Πάει καιρός που οι αναρτήσεις μου στο facebook είναι αποσπασματικές, χωρίς τάξη, χωρίς συνέχεια. Γιατί τελικά ύστερα από πόσα χρόνια; εφτά; οκτώ ; ούτε που θυμάμαι, έμαθα ή μάλλον συνειδητοποίησα την ματαιότητα του να προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τον άλλο, μέσω ενός πληκτρολογίου και μιας σειράς λέξεων προτάσεων και γραμμάτων.

Μετά από μια σειρά καυγάδων – πολλές φορές με αγνώστους – για πολιτικά και κοινωνικά θέματα, μια προσπάθεια ανάδειξης της προσωπικής μου ιδεολογίας ή φιλοσοφίας ή και των δύο, διαπίστωσα πως τελικά τα μέσα της λεγόμενης κοινωνικής δικτύωσης, δεν προσφέρουν αυτό το οποίο ευαγγελίζονταν, την επικοινωνία, αλλά μάλλον υπηρετούν την ανάγκη και την επιθυμία του ανθρώπου για αυτοπροβολή και επιβεβαίωση.

Και όσο ο άνθρωπος περισσότερο τα χρησιμοποιεί τόσο περισσότερο αποτυγχάνει. Ναι, όλα αυτά τα χρόνια που σπαταλήσαμε τον χρόνο μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ουσιαστικά μυηθήκαμε στην τέχνη της αποτυχίας, την κάναμε πεπρωμένο μας. Γιατί στο τέλος πάντα συνειδητοποιούμε πως το έργο μας – όποιο και αν είναι αυτό – δεν είναι ποτέ καλό. Ποτέ αρκετά καλό. Το παρουσιάζουμε, το φανερώνουμε, ελπίζουμε πώς μέσα απ’ αυτό θα μας αναγνωρίσουν, ότι θα μας αποτιμήσουν ευνοϊκά, περισσότερο από ευνοϊκά, ότι θα μας αποδώσουν δάφνες και ότι τελικά θα μας ξεχωρίσουν σαν κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό, ίσως κάποιον ανάμεσα στους πλέον άλλους σημαντικούς που αναλώνονται στο να αυτοδιαφημίζονται με πρωτότυπες ιδέες και “ποστ”.

Κι όμως το έργο μας δεν είναι ποτέ αρκετά καλό. Το σχέδιο μας χαλάει. Μόλις που έχουμε εμφανίσει το έργο μας εκείνο σε λίγο θα έχει κιόλας ξεχαστεί. Περιφρονείται και τοποθετείται σε απίστευτα σύντομο χρόνο ανάμεσα στη λήθη. Εκεί τοποθετούμαστε τελικά κι εμείς. Εκεί που πιστεύουμε ότι η θα έρθει επιτέλους η αναγνώριση, η ηλεκτρονική μας αυτοπροβολή γίνεται ένα μειδίαμα που δε φανερώνει τη χαρά, αλλά την ειρωνεία. Και τότε τί κάνουμε; Οπισθοχωρούμε .

Κι εργαζόμαστε, σκεφτόμαστε προσπαθούμε να γίνουμε ακόμη πιο δημιουργικοί και πρωτότυποι βάζοντας όλα μας τα δυνατά για να επιστρέψουμε, να επανεμφανιστούμε και κάτι νέο, με μια νέα πραμάτια. Με μια νέα σοδειά προσπαθώντας να πάρουμε με το μέρος μας περισσότερους ανθρώπους να κερδίσουμε την απατηλή και εφήμερη εύνοιά τους πιστεύοντας ότι την κρίσιμη ώρα της αποτίμησης του έργου μας, η κρίση τους θα μετρήσει. Κι όμως, αυτή η επικοινωνία είναι φτιαγμένη για να συνεχίσουμε να αποτυγχάνουμε. Αποτυγχάνουμε και πάλι και η αποτυχία αυτή γίνεται μια εμμονή. Εμφανιζόμαστε με τα καλά μας και κανείς, πλην ελαχίστων, δεν αναγνωρίζει σ’ εκείνα τίποτα το καλό.

Κανείς δεν μας ανακηρύσσει ως νούμερο ένα ειδήμονα στην ειδικότητά μας. Και αυτή η αποτυχία τελικά μας στοιχειώνει. Αρχίζουμε να σπαταλάμε περισσότερο χρόνο, να γράφουμε περισσότερο, να συγκεντρώνουμε με αγωνία περισσότερες “εύνοιες”… να τρέχουμε να προλάβουμε, να αγωνιούμε μήπως και δεν δώσουμε το παρών στον περίφημο τοίχο της ανυπαρξίας. ¨όταν συνειδητοποιείς το άσκοπο όλης αυτής της ενέργειας τότε μόνον μπορείς να σταματήσεις. Να ξεχάσεις, Να ηρεμήσεις…σχεδόν. Σχεδόν γιατί να θυμάστε πως η αποτυχία μας παίζει κρυφτούλι στην οθόνη μας, έχει ριζώσει στο βλέμμα μας, στην αναπνοή μας. Ακόμη αν και σταμάτησε να είναι η δική σας εμμονή την συναντάτε παντού στην αγωνία των άλλων. Δείτε το καθαρά. Δε θα μας αναγνωρίσουν ποτέ σε κάποια στάση του μετρό. Δε θα μας επευφημήσουν στον δρόμο. Δεν θα σταματήσουν τις κουβεντούλες τους καθώς περνάμε από μπροστά τους.

Οι νίκες μας είναι νίκες μικρές. Πολύ μικρές όσο μια αράδα σε μια φωτισμένη οθόνη. Τα κατορθώματα μας εφήμερα και ελάχιστα. Για να είμαι δίκαιος, ίσως όχι και τόσο ελάχιστα αλλά ποτέ επαρκή ακόμη και αν αυτά μας πρόσφεραν μια φευγαλέα ικανοποίηση, μας εμφύτευαν τον απαραίτητο προσωρινό ενθουσιασμό, για να ριχτούμε ξανά στην τέχνη μας, στην αγαπημένη μας τέχνη, την αποτυχία με τη θέλησή μας. Αυτό είναι οι νίκες μας, η απαραίτητη θέληση για να συνθλίψουμε και να ξανασυνθλίψουμε την πίστη μας μπροστά στο πεπρωμένο του εφήμερου. Ένας νοητός τοίχος, το αναπόδραστο βασίλειο μας. Με τη σκιά του, την βαριά κι επίμονη σκιά, ριγμένη διαρκώς επάνω μας. Μέχρι να μας αφανίσει. Να μας εξαφανίσει σαν ανθρώπους.

Μια τέτοια προσπάθεια δεν φέρνει την ικανοποίηση, δεν φέρνει ηρεμία. Δεν θα γίνει ποτέ γαλήνη, ή ανάπαυση. Η εκμηδένισή μας. Η εκμηδένιση και ο αφανισμός μας μέσα από την στείρα πεζή αφήγηση των φευγαλέων μας στιγμών δεν είναι τίποτε περισσότερο από την επιβεβαίωση πως τελικά με αυτόν τον τρόπο να εκπληρώνουμε τον μοναδικό σκοπό για τον οποίο μας προόρισαν. Να αποτυγχάνουμε.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr