Οκ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

Ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει η Ελληνική κοινωνία διαχρονικά, με αιτίες που μπορεί να αναζητήσει κανείς στον τρόπο που ΄΄ χτίστηκε΄΄ το νεοελληνικό κράτος και την έλλειψη αστικής ολοκλήρωσης, είναι ότι τον κοινό ( δημόσιο, κοινοτικό κλπ) χώρο  τον θεωρεί κάτι ξένο.

Ορισμένα θεσμικά ζητήματα που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν δεδομένα και ενσωματωμένα στην πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική συμπεριφορά των πολιτών, δεν έχουν περάσει στις καθημερινές μας λειτουργίες, τη νοοτροπία και τις πρακτικές μας.

Έτσι θα πρέπει να ξεκινήσουμε από ένα βήμα πιο πίσω και να εκπαιδευτούμε στο να λειτουργούμε δημοκρατικά με συνεννόηση, αξίες και αρχές, κατ΄ αρχήν σε ότι αφορά τον κοινό μας χώρο. ΄

Όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του και την προσοχή του θα διαπιστώσει ότι ο κοινός χώρος είναι για τον Έλληνα Πολίτη κάτι ξένο, δεν είναι δικό του και κατά συνέπεια τον μεταχειρίζεται έτσι, σαν κάτι που δεν τον αφορά.

Ένα πρώτο βήμα λοιπόν είναι να εκπαιδευτούμε και να μάθουμε ότι ο κοινός μας χώρος μας ανήκει, είναι κάτι δικό μας και πρέπει να τον υπερασπιζόμαστε, να τον προσέχουμε, να τον εξωραΐζουμε, να τον εκσυγχρονίζουμε και να τον εμπλουτίζουμε.

Αυτός ο κοινός χώρος ξεκινάει από το πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι μας, το παρκάκι, το λεωφορείο, το δημόσιο κτίριο, το Πανεπιστήμιο και φτάνει μέχρι  τα άυλα αγαθά όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισονομία, η ισοπολιτεία, τα δικαιώματα ( όχι μόνο τα δικά μας αλλά κυρίως των συμπολιτών μας) και πολλά άλλα ενοποιητικά στοιχεία που συνθέτουν την ολότητα της κοινωνίας που αποτελεί και  το κοινό μας σπίτι.

Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο τις σχέσεις των κοινωνών μεταξύ τους αλλά και τις σχέσεις των πολιτών με τους θεσμούς της Πολιτείας και το κράτος στο σύνολό του.

Οι εταίροι μας στην ΕΕ, είτε με ενσωμάτωση και μεταφορά πολιτικών ή μετεξέλιξη αστικών θεσμών στη λειτουργία του Κράτους, έχουν φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο λειτουργίας και ανεξαρτησίας της διοίκησης από την κυβερνητική λειτουργία.

Αυτό για τη χώρα μας είναι ακόμη ζητούμενο.

Η μορφή οργάνωσης της Πολιτείας που πρέπει να επιδιώξουμε  αντιδιαστέλλεται σαφώς από το πρότυπο του Κράτους- Τέρατος που ισχύει σήμερα και δημιούργησε εν πολλοίς τον φόβο του πολίτη απέναντί του και ωσαύτως είχε σαν αποτέλεσμα να θεωρεί το Κράτος κάτι ξένο, εχθρικό, που στέκεται απέναντι στα συμφέροντά του.

Η θέση ότι μόνο αυτό το Κράτος – φόβητρο μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των ανθρώπων και την κοινωνική ειρήνη, θέτει αυτόματα τους θεσμούς της διακυβέρνησης της Πολιτείας απέναντι από την κοινωνία, σε αντίθεση με το σύγχρονο πρόταγμα που θέλει τον Πολίτη,  βάση της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και φορέα όλων των εξουσιών ( Νομοθετικής, δικαστικής, εκτελεστικής), ως μέλος και συμμέτοχο- συνδιαχειριστή των ζητημάτων της κοινωνίας και της Πολιτείας κι όχι αντίπαλο.

Αυτό είναι και το τεράστιο πρόβλημα της σύγχρονης οργάνωσης του Κράτους όπου έχει τον πολίτη απέναντί του, αντί να τον έχει και να τον θεωρεί συμμέτοχο και αρωγό στις όποιες δράσεις του.

Πιστεύω ότι είναι καιρός να αφήσουμε πίσω τη λογική του κράτους – τέρατος και να δημιουργήσουμε το Κράτος και την Πολιτεία των πολιτών και των κοινωνών, όπου το κάθε μέλος της θα συμβάλει στην αρτιότερη λειτουργία του και θα κάνει κτήμα του την ισονομία υπερασπιζόμενος το ΄΄δικό του΄΄ Πολίτευμα που είναι η Δημοκρατία.

Πρέπει να γίνει πεποίθηση ότι ο κοινός χώρος είναι χώρος όλων των πολιτών και δεν είναι κάποιου αόρατου και μισερού υπέρτατου κράτους. Τα κοινά πράγματα τα συνδιαχειρίζονται και τα προστατεύουν οι πολίτες και δεν τα πολεμούν, ούτε τα καταστρέφουν.

Οι δημόσιοι λειτουργοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι στην υπηρεσία του πολίτη και όχι δυνάστες και αφεντικά του. Ομοίως και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Αυτή η αλλαγή πνεύματος και νοοτροπίας καθίσταται καταλυτική για να δημιουργήσουμε την Πολιτεία που οραματιζόμαστε όσοι πιστεύουμε  στη αληθινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.