Φτιάχνοντας την βαλίτσα μου για να φύγω και εγώ για ολιγοήμερες διακοπές, σκέφτηκα: “Άραγε πως θα ηρεμήσω φεύγοντας από την Αθήνα;” μετρώντας 5 καλώδια που κουβαλάω μαζί μου, δηλαδή, τα τρία κινητά μου, το i-pad και το μικρό μου notebook, όπου και αισθάνθηκα σοβαρά καλωδιωμένος και εξαρτημένος από την καθημερινή μου πρακτική. “Καλά να πάθεις!” σκέφτηκα μέσα μου, “εσύ έκανες τη ζωή σου έτσι και μην παραπονιέσαι.” Από την άλλη σκέφτηκα: “ό,τι και να γίνει θα κάνω τα μπάνια μου, θα κοιμηθώ το μεσημέρι, που στο γραφείο μου ζητώντας από τη γραμματέα μου μία ώρα να μην με ενοχλήσει κανείς, στα πρώτα 10 λεπτά ξύνομαι μήπως κάτι συμβαίνει και δεν το έχω μάθει!” Βλέπετε, η προσπάθεια της επιτυχίας έχει κόστος (τώρα θα μου πείτε “γιατρέ δεν μας λες και κάτι καινούργιο!”) ενώ την προσπάθεια της αναισθησίας δεν μπόρεσα ποτέ να την κερδίσω.

Κάθε καλοκαίρι φεύγοντας, λέω στον εαυτό μου τα ίδια λόγια: “Θάνο, χαλάρωσε, γράψτα όλα εκεί που ξέρεις και ζήσε τις διακοπές σου για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου». Μάλιστα στο χωριό μου που έχει και μια πανέμορφη θάλασσα, όταν κολυμπάω μου κάνουν παρέα δύο άνδρες απροσδιορίστου ηλικίας, ο ένας έχει βαμμένα μαλλιά και ο άλλος νομίζει ότι έχει μαλλιά, όπου μιλώντας ευχάριστα μεταξύ μας, ακούω για την πίεσή τους, την δυσκοιλιότητά τους και για τον Σεπτέμβρη που θα κάνουν εξετάσεις. Αυτό όμως πραγματικά με διασκεδάζει και με κάνει να χαζεύω στην προσπάθειά μου να κατεβάσω τους ρυθμούς του μυαλού μου, που αναζητούν όπως κάθε Σεπτέμβρη το ξεκίνημα της χρονιάς, σκεπτόμενος ανάγκες, δράσεις και στόχους που η κάθε χρονιά απαιτεί. Το βράδυ στην πλατεία του Ληξουρίου, οι συζητήσεις αντιμάχονται τις πολιτικές αντιπαραθέσεις, ενώ εγώ μπουκώνομαι με το ζουμερό μπακλαβά μου, βυθιζόμενος στην ηδονή της γεύσης μου, χάνοντας έτσι τους ήχους της ατέρμονης και ανίερης κουβέντας. Και όμως όλα αυτά τα θεωρώ σπουδαία, πολύ απλά και ανθρώπινα, που η χαλαρότητα του χρόνου είναι το μεγάλο όφελος και η πραγματική ξεκούραση, μετά από έναν συμπιεστικό και αγχωτικό χειμώνα.

Αύγουστος! ο μήνας των διακοπών. Νομίζω ότι είναι μεγάλη υπόθεση να μπορεί κανείς να κάθεται σε μία καρέκλα, να κοιτάει τα άστρα και να μην κάνει τίποτα, να μην σκέφτεται τίποτα, να κοιμάται όσες ώρες θέλει, να λέει χαλαρά και ανούσια πράγματα, να διαβάζει τα βιβλία του, να ακούει τη μουσική του και ότι άλλο ο καθένας μπορεί να φανταστεί… Ναι, το έχω ανάγκη ζώντας φυσικά μαζί με τα κινητά μου, με την αγωνία των ασθενών μου και την ετοιμότητα έστω και μιας τηλεφωνικής απάντησης σε αυτόν που θα την χρειαστεί. Με περιμένει όμως η θάλασσα, το κρεβάτι μου, ο σκύλος μου ο Πίνγκο και οι άνθρωποι εκεί του χωριού, που από τη μία με ζαλίζουν και από την άλλη με κάνουν να γελάω ως γνήσιοι αυθόρμητοι Κεφαλλονίτες που η τρέλα μας ενώνει, οι τσακωμοί μας ανάβουν τα αίματα, μέχρι την ημέρα της επιστροφής που όλα αυτά σταματούν και έρχεται μπροστά η ρεαλιστική πραγματικότητα, περιμένοντας τον επόμενο Αύγουστο…

Καλό καλοκαίρι!

1η Αυγούστου 2018

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr