Ο πιο άμεσος και ανεπιτήδευτος γραφιάς μας. Συμφωνώ με τον Μανόλη Ξεξάκη και με την Γιούλη Σούμπαση επειδή τον έζησα στενά. Ο Αντώνης Σουρούνης που πέθανε σαν σήμερα πριν δύο χρόνια στα εβδομήντα δύο του, υπήρξε ένας sui generis τύπος, λαϊκός αλλά και κοσμογυρισμένος, θυμόσοφος, δύσκολος, μοναχικός, με ιδιότυπο χιούμορ, ξινό όπως και η μόνιμη έκφραση του προσώπου του αλλά και γεννημένος αφηγητής. Αφηγητής της ζωής του. Όλα του τα βιβλία, αυτοβιογραφίες. Ανάμεσα στην αθωότητα και έναν χειροποίητο, ακατάτακτο μοντερνισμό.Όχι δεν διέθετε ιδιαίτερη παιδεία αλλά τεράστια πείρα ζωής. Ένας αυτοδίδακτος του πεζοδρομίου που δούλευε σκυλίσια και αντιπαθούσε τους κατ’ επάγγελμα διανοούμενους. Εξαιρετικά μεθοδικός όταν είχε καταλήξει στο θέμα του, απομονωνόταν επί μήνες στην Επίδαυρο ή την Τήνο και έγραφε. Εμμονικά… Όχι, δεν έγραφε μόνο για τον τζόγο παρ’ ότι αυτές οι σελίδες είναι οι καλύτερες του. Ήταν κάτι ανάμεσα σε Τσιφόρο, Βαμβακάρη, Ταχτσή κοκ. Είναι ο … Σουρούνης! Καθόλου εγκεφαλικός, συχνά ακατέργαστος αλλά βαθιά ανθρώπινος. Όχι εύκολη ηθογραφία αλλά βιωματική ψυχολογία. Δίπλα του εκτός από την μοναξιά του, είχε πάντα μια ωραία γυναίκα και ο ίδιος υπήρξε γοητευτικός, άσχημος. Θεσσαλονικιός, γέννημα θρέμμα της άνω πόλης με καταγωγή από τον Πόντο, αιώνια φτωχός και δανεισμένος, ζούσε στο Κολωνάκι, Αναγνωστοπούλου με την πανέμορφη Δανέζα, το μανεκέν, και προς το τέλος Λυκαβηττού πάνω από το Ντόλτσε.

ΥΓ. Το 2009 είχε πει σε μια συνέντευξή του: «Όταν ταξιδεύεις και κάνεις εκατό δουλειές στον πλανήτη, πάς από δω, πας από κει, αποκτάς τόσο πολλές εικόνες και εμπειρίες, δεν έχεις το σημειωματάριο και γράφεις τι είπε ο διπλανός σου αλλά όταν πας στο σπίτι σου, στην πατρίδα σου, τότε γράφεις.

…Όλα μου τα βιβλία στην Ελλάδα τα έγραψα, κανένα δεν έχω γράψει εκτός Ελλάδας. Όταν μετά από πέντε ή δέκα ή είκοσι χρόνια κάθεσαι να γράψεις, ή και πενήντα χρόνια, όπως συνέβη με «Το μονοπάτι στη θάλασσα,» έρχονται όλα αυτά από μέσα σου κατευθείαν και σου λένε «γράψε μας».

…Αλλά εγώ πιστεύω πώς όλοι οι άνθρωποι είμαστε ταγμένοι για να επιτελέσουμε ένα συγκεκριμένο έργο. Αυτοί που θαυμάζουμε μετά από χρόνια και λέμε μπράβο είναι αυτοί που ακολούθησαν το μέσα τους».

Δημοσίευσε τα μυθιστορήματα :

«Ένα αγόρι γελάει και κλαίει» (1969), «Οι συμπαίχτες» (1977), «Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι» (1985), «Πάσχα στο χωριό» (1991), «Υπ’ όψιν της Λίτσας» (1992), «Ο χορός των ρόδων» (1994), «Γκας ο γκάνγκστερ (2000)» και «Το μονοπάτι στη θάλασσα» (2006). Το τελευταίο του, μεγάλο, χορταστικό, συγκεφαλαιωτικό της ζωής του, βιβλίο.

Έπειτα αποφάσισε ότι δεν έχει να γράψει κάτι άλλο και αποσύρθηκε για να πεθάνει. Τόσο απλά. Στα έργα του περιλαμβάνονται επίσης το αφήγημα «Το μπαστούνι» (2007) και οι συλλογές διηγημάτων «Μερόνυχτα Φραγκφούρτης» (1982), «Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου» (1983), «Μισόν αιώνα άνθρωπος» (1996), «Κυριακάτικες ιστορίες» (2002) και «Νύχτες με ουρά» (2010) , αναδημοσιεύσεις των μικρών κειμένων του στην Ελευθεροτυπία.

Το 1995, ο Αντώνης Σουρούνης τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τον «Χορό των ρόδων».
Καληνύχτα Νούση, καλή αντάμωση…

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr