Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εξιστορήσει κανείς ένα γεγονός. Μπορεί να ξεδιπλώσει το ιδιοφυές πνεύμα των υπερβολών γαρνιρισμένο με ένα πλήθος μεταφορών και των παρομοιώσεων διαστρεβλώνοντας έτσι την ωμή πραγματικότητα, πράγμα το οποίο λατρεύουν όσοι υπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές και ιδέες.

Μπορεί ν’ αποκαλύψει μέσα από αυτά τα “βαθύτερα αίτια” , πράγμα το οποίο λατρεύουν οι θιασώτες τους.

Υπάρχει επίσης η επιλογή της αναζήτησης της γεννεσιουργού αιτίας χάριν της επιδίωξης της κοινωνικής ισορροπίας, που συνεπάγεται σχεδόν πάντα με έναν ατέρμονο αγώνα για την την αντιμετώπιση των φαντασμάτων και τον εξορκισμό των δαιμόνων, την εξιστόρηση των περασμένων πλέον βασάνων, καθώς και την αποκάλυψη των κρυμμένων μυστικών και της προσπάθειας που καταβάλλεται προκειμένου να παραμείνουν θαμμένα.(…)

Πώς θα ήταν άραγε αν αφηγούμαστε την ιστορία μιας πράξης η οποία αποτυπώνει το ξετύλιγμα ενός διαφορετικού θέματος, ενός θέματος που δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με τον πόνο, την αποξένωση και τη μοναξιά ενός ατόμου, την μελαγχολική αύρα των ματαιωμένων ελπίδων, όσο με το ψυχικό σθένος, την ανθεκτικότητα και τις αρετές της σιωπής, του πραγματισμού και της ευχαρίστησης που προσφέρουν τα απλά πράγματα στην ζωή;

Θα είχε άραγε ενδιαφέρον αυτό το είδος της δημοσιογραφίας; Θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να φύγουμε από την κατάρα του αξιώματος που υποστηρίζει πως «Η δημοσιογραφία, είναι η τέχνη του να παίρνεις μια μεταξωτή κορδέλα και να την μετατρέπεις σε φύκι»;

Όσο θα έχουμε μονομερώς στραμμένο το ενδιαφέρον στην καταμέτρηση και καταχώριση των ειδήσεων στις δολοφονίες, στα κάθε είδους ατυχήματα, στα ερωτικά σκάνδαλα, στα λιντσαρίσματα και τους βιασμούς, στις πολιτικές ατασθαλίες, στην αστυνομική βία, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, τις επενδυτικές απάτες, τις φυσικές καταστροφές, τόσο θα εκπαιδεύουμε μια κοινωνία με το αυτό σύστημα αξιών και συμπεριφορών, δεδομένων και στερεοτύπων.

Μια κοινωνία που ζει με την μανία του χρήματος, τον στρατιωτικό επεκτατισμό, την γραφειοκρατία, τον καθωσπρεπισμό αλλά και την απώλεια, την αδυναμία επαφής.

Όταν η δημοσιογραφία είναι αυτό και τίποτε άλλο (καλό και ελπιδοφόρο) τότε είναι που έρχεσαι μοιραία αντιμέτωπος με την συνείδησή σου και λες:

“Εγώ, τι διάολο να κάνω!…Εγώ, ο βλοσυρός μελετητής των άχρηστων πραγμάτων. (Φ.Πεσόα) ”

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr