Δημήτρης Κατσούλας

Τώρα που η μυρωδιά του μπαρουτιού καταφθάνει και στη γειτονιά μας, τώρα που όλα γύρω αρχίζουν να ζώνονται από τα μολυβένια σύννεφα του πολέμου στην Ουκρανία, περιττεύουν τα λόγια, παραχωρώντας την θέση τους στην περίσκεψη, στην σιωπή, στην σύνεση και στο τι μέλλει γενέσθαι από τούδε και εμπρός. Χρόνος για μοιρολατρίες, μάτια κατεβασμένα και ηθικό πεσμένο, δεν μας πρέπουν ως Έλληνες. Εξ άλλου δεν υπάρχει λόγος να είμαστε κατηφείς και ‘εσώκλειστοι’ αρκεί να στοχεύσουμε από εδώ και εμπρός ορθά, και πάνω από όλα με κινήσεις άρτια και καίρια  μελετημένες, χωρίς υπερβολές και απαλλαγμένες από βιαστικές αποφάσεις και παρορμήσεις.   

Σε ένα και μόνο τομέα θα αναφερθώ, εκείνον τον οποίο επί χρόνια παραμελήσαμε και τώρα φθάνει –ως φαίνεται – το πλήρωμα του χρόνου να τον πληρώσουμε ως Έλληνες πολύ ακριβά: τον αγροτικό, και συγκεκριμένα τα σιτηρά, όπου κύριος προμηθευτής μας ήταν η Ουκρανία, μια χώρα με τους μεγαλύτερους σιτοβολώνες στην Ευρώπη,  όπου με τα δεδομένα των έως αυτή τη στιγμή πολεμικών επιχειρήσεων όπου με αγριότητα διεξάγονται, η χώρα αυτή δεν πιστεύω γρήγορα να ξανά σταθεί στα πόδια της (κι αν αυτό επιτευχθεί θα απαιτηθούν χρόνια έως ότου επανέλθει στην παραγωγή) για να ξανά αρχίσει τις εξαγωγές της τροφοδοτώντας ξανά τις αγορές με τα προϊόντα της. Εμείς, από την πλευρά μας, δεν θα πρέπει να αφήσουμε ούτε μια στιγμή ανεκμετάλλευτη σκεπτόμενοι από τώρα τους σχεδιασμούς μας για το ερχόμενο Φθινόπωρο με τις πρώτες βροχές και την αρχή της σποράς.

Εάν λάβουμε υπόψη τις τιμές των λιπασμάτων οι οποίες από το τέλος Νοεμβρίου 2021 και κάθε μήνα παίρνουν τα ύψη με αποτέλεσμα να παρατηρείται αύξηση της τιμής τους έως και 190%, αυτό σημαίνει ότι οι καλλιέργειες είναι αδύνατες με αυτά τα κόστα,  θα πρέπει άμεσα να παρέμβει το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων αφενός μεν με τη συγκράτηση των αυξήσεων σε όποιο βαθμό αυτή είναι εφικτή από την μια μεριά, και από την άλλη να συμβάλει με γενναίες επιδοτήσεις και μέτρα στήριξης του αγροτικού κόσμου – άραγε του πρωτογενούς τομέα – εάν θέλουμε στην επόμενη σπορά να μη μείνει ούτε ένα στρέμμα ανεκμετάλλευτο, δεδομένου ότι μετά από τόσα χρόνια εγκατάλειψης της γης από αγροτικά χέρια – άραγε και ατονία των εδαφών – αυτή έχει ανάγκη από λίπανση και μάλιστα πολύ ικανοποιητική για να ξεπεραστεί το φαινόμενο της υπολίπανσης. Η ίδια οικονομική πολιτική ακολουθήθηκε – επερχομένου συν τοις άλλοις και του χιονιά στα ελαιόδεντρα – με αποτέλεσμα η παραγωγή συγκριτικά με άλλες χρονιές να περιοριστεί στο μισό και ακόμα παρακάτω. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η τιμή του ελαιόλαδου στα αποθέματα των εργοστασίων που τα διατηρούν κλειστά για ευνόητους λόγους, να φθάσει στα 3.60-3.80 ευρώ, εκεί που τις προηγούμενες χρονιές κυμαινόταν στα 2.40 κατά μέσο όρο, καθιστώντας το λάδι ‘απαγορευτικό’  για τα ελληνικά βαλάντια, αναγκάζοντάς το να καταφεύγει στα σπορέλαια ως κυρία του διατροφή.

Η προγραμματισμένη, σοβαρά μελετημένη και εφαρμοσμένη αγροτική πολιτική εκ μέρους του υπουργού κυρίου Γεωργαντά ως την ώρα,  φαίνεται να βρίσκει απήχηση στον αγροτικό κόσμο (με τις περιορισμένες για εφέτος κινητοποιήσεις του και όχι μόνο, αλλά και την ενίσχυση στο αγροτικό εισόδημα που υποσχέθηκε και άρχισε να καταβάλλεται μάλιστα), εν αντιθέσει με τις εκτός εαυτού συμπεριφορές του υφυπουργού αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων λες και η αγροτιά είναι τσιφλίκι δικό του και της παρέας του, και χαρακτηρίστε τες.