Ο Δρ. Πλατής Αναστάσιος είναι Ψυχίατρος, ιδρυτής και Πρόεδρος της ΠΑΝΑΚΕΙΑ. Το βιβλίο του «Δρομολόγιο-Δρ Αναστάσιος Πλατής, ο Ψυχίατρος, ο Πολιτικός, ο Άνθρωπος» διατίθεται δωρεάν από τα γραφεία της ΠΑΝΑΚΕΙΑ.

Ο ερωτικός δεσμός ανάμεσα σε πρόσωπα του ίδιου φύλου υπήρχε πάντοτε σε όλους τους πολιτισμούς και ερμηνεύτηκε σε ορισμένους ως φυσικό γεγονός και σε άλλους ως γεγονός ενάντια στη φύση. Kαθώς η φύση, όπως μας θυμίζει ο Ηράκλειτος (κρύπτεσθαι φίλει), η αποδοχή  ή η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας είναι φαινόμενο πολιτισμικό και καθώς η κουλτούρα είναι πιο ικανή από τη φύση στο να περιπλέκει τα πράγματα, ας παρακολουθήσουμε τα τεχνάσματα της, τις περίτεχνες δικαιολογίες της και τις ευγενείς προθέσεις της.

Ο Πλάτων είναι ο πρώτος που διατυπώνει την υπόθεση ότι δεν είναι η φύση, αλλά ο νόμος αυτός που καταδικάζει την ομοφυλοφιλία και γι’ αυτό στο “Συμπόσιο” γράφει ότι όπου θεσπίστηκε ως ατιμωτική η ομοφυλοφιλική σχέση, η ρύθμιση αυτή οφείλεται στην ελαττωματικότητα των νομοθετών, στην αυθαιρεσία των κυβερνώντων και στην αντίδραση των κυβερνομένων.

Με αφετηρία αυτή τη διαπίστωση ο Πλάτων συνδέει την αποδοχή της ομοφυλοφιλίας με τη δημοκρατία. Ο όρος της ομοφυλοφιλίας δεν υπήρχε ούτε στην Αρχαία Ελλάδα, ούτε στην Αρχαία Ρώμη, παρόλο που οι όροι για σεξουαλικές πράξεις και προτιμήσεις έχουν ελληνολατινική προέλευση, όπως παιδοφιλία, αιμομιξία, φετιχισμός κ.ά.

Στην αρχαιότητα η ομοφυλοφιλία δεν αποτελούσε πρόβλημα, επειδή η προσοχή δεν στρεφόταν στην σεξουαλική πράξη, αλλά στον έρωτα ανάμεσα σε πρόσωπα, που μπορούσε να υπερβαίνει το φύλο γιατί ήταν ικανός να συμπεριλαμβάνει πολιτισμικές, πνευματικές και αισθητικές διαστάσεις. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο αρχαίος νομοθέτης Σόλων θεωρούσε τον ομοφυλόφιλο ερωτισμό υπερβολικά ανώτερο για τους δούλους, στους οποίους γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να απαγορευτεί.

Το ίδιο μοτίβο επανέρχεται στην ισλαμική φιλολογία του σοφισμού, όπου η ομοφυλοφιλική σχέση επαναλαμβάνεται ως μεταφορά της πνευματικής σχέσης ανάμεσα σε άνθρωπο και Θεό.

Με αισθητική, κουλτούρα, πνευματικότητα, θάρρος και δύναμη είναι διαποτισμένος ο ερωτισμός του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο, του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη και του Ανδριανού με τον Αντίνοο στη Ρώμη .

Όλα αυτά ήταν δυνατά στον αρχαίο κόσμο, επειδή αυτό που τιμούσαν στον ομοφυλοφιλικό ερωτισμό ήταν ο έρωτας που δεν απέκλειε το όμοιο φύλο, αλλά   δεν επικεντρωνόταν  στο φύλο  και δεν αναγόρευε το φύλο ως έμβλημά του.

Αυτή η τάση δεν διακόπηκε στις αρχές του Μεσαίωνα και γι’ αυτό δεν είναι εντελώς ορθό να αποδίδουμε στον Χριστιανισμό την καταδίκη της ομοφυλοφιλίας.

Στις αρχές του 7^ου αιώνα οι εκκλησιαστικές ιεραρχίες δε θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία πρόβλημα άξιο συζήτησης. Σ’ αυτόν τον αιώνα η ηθική θεολογία αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία, στην χειρότερη περίπτωση, με το ίδιο μέτρο με το οποίο αντιμετωπίζει την ετεροφυλοφιλία ως παράνομη συνουσία, χωρίς να διατυπώνει ρητή καταδίκη.

Με τις σταυροφορίες του 8^ου και 9^ου αιώνα εναντίον των μη Χριστιανών εγκαινιάζεται, όπως συμβαίνει πάντοτε σε κάθε σύγκρουση πολιτισμών, ένα κλίμα μισαλλοδοξίας, όχι μόνο εναντίον των μουσουλμάνων, αλλά και εναντίον των αιρετικών και των Εβραίων που εκδιώκονται από πολλές περιοχές της Ευρώπης.

Σ’ αυτό το κλίμα μισαλλοδοξίας προς τις  παρεκκλίσεις από τον κανόνα της Χριστιανικής πλειονότητας, εμπλέκονται και οι ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι καταδιώκονται όπως οι αιρετικοί και οι Εβραίοι.

Αλλά η χαριστική βολή θα λέγαμε, δηλαδή η οριστική καταδίκη της ομοφυλοφιλίας, έρχεται τον 19^ο αιώνα με τη γέννηση της επιστημονικής ιατρικής, η οποία αφού έστρεψε το βλέμμα της αποκλειστικά στην ανατομία, φυσιολογία και παθολογία των σωμάτων, αποφάνθηκε ότι επειδή τα σεξουαλικά όργανα προορίζονται για την αναπαραγωγή- που είναι δυνατή μόνο με τη συνεύρεση άνδρα και γυναίκας- κάθε σεξουαλική έκφραση έξω από αυτό το πλαίσιο είναι παθολογική.

Έτσι η ομοφυλοφιλία από αμάρτημα έγινε ασθένεια και η ψυχανάλυση που γεννήθηκε από την ιατρική κουλτούρα, αφού πρώτα υπέδειξε την ορθή όψη της ψυχολογικής ανάπτυξης δεν απέμεινε παρά να χαρακτηρίσει την ομοφυλοφιλία διαστροφή. Αναγνώρισε, βέβαια ότι κανένας από εμάς δεν είναι προορισμένος από τη φύση σε ένα φύλο, ότι η σεξουαλική αμφισημία, η  ενεργητικότητα και η παθητικότητα εγγράφονται στο σώμα κάθε υποκειμένου αλλά ύστερα από αυτή την αναγνώριση δεν δίστασε να τοποθετήσει την ομοφυλοφιλία στην ελαττωματική ψυχική ανάπτυξη.  Δεν ήταν πλέον αμάρτημα αλλά αναπηρία.

Με αυτό το επιστημονικό υπόβαθρο, όταν η ιστορία άρχισε να χορεύει στον παραληρηματικό ρυθμό της φυλετικής καθαριότητας, οι ομοφυλόφιλοι συμμερίστηκαν την μοίρα των αναπήρων, των Εβραίων και των Τσιγγάνων.

Τώρα περιμένουμε την ετυμηγορία της Γενετικής, η οποία δεν θα παραλείψει να πει το δικό της λόγο για την ομοφυλοφιλία, ένα λόγο που θα τον οικειοποιηθούν έπειτα οι ομοφυλόφιλες εκκλησίες και νομοθεσίες για να επιβεβαιώσουν τις δικές τους ιδεολογικές ή θρησκευτικές θέσεις.

Τι μπορούμε να πούμε σε αυτό το σημείο; Ότι η ιστορία, είναι γεγονότα, κρίσεις και προκαταλήψεις και ότι αυτό που την κυβερνάει δεν είναι τόσο η φύση του ανθρώπου όσο η κουλτούρα του, η οποία δεν αρνείται την αναφορά στη φύση, όταν αυτό της χρησιμεύει για να θεμελιώσει τους ηθικούς και νομικούς της κανόνες.

Από εδώ συνάγεται επομένως ότι μάλλον έχει δίκιο ο Πλάτων όταν λέει σχετικά με την ομοφυλοφιλία ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η ομοφυλοφιλία αλλά η δημοκρατία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr