Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Η Λουσίλ Πετρίδου είναι συγγραφέας του βιβλίου «Μόλις άλλαξα ζώδιο”, όπου περιγράφει με χιούμορ πώς νίκησε τον καρκίνο του μαστού. 

Οι Παραθεριστας ξεχύθηκαν και φέτος στις παραλίες- κτήμα τους, γιατί πλέον όπου μπήξεις την ομπρέλα και απλώσεις την πετσέτα σου, το δηλώνεις στο κτηματολόγιο και το κάνεις δικό σου…

Οριοθετείς δε και με τις γοπίτσες σου τον χώρο και φρρρρρ, φρρρρ, φρρρ ρουφωντας τον φρέντο σου η ζωή είναι ωραία!

Στο μεταξύ, μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα τα «μαμακοίτα» τα οποία βρέχονται μεταξύ τους, κάνουν βουτίτσες, πετάνε λάσπες.

Οι φωναχτοί διάλογοι μεταξύ των Παραθεριστας και των Μαμακοιτα πάνε κι έρχονται με οίστρο:

-Μην βγάζεις τα μπρατσάκια σου

-Πρόσεχε, πετάς λάσπες στην κυρία

-Έχεις μουλιάσει, βγες λίγο έξω..

-Μαμααααααα κοίτα πώς κάνω βουτιά κτλ

Σε όλο το μήκος της παραλίας δε, εκεί κοντά που σκάει το κύμα, αντί για κοχύλια και βοτσαλάκια, είναι σπαρμένα κόκκινα, πράσινα ή κίτρινα πλαστικά, ψαράκια, αστερίες, κουβαδάκια και τσουγκράνες, ένας πολύχρωμος νοητός διάδρομος που ενώνει τα αμφίβια Μαμακοίτα με τους παραθαλάσσιους Παραθερίστας.

Ένα σχετικά καινούργιο είδος που χαχανίζει ατελείωτα, παίρνει πόζες και περνάει τέεεελεια μόνο όσο η κάμερα είναι ανοιχτή, είναι οι Ινστα-στόρικους. Αυτή τη συνομοταξία την ξεχωρίζεις  επειδή έχει πάντα το ένα χέρι απλωμένο, κρατώντας κινητό με την κάμερα ανοιχτή.

Δεν υπάρχει πλέον, καθόλου χώρος και ησυχία για κάποιο άλλο παραθαλάσσιο είδος πχ τους Διαβάζω-Μονάχους.

Τελος υπάρχει και το παλιό ισχυρό είδος που επιβιώνει και αναπαράγεται αμείωτα μέσα στα χρόνια, έχοντας επιδείξει φοβερές αντοχές: οι λαδωμένοι Ρακετίστας.

Παίζουν όπου να΄ναι, ατελείωτες ώρες, θεωρώντας τον εαυτό τους δωρεάν ευχάριστο θέαμα, κάτι σαν Τσιτσιπας της ρακέτας.

Εκτός από τα ντεσιμπέλατα τακ, τακ, τακ τους, βιώνεις και την απέραντη αγωνία μην τη φας στο κωλομέρι.

Η κατάσταση πλέον έχει δυσκολέψει πολύ στην καλοκαιρινή παραλία.

Αν δεν ανήκεις ακριβώς σε κάποιο από τα παραπάνω είδη, περνάς δύσκολες στιγμές, μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που ξεκίνησες για τη θάλασσα, γεμίζεις ενοχές που παρέσυρες κι άλλους μαζί σου και καταστρέφεις οόοολη τη δουλειά που έκανες τον χειμώνα με τον ψυχολόγο σου.

Ο ήχος της θάλασσας από το κυματάκι που σκάει, η ανεμελιά στην παραλία, το διάβασμα, η ξεκούραση και το γλάρωμα των ματιών κάτω από την ομπρέλα είναι ξεκάθαρα παρελθόν, ιστορία! Βρίσκονται μόνο σε κάποιο παλιό αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού μαζί με το «Ελα Λόλα, να ένα μήλο.»

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην δική μου εποχή που ειμασταν μικρά, όταν ο αδερφός μου είχε φάει αθόρυβα όλη την άμμο της πλαζ από στόμα, ρουθούνια και αυτιά έχοντας σκάσει κυριολεκτικό και οι γονείς μας το πήραν χαμπάρι μόνο όταν κάποιοι άλλοι στη παραλία τον είχαν γυρίσει ανάποδα για να αδειάσει και ν’ αναπνεύσει.

Τι ωραίες και ήσυχες εποχές που προλάβαμε και ζήσαμε στις παραλίες…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr