Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Ας πούμε κάποτε κάποιες αλήθειες, όσο οδυνηρές – για το συνάφι – κι αν είναι κι ας τις πάρει το έσχατο κύμα του καλοκαιριού. Ποιός στίχος θα μείνει από τον πολυδιαφημισμένο Πατρίκιο; Πόσο ακόμα θα παίζει η Μακρόνησος; Ο Εμφύλιος; Πόσες καριέρες θα κτιστούν ακόμη πάνω σε μνήματα; Εκτός κι αν ξεχνάμε την θητεία του ως οργανικού διανοούμενου του Σημίτη και Προέδρου του Θεσμού μπλα, μπλα, μπλα.

Ή, με το συμπάθιο, πώς μπορεί να διδάξει δημιουργική γραφή ένας ταλαντούχος μεν συγγραφέας που όμως δεν έμαθε ποτέ του να γράφει; Πού τον χάλασε η γρήγορη επιτυχία; Σε αντίθεση π.χ με τον Σουρούνη, τον Μάτεσι, τον Βαλτινό κλπ. που βελτιώνονταν βιβλίο μετά το βιβλίο;

Του λόγου το αληθές αποδεικνύουν τα δεκάδες δεκάδων βιβλία του φίλου μου Βασίλη Βασιλικού που απλώς σήμερα δεν διαβάζονται. Όσο για την εκπομπή του Άξιον Εστί από την ευκολόπιστη, κρατική τηλεόραση παρουσίαζε συστηματικά ό τι ΔΕΝ είναι λογοτεχνία. Και με την πιο άνοστη πρόζα (Χιλιάδες τηλεθεατές το έριξαν στα πρόζακ). Κάνοντας σπέκουλα σε εκδότες και γραφιάδες βιβλίων μαγειρικής… Συμπέρασμα: Όλοι γράφουν, ουδείς διαβάζει!
Έλεος πια με τους μύθους που εξαργύρωσαν με το παραπάνω τον μύθο τους αλλά αυτή την στιγμή δεν έχουν ούτε το κύρος ούτε την δυνατότητα να πάρουν τη πατρίδα στην πλάτη τους. Όπως έκαναν κάποιες στιγμές ο Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Μάνος ή ο Μίκης. Ο Αγγελόπουλος, ο Κακογιάννης κι ο Κούνδουρος. Ο Δεκουλάκος, ο Κουνέλλης ή ο Κανιάρης. Σήμερα θέλω να ξαναδιαβάσω τον ολιγογράφο Γονατά και βέβαια τον πολύτιμο Αργύρη Χιόνη, τον Γιώργο Μανιάτη. Ακόμη με προκαλούν να τους διαβάζω ο Αριστηνός, ο Γουδέλης, ο Μαυρουδής, ο Ευσταθιάδης, ο Πατίλης, ο Γιατρομανωλάκης, ο Πρατικάκης. Για μένα μύθοι παραμένουν ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Νίκος Φωκάς, ο Γιάννης Δάλας. Ο Βασιλικός ας ποτίζεται κι ας ποτίζει τις γλάστρες της δημοσιογραφίας. Και τώρα πλέον και των εδράνων της Βουλής. Εύκολα έκανε επιτυχία με τον Λαμπράκη και το Ζ. Με την διεθνή συγκυρία, τη χούντα, την παγκόσμια συμπαράσταση στον χειμαζόμενο, ελληνικό λαό, τον Γαβρά, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν, την Ειρήνη Παπά και τον Υβ Μοντάν. Μετά ήρθε το σκανδαλώδες θέμα του Κοσκωτά, η πασοκική μονοκρατορία που τον έστειλε πρεσβευτή της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι και η δημοσιογραφία – λογοτεχνία με τον μύθο που λέγεται Καζαντζίδης. Αποτυχίες αμφότερες. Η συνταγή θα ήταν άδικο να ξαναλειτουργήσει. Οπότε; Οπότε μαθήματα δημιουργικής γραφής!

Γι’ αυτό σας λέω: Όταν σάς πολιορκεί ο δαίμων της φιλαργυρίας, της εξουσίας και της ματαιοδοξίας αδελφοί, μνημονεύετε Νίκο Καρούζο και Μίλτο Σαχτούρη. Μνημονεύετε Γιώργο Χειμωνά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Το άρθρο δημοσιεύεται και στο προσωπικό του blog.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr