Βιέννη:

Γράφτηκαν τόσα πολλά για αυτή την ταινία. Τόσες κριτικές, τόσα διθυραμβικά σχόλια, τόσα βραβεία και άλλες τόσες υποψηφιότητες. Όσες φορές και αν είδα το τρέιλερ, τόσο το ένστικτό μου με διαβεβαίωνε πως η καινούργια ταινία του μοναδικού Πάβελ Παβλικόφσκι δεν θα έμοιαζε με καμία άλλη ως τώρα.

Βροχερό βράδυ, 5 βαθμοί, ραντεβού στο πιο όμορφο ρετρό σινεμά της χριστουγεννιάτικης πια Βιέννης, Filmcasino (ο έρωτάς μου), με την σωστή παρέα, ήρθαμε να δούμε τον πολυαναμενόμενο «Ψυχρό Πόλεμο». Αφού κάτσαμε στις αναπαυτικές κόκκινες βελούδινες θέσεις μας και ξεκίνησε η ταινία, στο πρώτο κιόλας λεπτό καταλάβαμε πως ήρθαμε να δούμε κάτι μαγικό.

Κάθε κινηματογραφικό κάδρο ήταν τόσο ξεχωριστό, τόσο φωτογραφικά λεπτομερές. Οι σκιές στα πρόσωπα, η θεμιτή ακινησία της κάμερας για όσα δευτερόλεπτα ήταν αναγκαίο έτσι ώστε η ασπρόμαυρη εικόνα να μοιάζει με έργο τέχνης, η πολύ καλή επιλογή της μουσικής, οι προσεγμένοι διάλογοι, η σχεδόν θεατρική ερμηνεία των ηθοποιών….

Όσο εξελίσσονταν η ιστορία και η μουσική πλαισίωνε με νόημα τον έρωτα που είχε μόλις γεννηθεί μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες της Πολωνίας του 1949, τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών άλλαζαν, όπως αλλάζουν όλοι οι άνθρωποι μέσα στον χρόνο. Ο ρεαλισμός, τα συναισθήματα, οι ματιές γεμάτες πάθος αλλά και με ερωτηματικά, από αυτά που έχεις όταν ξέρεις πως απέναντί σου στέκεται ο έρωτας της ζωής σου, που είναι τόσο καρμικός. Κάθε φορά που οι ήρωες συναντιόντουσαν σε διαφορετικά μέρη, μετά από χρόνια και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, ένιωθα την ένταση μεταξύ τους.

Οι εκδηλώσεις των ακραίων τους συναισθημάτων, όλες οι εκφάνσεις ενός πραγματικά μεγάλου έρωτα, μου έφεραν στο μυαλό μεγάλους κλασικούς συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφους, φωτογράφους, καλλιτέχνες που άφησαν το στίγμα τους ανά τους αιώνες.  Όλοι αυτοί, όπως και ο Παβλικόφσκι, προσπάθησαν να αποτυπώσουν το πιο σημαντικό, το πιο μεγάλο, το πιο ιερό, αυτή την κινητήρια δύναμη ζωής αλλά και την ίδια την καταστροφή της, την ενέργεια που δίνει νόημα σε όλα, ακόμη και όταν οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές.

Μπορεί να είναι μια ασπρόμαυρη ταινία, αλλά δεν έλειπαν τα χρώματα από καμία σκηνή στην πραγματικότητα. Ίσως να είναι και περιττά τελικά όταν το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Όταν ο έρωτας γίνεται αγάπη και ο κόσμος όλος φωτίζεται, η σπίθα στο βλέμμα, το πάθος, οι αγκαλιές γεμάτες συναίσθημα που δεν χρειάζονται και πολλά λόγια για να γίνουν αισθητές, δίνουν απαντήσεις. Όσο και αν πονάει, όσο και αν κρύβει τάσεις αυτοκαταστροφής, μια αγάπη τέτοιας έκτασης δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη και αυτό κάνει την ταινία ακόμη πιο εθιστική.

Ο Παβλικόφσκι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και σκόρπισε όλες αυτές τις φωτεινές και σκοτεινές  πτυχές του έρωτα διάπλατα μέσα σε ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα. Μια ιστορία αγάπης που δεν έχει το τέλος που ίσως να επιθυμούμε κατά βάθος, αλλά σίγουρα όλοι κατανοούμε τελικά.

Αφού η αγάπη «όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.» (Απόσπασμα από τον ύμνο της αγάπης / Προς Κορινθίους Α΄, Επιστολή του Αποστόλου Παύλου)

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr