Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα στον «Φιλελεύθερο” της Τετάρτης το δισέλιδο ρεπορτάζ για τον αγαπημένο συνθέτη Μάνο Λοΐζο, ένα δημοσίευμα με αφορμή την τιμητική συναυλία που ετοιμάστηκε από την σπουδαία ερμηνεύτρια Δήμητρα Γαλάνη (και μερικούς νεότερους, σίγουρα αξιόλογους και συμπαθείς  τραγουδιστές).  Με την συμβολή, βεβαίως,  των  έμπειρων  μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Είναι συναυλία που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο, και που κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελεί το σημαντικότερο μουσικό γεγονός του καλοκαιριού. Ωστόσο, πριν καταχωρήσω την προσωπική μου άποψη για τον σπουδαίο δημιουργό (που ίσως δεν θα έχει μεγάλη αξία, αφού έχουν προηγηθεί πλήθος  εκπομπών, συνεντεύξεων, εκδόσεις βιβλίων και γενικά σημαντικές κρίσεις ειδικών), θέλω να καταθέσω μία μικρή  ένσταση για τον διοργανωτή που επιμελείται το εμπορικό κομμάτι  της συναυλίας. Όπως μας ενημερώνει το σχετικό info, λοιπόν, τα εισιτήρια κοστίζουν από 85 ευρώ (η διακεκριμένη θέση!) και ακολουθούν τιμές 65, 50, 40, 25, ενώ  για την ειδική κατηγορία το σκόντο σταματά στα 20 ευρώπουλα. Εννοείται ότι η διατίμηση αφορά τις ‘ζώνες’ του ρωμαϊκού θεάτρου (όπως λέμε απ’ τα ψηλά στα χαμηλά), έτσι όπως τις έχει ορίσει το Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι πραγματικά κοστολόγιο τιμών που θα δεχτούν μόνο όσοι –μέσω κρίσης- διαθέτουν χρήμα και φοβάμαι πως αυτοί που θα πληρώσουν για να ακουμπήσουν τον πισινό τους (μετά συγχωρήσεως) σε μαξιλαράκι της διακεκριμένης θέσης (επίσημοι, καλοντυμένοι φραγκάτοι κλπ.), μπορεί και να αγνοούν ότι ο Μάνος Λοΐζος ήταν ένας απλός, λαϊκός άνθρωπος, γνήσιος κομμουνιστής (χωρίς ‘ζιγκ-ζαγκ’ και διάφορες παραλλαγές στα πολιτικά του πιστεύω) και πως πριν καταξιωθεί ως συνθέτης και κερδίσει κάποια χρήματα από τις επιτυχίες του, δούλευε σερβιτόρος για να τα βγάλει πέρα. Αραγε αν ζούσε σήμερα θα συμφωνούσε να ακουστεί το έργο του στο πανάκριβο Ηρώδειο με τόσο υψηλές τιμές εισιτηρίων; ‘Η θα ζητούσε να γίνει η συναυλία –λέμε τώρα- στο Πάρκο Τρίτση, δηλαδή σε μια λαϊκή γειτονιά όπου δεν θα στριμώχνονταν 6.000 αλλά θα έσπευδαν 60.000 με  συμβολικό εισιτήριο, κι’ αυτό μόνο για ένα χαρτζιλίκι στους καλλιτέχνες και στους μουσικούς της βραδιάς;

Ο Λοΐζος, με το μεγάλο ταλέντο, το πάθος του για τις ανθρώπινες αξίες (τα οποίες περιγράφει στα τραγούδια του – θα το νιώσετε  ακούγοντας τις μπαλάντες από τα ‘Νέγρικα’), την τρυφερότητα, την ευαισθησία του αλλά και συχνά το θυμό του απέναντι στην αδικία, είναι αλήθεια ότι έγραψε ελάχιστα ζεϊμπέκικα. Ένα όμως από αυτά, ίσως είναι ό,τι σημαντικότερο έχει γραφεί από Ελληνα συνθέτη πάνω σε αυτό το ρυθμό. Και να σκεφθείτε ότι λίγο πριν ακουστεί μέσω της ‘Ευδοκίας’ του Δαμιανού το ομώνυμο συγκλονιστικό ταξίμι, ο δημιουργός ντρεπόταν και αναρωτιόταν αν θα το δέχονταν ο κόσμος με καλή διάθεση ή θα το απέρριπτε! Που σημαίνει ότι ο Μάνος Λοΐζος ήταν ένας πολύ μεγάλος της τέχνης του, κυρίως επειδή το αγνοούσε. Με την ευκαιρία: έχει γίνει γνωστή η επιμονή του Λοΐζου να παιχτεί η ‘Ευδοκία’ με το μπουζούκι του Μπαγιαντέρα. Το οποίο ήταν σχεδόν άχρηστο, ξεχαρβαλωμένο. Το πήρε, το διόρθωσε και έγραψε ιστορία.

ΥΓ: Άραγε, ποια θα ήταν η διαφορά, αν είχε αγοράσει το ακριβότερο μπουζούκι που υπήρχε τότε στην αγορά; Υποπτεύομαι πως θα στερούνταν ψυχής!

Γιώργος Αρκουλής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr