Νίκος Βασιλειάδης

Τους τελευταίους 6 μήνες, όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας προσπαθούμε να συμβιβαστούμε με τα νέα δεδομένα που έχει φέρει η πανδημία στη ζωή μας. Περιορίσαμε τον κύκλο των συναναστροφών μας, αφού λίγο πολύ όλοι μας με κάποιο τρόπο περιτριγυριζόμαστε από ευπαθείς ομάδες, τις οποίες πρέπει να σεβόμαστε και να προστατεύουμε.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες που τα κρούσματα αυξάνονται δραματικά, αποφεύγω τον συγχρωτισμό, δεν χρησιμοποιώ το μετρό, τα αστικά, τις καφετέριες, και τις μεγάλες παρέες. Δουλεύω από το σπίτι και όταν τελειώσω την δουλειά μου περπατάω στην γειτονιά για να αποφορτιστώ από όλα εκείνα που έχω διαβάσει και βιώσει στη διάρκεια της δύσκολης περιόδου. Δεν είναι όμως πάντα εύκολο να κρατήσεις τις αποστάσεις ή να τελειώσεις τις δουλειές σου νοιώθοντας ασφαλής. Και δεν νοιώθω ασφαλής όχι γιατί υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία δεν φρόντισε για την ασφάλειά μου αλλά γιατί γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αδιαφορούν και δεν σέβονται το δικαίωμά μου, το δικαίωμά μας στη ζωή. Θα διηγηθώ ένα μόνο από τα πολλά περιστατικά.

Είναι πρωί και μπαίνω σε κατάστημα αρτοποιίας – εστίασης που προσφέρει και καφέ για να αγοράσω ψωμί. Στην πόρτα, κολλημένη αφίσα με ”σλόγκαν”: Υποχρεωτική χρήση της μάσκας για να εισέλθετε, με τις προαπαιτούμενες οδηγίες για το πώς να την φορέσουμε σωστά. Φοράω μάσκα, έχω αντισηπτικό στην τσέπη μου και πάντα πληρώνω με κάρτα ανέπαφα. Δίνω την παραγγελία στην υπάλληλο η οποία σωστά φορά την μάσκα της, παίρνω σε τσάντα τα όσα πήρα και πάω στο ταμείο για να πληρώσω. Τότε μπαίνει στο κατάστημα ο κλασικός πενηντάρης ελληναράς για φρέντο εσπρέσο ( πάντα στο χωριό του έτσι ξεκινούσε την μέρα του, με ιταλικό καφέ) χωρίς μάσκα και αρχίζει ως “παλιός” ή καθημερινός πελάτης να χαριεντίζεται μεγαλοφώνως με το προσωπικό παραγγέλνοντας τον καφέ του και κολλώντας σχεδόν δίπλα μου.

Απομακρύνομαι και του ζητώ ευγενικά να φορέσει μάσκα. Απαντά με ένα σαρκαστικό ύφος πως είμαι “χέστης” και φοβάμαι να μην κολλήσω μαζί με την γνωστή θεωρία περί μύθου της πανδημίας. Δεν του απαντώ, στους ηλίθιους είτε απαντήσεις είτε όχι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ζητώ από τον υπεύθυνο να παρέμβει και να συστήσει στον πελάτη του να σεβαστεί τις οδηγίες της συντεταγμένης πολιτείας. Ο υπεύθυνος απαντά με ένα “σιγά μωρέ τώρα”.

Εσείς στην θέση μου τί θα κάνατε; Εγώ ενημέρωσα τον υπεύθυνο του μαγαζιού πως θα κάνω καταγγελία στην Πολιτική προστασία – και ας βρει άκρη εκεί με το έλα μωρέ σιγά τώρα άφησα τα πράγματα που πήρα πάνω στο ταμείο και έφυγα. Φυσικά και δεν θα ξαναψωνίσω ποτέ από το κατάστημα αυτό, έχει δεν έχει πανδημία λιμό, σεισμό και καταποντισμό. Τα φώτα στα media έχουν στραφεί πάνω στους νέους και σωστά γιατί πρέπει να τους νουθετήσουμε να είναι προσεκτικοί αλλά όπως μπορεί να υπάρχουν ανεύθυνοι νέοι υπάρχουν και εξίσου ανεύθυνοι μεγαλύτεροι σε ηλικία και ιδιαίτερα ανεύθυνοι καταστηματάρχες που για λίγα ευρώ κέρδος δεν σέβονται τις ζωές των πελατών τους.

Έχουμε την τάση να σηκώνουμε το δάχτυλο σε εκείνους που παίρνουν αποφάσεις για το τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, οι οποίοι θα είναι καταστροφικοί αλλά δεν κοιτάμε τις δικές μας ευθύνες, την δική μας υποχρέωση για να περιορίσουμε το κακό. Όπως πάντα τα περιμένουμε όλα από τους άλλους.

Για κάποιους η ατομική ευθύνη είναι άγνωστη έκφραση. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν αρκεί η κυβερνητική ευθύνη, πρέπει να υπάρξει και η ατομική κυβερνητική για να μην θρηνούμε καθημερινά κόσμο και κοσμάκη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr