Η αλήθεια απαιτεί πολύ δρόμο καμία φορά, αλλά σίγουρα αυτό εξαρτάται από τις ανάγκες του καθενός μας.
Για αυτή την αλήθεια όμως, που θα σας γράψω δεν χρειάστηκε πολύς δρόμος, ήταν απλα μία απόφαση και λίγα χιλιόμετρα μέχρι την Χαλκίδα.
Τρεις άνθρωποι αποφάσισαν να δείξουν τη δική τους αλήθεια στο κοινό και το αποτέλεσμα ήταν με απλά, αλλά φτωχά λόγια εξαιρετικό.
Ένα απλό σκηνικό ήταν αρκετό να αναδείξει τους ρόλους του έργου, με τις υποκριτικές ικανότητες φυσίκα του Αργύρη Αγγέλου και της Ιωάννας Πηλιχού, να ανεβάζουν την αδρεναλίνη του θεατή στα ύψη. Ένα νάιλον περιμετρικά της σκηνής έδινε έμφαση στο δύσκολο που θα ακολουθούσε….
Είναι εύκολο να φυλακίσεις έναν άνθρωπο. Δύσκολο όμως, να τον πείσεις για τις προθέσεις σου, όσο καλές κι αν είναι. Δεν αρκεί να του κάνεις όλα τα χατίρια, δεν αρκεί να προσφέρεις σε αυτόν τον άνθρωπο οτι ζητήσει. Με τίποτα δεν θα είναι ευχαριστημένος, αν του στερήσεις την ελευθερία του. Και ναι, στα μάτια του θύτη που προσπαθεί να δείξει την αγάπη του, με έναν τρόπο παράδοξο, λόγω της κοινωνικής ανισότητας που βίωσε και τον οδήγησαν στην μοναξιά και το θυμό, η αντίδραση του θύματος είναι αχάριστη.
Ποσό διαφορετική είναι η αλήθεια τελικά, ανάλογα με το μυαλό που τη συνθέτει;
Ο θεατής από το πρώτο λεπτό θα νιώσει αυτή τη διαφορά. Το περίεργο ωστόσο, και ίσως και αυτό που κάποια στιγμή θα ανασηκώσει τον θεατή από αμηχανία από τη θέση του, είναι το γεγονός ότι οι ρόλοι θύτη και θύματος εναλλάσσονται, όσο η δύναμη του μυαλού έχει ακόμα τη διαύγεια να παλέψει με τους δαίμονες της.
Η ελευθερία αποκτάει άλλη αξία και μέσα από την πλοκή του έργου,συνειδητοποιεί ο θεατής πως απλά πράγματα όπως ο ήλιος που ζεσταίνει το κορμί αναδεικνύεται ζωτικής σημασίας!
Κανένας συλλέκτης δεν μπορεί να φυλακίσει την ελεύθερη βούληση. Μπορεί να φυλακίσει απλά ένα κορμί.
(Για λίγες ακόμα παραστάσεις στη Χαλκίδα και από 16/11 στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αθήναιον)

Αναστασία Φωκά