Γιώργος Αρκουλής

Συχνά ασχολείται η στήλη με τις επαναλήψεις παλαιών τραγουδιών από νέους ερμηνευτές, δείχνοντας την συμπάθειά της στην προσπάθεια, διαφωνώντας όμως με τις νέες ενορχηστρώσεις, κυρίως όταν τα κλασικά όργανα (τρίχορδο, ακορντεόν, μπαγλαμάς, ακουστική κιθάρα), αντικαθίστανται από ηλεκτρικά μερεμέτια με ήχους που παραπέμπουν σε δήθεν μοντέρνα τεχνική. Και όλα αυτά προκειμένου –όπως αναφέρουν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί- να φρεσκαριστούν παλαιά διαμάντια της δισκογραφίας… Παράλληλα, είχα την ευκαιρία συχνά να διατυπώσω την λύπη μου για κάποιες εξαιρετικές νέες φωνές, που μη βρίσκοντας τραγούδια επιπέδου (που  θα στηρίζονταν σε σωστή μουσική και στίχο), καταφεύγουν (από τους παραγωγούς;) σε αναζήτηση ευκαιριών πατώντας  πάνω σε επιτυχίες του παρελθόντος, τσαλακώνοντας  την ταυτότητα της πρώτης ερμηνείας τους.

Επανέρχομαι σήμερα προκειμένου να εκφράσω την λύπη μου για όσους νέους καλλιτέχνες του τραγουδιού περιμένουν να τους δοθεί ένα ΚΑΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Που όμως δύσκολα έρχεται, διότι δεν υπάρχουν δημιουργοί. Κι’ αν προκύψει κάποιο αξιόλογη μελωδία και στίχο επιπέδου, πιθανώς θα  σπεύσουν να το «αρπάξουν» τα καθιερωμένα «θηρία» του κλάδου, ή θα τραγουδηθεί –σε πρώτη εκτέλεση- από τον ίδιο τον δημιουργό. Τα παραδείγματα άφθονα. Αρκεί να σημειώσω μόνο το πιο πρόσφατο καταπληκτικό (σπάνιο δείγμα μιας άλλοτε πλούσιας σε επιτυχίες σοδειάς…) που έγραψε ο Σταμάτης Κραουνάκης και που το είπε ο ίδιος: «Φίλα με»!

Με την ευκαιρία: Τυχαία έπεσα πάνω στο «Όνειρο απατηλό» του Καλδάρα σε κέντημα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Το σπουδαίο αυτό σουξέ, που τραγούδησε κάνοντας πάταγο (και κερδίζοντας  φράγκα με ουρά…) ο Σταμάτης Κόκκοτας, τόλμησε να ερμηνεύσει ο νέος ταλαντούχος Κώστας Τριανταφυλλίδης, συνοδευόμενος  μ ό ν ο   από ένα πιάνο (και όχι όργανα…πυρηνικής φυσικής). Δεν είμαι μουσικοκριτικός, όμως την προσωπική μου άποψη έχω κάθε δικαίωμα να την καταθέσω. Η φωνή του Τριανταφυλλίδη, το χρώμα της, η ευαισθησία της δίνουν ένα κα-τα-πλη-κτι-κό αποτέλεσμα. Όμως, τι να το κάνεις; Αυτός ο νέος με το σαφέστατο ταλέντο θα έχει, άραγε,  την ευκαιρία απόλαυσαν οι καλοί συνάδελφοί του τις εποχές που τους εμπιστεύονταν το  έργο τους οι Χατζιδάκις, Σπανός, Λοΐζος, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος, Τσιτσάνης, Καλδάρας; Και που έγραφαν στίχο ο Γκάτσος, η Ευτυχία, o Bίρβος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Αλκαίος, ο Δασκαλόπουλος, ο Πυθαγόρας, ο Χριστοδούλου; Κάπως δύσκολο, αν και ποτέ δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει το μέλλον.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr