Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Δημιουργός φωτογραφίας: Konstantinos Tsakalidis

Δεν συγκρούστηκαν απλά δυο τρένα και χάθηκαν άδικα τόσοι νέοι άνθρωποι από την αγκαλιά των μανάδων τους.

Συγκρούστηκε το βάθος και το σκότος του κράτους, με το βάθος και το σκότος του κέρδους.

Το λάθος κουμπί που πατήθηκε από ανθρώπινο χέρι- χωρίς να υπάρχει αυτόματη δικλείδα ασφαλείας – το «πάτησε» η αιώνια στρεβλή δομή της κρατικής μηχανής.

Το πάτησε η ανικανότητα στοιχειώδους στρατηγικής αντιστάθμισης των κινδύνων που μπορεί να προκύψουν από τον ανθρώπινο παράγοντα.

Το πάτησε το πελατειακό σύστημα που εκμηδενίζει κάθε έννοια ιεραρχίας στην απόδοση ευθυνών σε  υπηρεσίες και οργανισμούς.

Οι ράγες πάνω στις οποίες κάποιες οικογένειες κλαίνε τα παιδιά τους, είναι οι ράγες του επι δεκαετίες ανίκανου και φαύλου δημοσίου τομέα που μόλις ξεπουλήσει στους ιδιώτες αγαθά και υπηρεσίες κοινής ωφελείας αμελεί συστηματικά τον εποπτικό του ρόλο και δεν ελέγχει το ρίσκο από τα χαμηλά κόστη των ιδιωτών.

Ζούμε σε ένα κράτος που φρόντισε μεν να δείχνουμε το δίπλωμα της οδήγησης στον τροχονόμο από το κινητό μας, αλλά δεν φρόντισε να έχουμε ψηφιακό σύστημα ώστε να συντονίζει τις γραμμές των τρένων !

Η φράση « πάμε και όπου βγει» που φέρεται να είπε  ο μηχανοδηγός, είναι ολόκληρη η ιστορία αυτής της έρημης χώρας.

«Μηχανοδηγοί» στο βαγόνι μιας δήθεν περήφανης  ιστορίας, είμαστε το μόνιμο πλήρωμα στη βάρκα της ελπίδας και οι φανατικοί πιστοί του «έχει ο Θεός».

Χωρίς πυξίδα, χωρίς σχέδιο, χωρίς εναλλακτικές στρατηγικές, φυγόπονοι στην πειθαρχία και στην προσαρμογή για βιώσιμες λύσεις και μόνιμα αποτελέσματα.

Πρώτοι στα όνειρα και τις φαντασιώσεις, ελάχιστοι και ανεπαρκείς στα μικρά και στα αναγκαία, στα απολύτως αυτονόητα.

Είμαστε σκλάβοι στα δεσμά της ανικανότητας μας, ως κοινωνία, να «παράγουμε» και ευθύνη και υπεύθυνους.

Ανυπάκουοι στο πρέπει και υποταγμένοι συνεχώς στο θέλω, κρατιόμαστε μαεστρικά σε ασφαλή απόσταση από το άχθος της ηθικής υποχρέωσης και από το βάρος της επιλογής : «ότι θέλει ας γίνει, ότι βγάλει η κάλπη, όλοι το ίδιο είναι».

Μνησίκακοι, ακόμη και με τον εαυτό μας, φθονεροί με την πρόοδο των άλλων, αφού αντί να αντιγράφουμε το ορθολογικό ενδυόμαστε εύκολα τον μανδύα του παράλογου.

Μονίμως προγονόπληκτοι και ανιστόρητοι, προσποιούμαστε λόγω εύκολου πλουτισμού τόσων ετών, ότι γίναμε Δύση, ενώ απλά τρώμε τις σάρκες μας σαν μεταπράτες και έμποροι σε ανατολίτικο παζάρι.

Απωθούμε καθημερινά τον θάνατο με χορούς και καρναβάλια, ως κοινοί μασκαράδες για να ξεφεύγουμε και να ξεγελάμε τον εαυτό μας

Απολαμβάνουμε το σύμπτωμα της απώθησης των ευθυνών μας αφού πάντα «φταίει ο Άλλος» ποτέ το Εγώ και το Εμείς.

Στους δρόμους πιάνουμε το τιμόνι και παίζουμε ηδονικά με τα όρια μας, φλερτάρουμε με την παράβαση, αγνοούμε επιδεικτικά τον Νόμο και φέρνουμε κοντά το Κακό.

Ξορκίζουμε όμως την «κακιά την ώρα» ενώ στην ουσία αυταπατώμαστε, αφού αρκούμαστε να πιστεύουμε ότι  «ούτως ή άλλως  μέχρι εκεί ήταν η μοίρα του, να γίνει»

Χώρα της δεισιδαιμονίας και της παροιμίας, κράτος -τυφλοσούρτης, κοινωνία της απάθειας, χωρίς εξατομικευμένη ευθύνη, με σιωπηρή συνεννόηση στο ατομικό μικροσυμφέρον, απόμακροι από κάθε έννοια κοινού μακροπρόθεσμου στόχου  και δημοσίου συμφέροντος.

Υπεξαιρούμε συστηματικά, με την ανοργανωσιά μας σε πολλά, χρόνο και μόχθο από το μέλλον των παιδιών μας.

Και όλα αυτά διότι η Ελλάδα δεν είναι παρά μια ιδέα. Μια «μεγάλη ιδέα».

Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι σαν ένα τρένο στον αυτόματο που μονίμως δεν θέλει να βλέπει τι έρχεται από απέναντι…

ΥΓ:

Στον απαρχαιωμένο πίνακα συντονισμού των τρένων με τα χειροκίνητα κουμπιά βρίσκεται η βαλκανική Ελλάδα, η οποία επειδή απέκτησε gov.gr νόμιζε ότι έγινε σκανδιναβική χώρα.

Η κοινωνία το βλέπει αυτό, το αντιλαμβάνεται πλέον. Και η σχισμή της κάλπης δεν είναι η μοναδική «τρύπα» της οργής.

Διότι αυτή η κοινωνία «περίμενε» καρτερικά, δυστυχώς, τον θάνατο και το δικαίωμα στο πένθος.

Η απάθεια τόσων ετών, μετά τα μνημόνια και την πανδημία, εξαγόραζε χρόνο. Και η εξουσία εξαγόραζε προσοχή και συμμόρφωση των υπηκόων της.

Το έγκλημα όμως αφυπνίζει. Όταν το κράτος σκοτώνει λόγω ανικανότητας, ο πολίτης νιώθει ηθικός αυτουργός.

Αυτό το αρχιτεκτόνημα της τέλειας αναποτελεσματικότητας πίσω από θανατηφόρα ατυχήματα, είναι στην ουσία η ελληνική αρχέγονη ροπή της απόλαυσης του συμπτώματος : το ατύχημα είχε προαναγγελθεί αλλά ουδείς θεωρούσε ότι όφειλε να δράσει

Μόνο που πίσω από το χέρι του ενός που κάνει το λάθος υπάρχει πάντα το σιδερένιο χέρι του κράτους που οργανώνει την δομή του χάους…