Είμαι ο Πίνατ, είμαι ο σκύλος ο οποίος σε λίγες ημέρες – θυμάστε ελπίζω την υιοθεσία μου από τον Κυριάκο (Μητσοτάκη) – κλείνω ένα χρόνο εγκαταστημένος στο Μέγαρο Μαξίμου όπου βαρέθηκα πλέον να περνώ τον χρόνο μου άπραγος. Η συμφωνία μου όταν υιοθετήθηκα από τον πρωθυπουργό σας – γι αυτό εξ άλλου δέχτηκα και μπήκα στα υψηλά σαλόνια – ήταν να βοηθώ και τα αδύναμα αδέλφια μου εκεί έξω μοιράζοντας ακόμα και το φαγητό μου. Από ό, τι έχω παρατηρήσει εδώ που κάνω τις βόλτες μου, πέρα από το ότι ο Κυριάκος αραιά και που με ανταμείβει με κάποιο χάδι στον λαιμό μου ή καμιά φορά με παίρνει μαζί του όταν επισκέπτεται την κυρία Κατερίνα (Σακελλαροπούλου) στο Προεδρικό Μέγαρο, πέραν αυτών καμία άλλη έξοδο στα επαγγελματικά του ταξίδια που κάνει στο εξωτερικό δεν με έχει πάρει μαζί του, ούτε μια επίσκεψη σε ξένο έδαφος μου έχει χαρίσει προκειμένου να νοιώσω κι εγώ χρήσιμος σε κάτι.

Επειδή τις προάλλες επισκέφθηκε τον Τούρκο πρωθυπουργό και όπως έστησα αυτί – όχι αυτό που έχω τσεκαρισμένο με έναν χαλκά για να υπενθυμίζει τα εμβόλιά μου αλλά το άλλο – από την προηγουμένη βραδιά το σκεφτόταν λοιπόν σοβαρά ο Κυριάκος να με πάρει μαζί του αλλά εμπόδιο στο ταξίδι μου στάθηκε η Μαρέβα την οποία άκουσα να του λέει: ‘Τι να τον κάνεις για μία και μόνο ημέρα, ούτε το παλάτι του Ερντογάν δεν θα προφθάσει να κατουρήσει για να το ευχαριστηθεί ο καημένος, θα τον κρατήσω εγώ εδώ και θα τον δώσω στη δεύτερη φρουρά σου για να τον βγάλει βόλτα ως τα Κιούρκα και να το απολαύσει ο Πίνατ…Θα δεις πόσο ευχαριστημένος θα μείνει, γεγονός που θα διαπιστώσεις κι εσύ Κυριάκο όταν γυρίσεις ‘διαβάζοντας’ τα μάτια του…’. Επειδή λοιπόν ούτε βόλτα με βγάλατε, τουλάχιστον έως τα Κιούρκα, κι αυτό το κατέγραψα στο μυαλό μου, ούτε μία Τούρκικη σκυλίσια κονσέρβα για να δοκιμάσω τη νοστιμιά της μου έφερε το αφεντικό Κυριάκος, ε, τότε λοιπόν θα τον βγάλω κι εγώ στη φόρα εκείνον τον καυγά που στήσατε στο Μαξίμου αντικρίζοντας εσύ κυρία μου Μαρέβα εκείνο το δερμάτινο που σου έφερε ο σύζυγός σου από το παζάρι του Κουσάντασι όταν δοκιμάζοντάς το διαπίστωσες ότι ήταν ξηλωμένο, φωνάζοντάς του μάλιστα επιτακτικά: ‘Το πέτσινο που μου ‘φερες, να το γυρίσεις πίσω…’.

Δεύτερη φορά – και ασυγχώρητη – ήταν το ότι ο Νίκος(Δένδιας) που ποτέ σημασία δεν μου έχει δώσει αν και περνώ ανάμεσα από τα πόδια του για να καταγράψω τις αντιδράσεις του, αν και μου είχε υποσχεθεί ότι θα με έπαιρνε μαζί του προχθές στην Οδησσό που συνόδευσε την ανθρωπιστική βοήθεια, μου την έσκασε ξημερώματα ο μπαγάσας για να μη τον αντιληφθώ, λες κι εγώ κοιμάμαι τέτοιες ώρες. Και ξέρεις γιατί αφεντικό Κυριάκο ήταν τούτη η φορά που έκανε το ποτήρι της κοροϊδίας να ξεχειλίσει; Ήταν γιατί έπρεπε πάση θυσία να επισκεφθώ τα αδέλφια μου που πέθαναν στην Ουκρανία κλεισμένα σε καταφύγιο από έναν φιλοζωϊκό οργανισμό – UΑnimals τον είπαν – άσιτα και απότιστα επί εβδομάδες καθότι η κρυψώνα τους βομβαρδίστηκε και έκλεισαν οι δίοδοι εξόδου τους. Και είναι κρίμα κύριε Νίκο(Δένδια), είναι αβάσταχτο το άδικο για εσάς που χρησιμοποιείτε τους όλμους και τα βλήματα(για Ρώσους φονιάδες μιλούν οι πιο πολλοί) να ξεπαστρεύετε 300 σκυλιά με την μέθοδο της ασφυξίας και της στέρησης νερού, το κυριότερο!

Κι επειδή η αποστολή σας υπουργέ περατώθηκε στην Οδησσό και επιστρέψατε στην πατρίδα Ελλάδα σώος και αβλαβής, αναμένω να δω ποια δικαιολογία θα σκαρφιστούν τα μυαλά σας για να δικαιολογήσετε την αναβολή του ταξιδίου μου μαζί σας. Όσον αφορά δε στο κυρίως αφεντικό μου τον Κυριάκο(Μητσοτάκη) το απόγευμα που έχω συνάντηση μαζί του θα απαιτήσω να μου παραχωρήσει μια θέση στο τρένο – δεν υπολογίζω την κούραση, μαθημένος είμαι, κουράστηκα εξ άλλου να σταλίζω εδώ στα Μέγαρά σας και στις ανέσεις σας, για να φθάσω έως την Μποροντιάνκα προκειμένου να κλάψω τους φίλους μου…

Σας έχουν πει ή έχετε ιδίαν γνώση τόσο εσύ αφεντικό Κυριάκο, εσύ πονηρέ Νίκο, ντροπή σ’ εσάς δολοφόνοι άψυχοι…, πόσο γοερά κλαίει ένας σκύλος το αφεντικό του όταν πεθάνει, τον σύντροφό του όταν αντικρίσει σκαγιασμένο; Προτιμότερο θα ‘ταν να μη τον ακούσει κανένας. Κι αν το κλάμα μας ραγίζει καρδιές, έχετε κάτι να πείτε για το ξέθαμα με τα πόδια μας προσώπων που ‘δεθήκαμε’ μαζί τους για μια ζωή, όταν στα μουλωχτά ενταφιαστούν χωρίς την δική μας παρουσία και συγκατάθεση;

Θα πρέπει να γνωρίζετε όλοι εσείς – τόσο στην Ουκρανία που συντελέσατε το μακέλεμα των 300 φίλων μου – όσο και σείς που τυχόν επιβουλεύεστε τη ζωή μας με οιονδήποτε τρόπο, ότι είμαστε εδώ παρόντες να διεκδικήσουμε μια ζωή σκυλίσια μεν αξιοπρεπή δε κι αυτό είναι απαίτηση όλου του ζωϊκού βασιλείου ανά τον κόσμο, κύριοι. Ως Πίνατ – εάν σας ενδιαφέρει – δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου ούτε ποτέ θα ξεγραφεί από το μυαλό μου εκείνη η εικόνα κατά την οποία ένας σκοτωμένος ποδηλάτης κάπου έξω από το Κίεβο στην προσπάθειά του να περιδιαβεί την πόλη αναζητώντας επιζόντα συμπολίτη του και από  δίπλα κάποιος φίλος μου σκύλος να τον παρατηρεί αποσβολωμένος γλείφοντάς τον και μοιρολογώντας τον.

Ε, αυτά όλα λοιπόν με κάνουν να ακονίζω τα νύχια μου, να τροχίζω τα δόντια μου προκειμένου να είναι ετοιμοπόλεμα απέναντι σε κάθε έναν που σκεφτόταν να κάνει κακό σε συντρόφια της συνομοταξίας μου, και όχι μόνο. Δεν απειλώ, ως Πίνατ προειδοποιώ.