Ο έρωτας έχει κάτι από την παράνοια και την απληστία του καπιταλισμού. Πρόκειται τόσο για την ιδιοκτησία του άλλου όσο και για το ξόδεμα του εαυτού. Διαρκές ανικανοποίητο. Διαρκής επιθυμία. Διαρκής ανάγκη. Κι ο τρόμος της μοναξιάς να ελλοχεύει και στην πιο παθιασμένη αγκαλιά. Κανένας παρηγορητικός κομμουνισμός της αγάπης σ’ εκείνη την ανασφάλεια που είναι όλη δική σου. Και το κοινωνικό σύστημα που αναγκαστικά επιλέγεις, σπάταλα δουλοκτητικό. Έως τελικής εξοντώσεως.

Επειδή ερωτευμένος με μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα σκίρτημα, ένα χαμόγελο, δηλαδή με το μέρος αντί του όλου, ερωτεύεσαι κατ’ ουσίαν τον άγνωστο βασανιστή σου που αφελώς πιστεύεις πως γνωρίζεις. Αφέντης και δούλος στο σκλαβοπάζαρο των αισθήσεων, των παραισθήσεων και των παραστρατημένων συναισθημάτων.

Κανένα κέρδος για το αύριο, δηλαδή το μέλλον και τα γηρατειά που τα λένε αγάπη. Εδώ καμιά εξασφάλιση. Όλα μεροδούλι μεροφάι. Με την γεύση του αρμυρού ιδρώτα διαρκώς στα χείλη. Ίδια με την γεύση της ανασφάλειας. Της απογοήτευσης.

Είναι τότε βέβαια που πιστεύεις, μέσα στην μέθη της τρέλας σου, ότι η ίδια η Άνοιξη επέστρεψε οπισθοβατώντας στην καρδιά του καλοκαιριού μόνο και μόνο για να σου δείξει τη γυμνή της πλάτη… Αποκλειστικά για σένα. Για να μυρίσεις τα μαλλιά της. Μήπως και ονειρευτείς κάποτε το πρόσωπο της. Γλυκερά ψέματα θα πεις. Όμως ψέματα. Το ξέρεις, το έμαθες πια. Έτσι είναι…

Αφού η πίκρα, καθόλου ψεύτικη, σερβίρεται τελευταία.