πολίτη να τηρεί τους νόμους πώς νοούνται; Ακόμα κι αν υπήρχαν υπεύθυνες Πολιτικές πώς θα είχαν θετικά αποτελέσματα αν οι πολίτες ήσαν ανεύθυνοι;

4. Οι ‘αγανακτισμένοι’ της πλατείας θέλουν τώρα να εμφανιστούν άλλοτε σαν αρνητές/αντιεμβολιαστές κι άλλοτε σαν ‘αφυπνισθέντες’, οι οποίοι ανεκάλυψαν νέες αλήθειες;

5. Τη ‘ρεαλιστική ουτοπία’ που μας προσφέρουν [sic] οι δια(γ)νοούμενοι, δηλαδή οι απόντες από τις δύσκολες ώρες για την Πατρίδα και το Λαό, μήπως αποτελεί ένα ‘χάπι μελλοντικής ευτυχίας’  ή καλύτερα μία επιχείρηση τωρινής αυτο-απαλλαγής τους από ενοχές;

Τις απαντήσεις προφανώς θα δώσουν οι ενεργοί πολίτες. Αρκεί αυτή τη φορά να είναι ειλικρινείς, τουλάχιστον με τον εαυτό τους.

ΥΓ.’’...ποιός γλύτωσε ποτέ από αυτό που τρέμει ότι θα του συμβεί…’’ [Ελ.Μπουκαούρη]