Ο Πάνος Καπώνης* είναι Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, τ. Επ. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Φαρμακευτική), ποιητής, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας  Έχει συγγράψει οκτώ πανεπιστημιακά συγγράμματα φαρμακευτικού δικαίου.Λογοτεχνική ιστoσελίδα : http://logos.caponis.gr.

GREEK RESTAURANT-THE BEST IN THE CITY- NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

  – ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ

Ο ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΝ [2005]

Του ΠΑΝΟΥ ΚΑΠΩΝΗ

«Η αλήθεια είναι πάντοτε παράλογος, και διά τούτο δεν την λέγουσι ποτέ οι φρόνιμοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι, αλλά την ομολογούσιν οι μεθυσμένοι, οι τρελλοί, οι άρρωστοι και τα μικρά παιδία».

(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : «Οι Έμποροι των Εθνών»)

Την κατωτέρω ερώτηση, έχοντας στη σκέψη μου και προ των οφθαλμών μου το μέγαρο του κοινοβουλίου, απηύθυνα περιέργως στο μοναδικό πορτραίτο του συγγραφέα Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, σε αυτόν τον ωραίο γέροντα που, στην εσχατιά του χρόνου, βρισκόταν στην μικρή πλατεία στη Δεξαμενή, όπου – τιμής ένεκεν – η Πατρίδα το είχε (το πορτραίτο) αναρτήσει.

– Δε μ’ λες, κυρ’ Αλέξανδρε, όχι στον αιώνα σου, αλλά στον σημερινό, πες μου τι βλέπεις;

Ο κυρ’ Αλέξανδρος, εστριφογύρισε ολίγον εντός του πορτραίτου και προσπάθησε με διάφορους τρόπους να διασκεδάσει την ερώτηση. Εμφανίζετο δε σκεπτικός και χαμηλοβλέπων. Μάλιστα στο κάδρο εμφανίσθηκε ένας βουλευτής, ο οποίος τον κέρναγε ντόπιο της νήσου Σκιάθου ρακί, ώστε στις επικειμένες εκλογές να συνεναίσει στην εκλογή του Προέδρου της 7ης Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης όμως, είχε αποκαλύψει πως οι όροι για τη συμφωνία της ένταξης της Ελλάδας στο ΔΝΤ γίνονταν ήδη επί μήνες κρυφά με τον Έλληνα πρωθυπουργό, ενώ η επίσημη θέση της κυβέρνησης Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου ήταν πως γινόταν προσπάθεια να αποφευχθεί πάση θυσία η χρηματοδότηση από το ΔΝΤ, δεν πείσθηκε και όταν πληροφορήθηκε την όντως αποδοχή αργυρώνητων αντιπροσώπων του Έθνους, το διασκέδαζε. Είναι αλήθεια ό,τι, όσο εύκολα ευθυμούσε, τόσο γρήγορα εχόλιαζε.¹ Μέσα στη λογοτεχνική του σκέψη έπλεε μεν η ευθυμία, αλλ’ στο πίσω μέρος της κεφαλής του, η δυσθυμία φώλιαζε. Σε όλη τη ζωή του σχεδόν, άλλο επάγγελμα δεν είχε, παρά μόνο να είναι συγγραφέας, πλην φευ – και λόγω των κρισίμων στιγμών του Έθνους – δέχθηκε προς χάριν της Πατρίδος να εκλεγεί βουλευτής Σποράδων, ώστε να συμβάλει με το συγγραφικό του κύρος, στην αποκάθαρση της πολιτικής ζωής. Αλλά γιά την ακρίβεια, εξελέγη δια μέσου του πορτραίτου του, όπου η Πατρίδα – τιμής ένεκεν – τον είχε αναρτήσει, παρ’ όλο που πολλές φοράς έφευγε μέσ’ στη μέση της κοινοβουλευτικής περιόδου και τους άφηνε μάρμαρο, κυρίως στα λεγόμενα “μνημονιακά” νομοσχέδια και ιδία όταν ανήρχετο στο ΒΗΜΑ ένας «ψευτο-απόγονος» του Βενιζέλου. Ο κυρ’ Αλέξανδρος ήταν «στραβόξυλο». «άγαμος», «απόκληρος», «ακτήμονας» : Έτσι τον χαρακτήριζε η άρχουσα Αθηναϊκή Τάξη. Δεν είχε κατά το κοινώς λεγόμενον, παρ΄ ότι βουλευτής «στον ήλιο μοίρα».

Ήταν η 31η Μαΐου 2005, επέτειος της δολοφονίας του Θεοδώρου Δηλιγιάννη, όταν γράφτηκε μία από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος. Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης δολοφονήθηκε έξω από την  Βουλή την αντίστοιχη ημερομηνία του έτους 1905 από την αμφίστομη μάχαιρα του Αντώνη Κωσταγερακάρη, ενός από τους παροικούντες στον υπόκοσμο, επειδή ως πρωθυπουργός είχεν αποφασίσει το κλείσιμο των χαρτοπαικτικών λεσχών. Το ειδεχθές εκείνο έγκλημα συνεκλόνισε το Πανελλήνιο, αλλά και τον νου του κυρ’ Αλέξανδρου. Οι ομοιότητες εκείνης της εποχής είχαν κοινά σημεία με τις τωρινές συγκυρίες, σκέφθηκε ο Παπαδιαμάντης, συγκρίνοντας την εποχή Δηλιγιάννη, επί της πρωθυπουργίας του οποίου η Ελλάδα τέθηκε υπό την εποπτεία του Δ.Ο.Ε. (Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου), με την ιστορική μεταπολίτευση της Δικτατορίας του 1967. Μετά ταύτα τότε, επακολούθησε ο πόλεμος του 1897, τον οποίο οι Έλληνες τον έχασαν με δραματικές συνέπειες, ενώ ακόμη και κατά τον 21ο αιώνα, εκείνος ο πρωθυπουργός θεωρείτο ο κύριος υπεύθυνος της χρεωκοπίας της χώρας το 1893.   

Σε μία συνεδρίαση της Βουλής ένα μήνα περίπου μετά την επέτειο της δολοφονίας του Θεοδώρου Δηλιγιάννη, και αφού είχαν μιλήσει οι τρεις πρωθυπουργοί των μνημονιακών κυβερνήσεων, ο βουλευτής Παπαδιαμάντης, μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό, ακούγοντας τον πολιτικό του μνημονίου και του Καστελόριζου, ζήτησε τον λόγο επί προσωπικού, αναλογιζόμενος το νησί του, την Σκιάθο.

Ο Παπαδιαμάντης παίρνοντας τον λόγο, απευθύνθηκε σε όλες τις πτέρυγες της Βουλής, ως πένης και ακτήμων, έχοντας μπροστά στα μάτια του μιά εικόνα ενός πολίτη που έψαχνε τροφή σε έναν κάδο απορριμμάτων. Και είπε :

«Ολίγους μήνας προ της απομακρύνσεως του Προέδρου του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, είχεν αποκαλυφθή ό,τι οι όροι δια την συμφωνίαν της εντάξεως της Ελλάδος εις τον Δ.Ο.Ε. εγίνοντο ήδη επί σειράν μηνών κρυφίως μετά του Έλληνος πρωθυπουργού, ενώ η επίσημος θέσις της κυβερνήσεως Δηλιγιάννη-Παπανδρέου ήτο πως εγίνετο προσπάθεια δια να αποφευχθή πάση θυσία η χρηματοδότησις από τον Δ.Ο.Ε. Μέχρι σήμερον εβιώσαμεν και είδομεν πλείστα όσα. Η πολιτική της αγρίας λιτότητος, οδήγησεν τους Έλληνας εις την ξένην και ακόμη περισσοτέρους εις την ανεργίαν. Το πολιτικόν σκηνικόν ανετράπη, ως το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Ενισχύθη η άκρα δεξιά και ανεδείχθη εν κόμμα της αριστεράς εις την εξουσίαν. Δεν θα απαλλειφθή από την σκέψιν μας το ότι ο λαός εξήλθεν εις τας  οδούς. Ωστόσο, παρά την αντίστασιν και παρά τας θυσίας, αι συνθήκαι δεν αφήνουν εισέτι χώρον ελπίδος. Παραμένομεν κυρίαι και κύριοι συνάδελφοι παγιδευμένοι εις το ίδιον σημείον, σήμερον εν έτει 2010, εις το οποίον είμεθα και το έτος 2005, με την χώραν να μην δύναται να δανειστεί και τους δανειστάς να απαιτούν μέτρα σκληρότητος και την πολιτικήν ηγεσίαν της χώρας να είναι αδύναμος προς εξεύρεσιν λύσεων».

Ουδείς εκ των παραβρισκομένων βουλευτών χειροκρότησε. Εξάλλου ήταν αργά την νύχτα και τα έδρανα του Κοινοβουλίου ήταν σχεδόν άδεια. Όμως ο βουλευτής Παπαδιαμάντης δεν επτοήθη. Συνέχισε τον λόγο του :

  «Όλοι αυτοί οι φρόνιμοι γέροι, οι πρόθυμοι συμβουλάτορες, οπού ονομάζονται κάπου και «κακών παρακλήτορες», […] συνηθροίζοντο συνήθως εις το μικρόν καφενείον του Σκαρτσοπούλου […]. Εκεί εύρισκαν πολλά εύκολα θύματα. […] Αν ήτον όμως κανείς πτωχός, τότε αλλοίμονό του. Του έδιδαν συμβουλάς, πολλάς συμβουλάς και νουθεσίας, πώς να είναι φιλόπονος (ο άνθρωπος συνέβαινε να μη ευρίσκη εργασίαν), πώς να είναι οικονόμος (δεν είχε τι να οικονομήση), και να μην είναι και μέθυσος (ο άνθρωπος δεν είχε πεντάραν διά να πίη ένα ποτήρι)². Η κρατούσα αντίληψις ό,τι, παρ’ όλον οι υλικοί όροι του δημοσίου χώρου καταστρέφονται, αι εφημερίδαι φυτοζωούν, τα βιβλία πολτοποιούνται λόγω ελλείψεως πωλήσεων, το διαδίκτυον διέρχεται μίαν δύσκολον εφηβείαν, ενώ αναγνώσται και ακροαταί ασφυκτιούν υπό το κράτος των βιοτικών μεριμνών, διανοίγεται πεδίον λαμπρόν δια τους αγνούς ιδεολόγους, ότινες δεν εταυτίσθησαν μετά των «συμφερόντων» και αποτελούν τους αποκλειστικούς εκφραστάς του εν γένει καλού. Προβάλλεται λοιπόν σήμερον η άποψις, πως ο δημόσιος χώρος ημπορεί κατά κάποιον τρόπον να αναγεννηθεί πλέον καθαρός και αγνός από ό,τι υπήρξεν εις όλην την «επάρατον Μεταπολίτευσιν».

Όταν ο βουλευτής Παπαδιαμάντης της εκλογικήε περιφερείας Σκιάθου, κατέβηκε από το βήμα, μετά τον θάνατό του πλέον, τον ακολούθησε ο βουλευτής Σαμαρίν της γνωστής οικογενείας σαμαράδων, ο οποίος άρχισε την ομιλία του ως εξής :

«Μάρτιος του 2005. Στην Αθήνα ο Κ. Καραμανλής και ο Πρ. Παυλόπουλος, περισσότερο ως Καθηγητής, ετοίμαζαν την υπεράσπιση της Ελλάδας στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για το «βασικό μέτοχο», έχοντας στο οπλοστάσιό του την ευρωπαϊκή νομολογία. Και τότε συνέβη το εξής, που αποδεικνύει τη διαφθορά και τη διαπλοκή μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Commission. Και ύστερα λέμε την Ελλάδα διεφθαρμένη! Η μεγαλύτερη διαφθορά υπάρχει στους ίδιους τους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!! Ευρισκόμενος στις Βρυξέλλες για δουλειά του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, ο Χρ. Φώλιας ειδοποιεί τον Πρ. Παυλόπουλο ότι η Επίτροπος κα Ντανούτα Χούμπνερ, αρμόδια για την περιφερειακή πολιτική, είχε πάρει απόφαση να κόψει όλα τα κοινοτικά κονδύλια από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (πάνω από 1 δις ευρώ) αν η Ελλάδα επέμενε να συνεχίσει τον αγώνα της για την υπεράσπιση του νόμου περί «βασικού μετόχου» στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Δηλαδή η Ελλάδα και η Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή εκβιαζόταν ωμά: Αν τολμούσε να πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δεν θα είχε πρόσβαση στα κονδύλια για την περιφερειακή ανάπτυξη³!!».

Τελικά κάποιος δημοσιογράφος, πίνοντας τον καφέ του στο καφενείο της Δεξαμενής και βλέποντας το δημοσία δαπάνη πορτραίτο (με άλφα γιώτα και όχι έψιλον) του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη έγραψε ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του με τίτλο «Από το 1905 στο 2015 με αγάπη».

Για την αντιγραφή

ΠΑΝΟΣ ΚΑΠΩΝΗΣ