Ωραιοζήλη – Τζίνα Δαβιλά

Υπερπληθώρα φωτός, υπερβολική σχεδόν μαγική και παραμυθένια, μα και ολίγον κιτς. Και εκεί που θαμπώνει το βλέμμα από την υπερβολή μετά την Πεσμαζόγλου ξεθαμπώνει απότομα μέχρι που φτάνουμε στην Ομόνοια και συναντούμε την υποβάθμιση: χωρίς υπερβολικά φώτα, με ένα τυπικό δέντρο και το συντριβάνι. Η πιο γνωστή πλατεία της Αττικής, το σημείο συνάντησης των απανταχού Ελλήνων από την επαρχία των τελευταίων έξι δεκαετιών, σε υποτροπή αισθητική συγκριτικά με αφετηρία το Σύνταγμα. Η περιοχή που χρήζει υπερβολικών φώτων περιθωριοποιείται στον τέλος της εμβληματικής Πανεπιστημίου.

Αψυχολόγητη η εικόνα του μεγάλου δρόμου, σαν την αψυχολόγητη κατάληξη του Μεγάλου Περίπατου της Αθήνας.   

Άραγε, ομολογεί κάποιος ότι η υποβάθμιση της ιστορικής πλατείας Ομονοίας είναι η απόδειξη του σνομπισμού της Αθηναϊκής Δημαρχίας;

Αφήνει κάποιος Δήμαρχος αφώτιστη την πλατεία Ομόνοιας το πιο γνωστό σημείο συνάντησης των Ελλήνων και τουριστών του πλανήτη με τα κλασσικά κτήρια που έχουν γράψει ιστορία;

Ακολουθούν εικόνες του σήμερα και του παρελθόντος. Οι δεύτερες είναι προϊόν του Βικιπαίδεια.

Η Πλατεία Θεάτρου στα νότια της συνοικίας, με τη Διπλάρειο Σχολή

Ξενοδοχείον “ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ” στη πλατεία Ομονοίας

Η Ομόνοια το 1959

Όψη της Ομόνοιας

Αρχιτεκτονική κτισμάτων

Παλαιά όψη της πλατείας, εν έτει 1932

Η αφετηρία της οδού Αθηνάς

Καφέ της πλατείας