Νίκος Βασιλειάδης

Ο Έβαλντ – Χάινριχ φον Κλάιστ – Σμέντσεν που μας άφησε χρόνους όταν απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών το 2013 ήταν ο τελευταίος επιζών της “Συνωμοσίας της 20ής Ιουλίου”, της αποτυχημένης προσπάθειας δολοφονίας του Αδόλφου Χίτλερ και της ανατροπής του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία. Ωραία θα μου πείτε. Ένας “καλός” Γερμανός που είχε θελήσει να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τον σατανικό ηγέτη. Συμφωνώ, υπάρχουν και καλοί Γερμανοί, όπως και κακοί, όπως και καθάρματα Έλληνες. Και γιαυτό οι μετέπειτα “μετανοιωμένοι και καλοί Γερμανοί” είπαν να τον κάνουνε βραβείο. Οι Γερμανοί είναι μανούλες στο να κάνουν τους ανθρώπους βραβεία. Γενικά στο να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε “χρήσιμα” προϊόντα…

Ο Σμέντσεν, λοιπόν, ήταν -ανατρέχοντας την ζωή του- ένας άνθρωπος που βάσισε την ζωή του στην ηθική. Ποια ηθική; Την έννοια του δικαίου. Έννοιες πάνω στις οποίες θεωρητικά χτίζεται η κοινή λογική, όπου ολόκληρες δομές βασίζουν το κοινωνικό οικοδόμημα και ιχνηλατούν μια κοινή γραμμή πλεύσης, ενάντια στο παράλογο που συνήθως υπερισχύει ενάντια σε ότι θεωρούμε μέχρι εκείνη τη στιγμή βέβαιο (γιατί βέβαιη θεωρείτο έως τότε η επικράτηση του παράφρονα Αδόλφου). Εναντιώθηκε λοιπόν στο παράλογο, ένα παράλογο το οποίο βραβεύουμε τώρα! στον παρόντα χρόνο, τον παράλογο χρόνο και στο οποίο ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του και οι φίλοι μας οι Γερμανοί και όλοι οι χαρτογιακάδες της Ευρώπης μας ζητούν να συναινούμε, και θα συναινέσουμε, χωρίς καν να μας έχει τεθεί ποτέ η ερώτηση. Αυτό που σε πολλούς από εμάς μπορεί να μοιάζει παρανοϊκό, και ανελέητο, αλλά για τους βραβεύσαντες και τους βραβευόμενους ήταν αυτό που κοιτάς στα μάτια και το κάνεις με πάσα φυσικότητα εν μέσω ενός ακήρυχτου πολέμου. Γιατί εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε τη δύναμη να επιδράσουμε πνευματικά και να σταθούμε άνω των συνθηκών αυτού του σιωπηρού πολέμου. Αφομοιωνόμαστε και διαμορφωνόμαστε από αυτόν. Η φρίκη του μας καταλαμβάνει ως τα σωθικά μας. Τόσο που στο τέλος ένας άλλος ανελέητος άνθρωπος , όχι ο εαυτός μας υποκαθιστά το αρχικό μας ομοίωμα. Έτσι που το παράλογο να φτάσει να μοιάζει λογικό και η παράνοια να υπογράφει όρκους ψυχικής πανευδαιμονίας πάνω από τα ψυχικά κατεστραμμένα και σωματικά τεμαχισμένα πτώματά μας!

Για τους υπερασπιστές αυτού του παραλογισμού τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σηκώνουν περήφανα τους τόνους, κρύβουν τα χνώτα τους ακόμα και από τον αέρα. Συσπειρώνονται υπό τον κοινό σκοπό της υπεράσπισης των κεκτημένων και δέχονται αυτή την ύψιστη “τιμή” στέφοντας τους εαυτούς τους ως τους απόλυτους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Παράλληλα όμως – και όχι εν αγνοία τους- ανακηρύσσοντας τους εαυτούς τους ταυτόχρονα, ως τους βασικότερους υπαίτιους για μια ακόμη κοινωνική τραγωδία.

H είδηση:

Το βραβείο “Ewald von Kleist” πρόκειται να απονεμηθεί από κοινού στον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα και τον πρωθυπουργό των Σκοπίων  Ζόραν Ζάεφ στο πλαίσιο της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια. 
Στο “Νταβός της πολιτικής για την ασφάλεια”, όπως χαρακτηρίζεται η Διάσκεψη του Μονάχου, λόγω των προσωπικοτήτων που συγκεντρώνονται στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας από το 1963, οι δύο πρωθυπουργοί θα βραβευθούν για τη Συμφωνία των Πρεσπών με το βραβείο που φέρει το όνομα του ιδρυτή και επί 30 έτη επικεφαλής της Διάσκεψης του Μονάχου. Του Έβαλντ φον Κλάιστ . Του υπολοχαγού που έλαβε μέρος στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr