Τζίνα Δαβιλά

Λησμονήσαμε να κοιτάμε τ’αστέρια. Είναι η προβολή μας στο ανεξάντλητο σύμπαν.

Λησμονήσαμε να ξεκινήσουμε τη ζωή από τον θάνατο. Είναι η μοναδική αρχή για την πραγματική ζωή.

Και βρισκόμαστε σε τροχιά ανεξέλεγκτη που μπορεί  να οδηγήσει στον  θάνατο. Τον είπαμε κορονοϊό. Αλλά δεν είναι αυτό το όνομά του. Το πραγματικό του όνομα είναι τύφλωση με ολάνοιχτα μάτια. Είναι σκοτάδι γιατί λησμονήσαμε το αληθινό Φως.

Η κενή ματιά σε ό,τι αντί για εξέλιξη γίνεται οπισθοδρόμηση.

Αν θυμόμασταν πάντα ότι έχουμε τέλος, άραγε θα χαραμίζαμε τόσο χρόνο σε ανοησίες;

Αν μας έλεγαν ότι έχουμε μόνο ένα εικοσιτετράωρο ζωής, αυτός είναι ο χρόνος μας σαν τα κρινάκια που ανθίζουν μόνο για μιά νύχτα, έχοντας τη δυνατότητα της νόησης, θα επαναλαμβάναμε ό,τι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα;  Τι θα κρατούσαμε, τι θα πετούσαμε;

Το λάθος, όμως, είναι χρήσιμο γιατί αλλάζει την πορεία. Το λάθος  της πανδημίας – που οι συνωμοσιολόγοι λένε ότι είναι σκόπιμη για οικονομικούς λόγους από τους τερατούργους του κορονοϊού τη στιγμή  που και οι ίδιοι εξέθεσαν εαυτούς στον ίδιο κίνδυνο με όλους μας – κατέρριψε στερεότυπα δεκαετιών. Και τώρα, τι; Θα νοσήσουμε από κάτι αόρατο που θα στρογγυλοκαθίσει στον πνεύμονά μας  και  οι λιγότερο ανθεκτικοί  “έχετε γεια βρυσούλες…” ;

Πώς γίνεται αυτό; Σε εμάς; Με σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά ή χωρίς;

Ναι, γιατί έτσι ήταν πάντα η ζωή. Κι εμείς αμάθητα σχολιαρούδια πιστέψαμε ότι είμαστε αθάνατοι. Και δημιουργήσαμε σαν αθάνατοι.

Μα τ’αστέρια από ψηλά μας βλέπουν και γελούν. Γιατί αυτά γνωρίζουν ότι είμαστε ήδη πεπερασμένοι. Εμείς απλώς τώρα το νοιώσαμε. Και είμαστε έντρομοι.

Κι όμως  η ζωή είναι εδώ. Μουδιασμένη μα είμαστε ακόμη ζωντανοί και νοήμονες για να ξεκινήσουμε μια δεύτερη σπουδαία  ζωή.

Θα αντισταθούμε στην οργισμένη και ύπουλη επίθεση του κορονοϊού. Μένοντας εντός.

Θα θυσιάσουμε χρόνο, η μοναδική σταθερά, σε ό,τι  λησμονήσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Θα χαμογελάσουμε αισιόδοξα γιατί μπόρα επικίνδυνη είναι, μα  θα περάσει.

Θα πιστέψουμε με κάθε ίνα της ύπαρξής μας ότι  και αν ακόμη νοσήσουμε, θα τον νικήσουμε τον άτιμο.

Θα συμφωνήσουμε σε κάτι: ότι μπροστά στην ασθένεια είμαστε όλοι ίσοι, επομένως στόχος μας είναι  οι επόμενοι ενωμένοι αγώνες μας να γίνουν για την υγεία: σύγχρονα νοσοκομεία όπως αρμόζουν στον 21ο αιώνα, γενναιόδωρες κρατικές επενδύσεις στον εξοπλισμό τους με παράλληλη επένδυση στην έρευνα.

Θα θυμηθούμε γιατί μας ενόχλησε ο εγκλεισμός στον σπίτι που πάντα ήταν ή θα έπρεπε κανονικά να είναι το πιο αγαπημένο μας σημείο στον πλανήτη.

Θα δούμε υπό άλλο πρίσμα τους γονείς  μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τους συντρόφους μας, τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας, τους συγγενείς  μας, τους συνανθρώπους μας.

Θα παρατηρήσουμε λίγο πιο προσεκτικά το άνθισμα και την ευωδία των λουλουδιών, την  τελειότητα του ταπεινού χαμομηλιού, τον χαρούμενο χορό των κορακιών, την αστειότητα της κότας και το αθώο βλέμμα του προβάτου.

Θα δώσουμε προθυμότερα το χάδι στο σκύλο μας ή την αγκαλιά στον συνάνθρωπό μας.

Κάτω από κανονικές συνθήκες θα είμαστε σοφότεροι, αποφασισμένοι να ζήσουμε πιο απλά, πιο ουσιαστικά, πιο φωτεινά χωρίς fake λάμψη σαν τα λουστρίνια μας.

Θα διεκδικήσουμε την ανατροπή χωρίς τα όπλα του πολέμου παρ’όλο που μόλις χάσαμε την παγκόσμια ειρήνη χωρίς πυρομαχικά.

Όταν η μπόρα θα έχει περάσει, εμείς, όλοι, θα  αναμετρηθούμε ο καθένας με την σκιά του. Μπροστά στο Φως. Αν τη βλέπουμε, είμαστε στα σκοτεινά. Αν δεν τη βλέπουμε, θα είμαστε στη σωστή θέση, στο Φως. Τελικά μόνο η σκιά μας μάς ακολουθεί παντού; Όχι . Υπάρχει και η συνείδηση. Αυτή είναι περισσότερο και από τον κορονοϊό αόρατη στο φως και στο σκοτάδι, αλλά μπορεί  να γίνει τόσο βαριά που δε θα  μπορούμε ούτε μισό βήμα να κάνουμε.  Γιατί καταβάλει  και κορμί και ψυχή.

Η επιλογή είναι  απλή, το δίλημμα συγκεκριμένο: νικητές ή νικημένοι; Στον ιό και στη ζωή. Η πανδημία είναι απλώς η αφορμή.

Να ξαναρίξουμε μια ματιά στα αστέρια του ουρανού. Ένας νέος Ανθρωπισμός ανατέλλει. Σαν την κλοπή του Προμηθέα. Έκλεψε τη φωτιά απ’τους θεούς για να δώσει το φως στους ανθρώπους. Ο νέος Ανθρωπισμός θέλει συνείδηση, αρμονία, ειρήνη, αλληλεγγύη. Αναπάντεχος; Απεναντίας. Τα σημάδια υπήρχαν. Κι εμείς ήμασταν θεότυφλοι στην καρδιά των Συμπληγάδων.

Καλό Πάσχα, εκλεκτές και εκλεκτοί.

Αμόλυντος και απίκραντος ετούτος ο μήνας.

1 Απριλίου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr