Δημήτρης Κατσούλας

Τις λέξεις μου, δεν τις θέλω υπάκουες και υποταγμένες να είναι. Αλανιάρες τις γουστάρω και χωρίς καμία δέσμευση από πουθενά. Ούτε μισοτελειωμένες τις επιθυμώ, μα ούτε και σε καλούπια πακεταρισμένες.

Δεν τις αραδιάζω με τον τρόπο εκείνο για να είναι ευθυγραμμισμένες σε κείμενα τέτοια που θα προσφέρουν μια αισθητική αλλά και ιδεολογική απόλαυση.

Δεν τις παρατάσσω σε εξάδες άρτια συντονισμένες, λες και κάνουν παρέλαση της 25^ης Μαρτίου ή της 28^ης Οκτωβρίου, ούτε τις συστοιχίζω σε ουρές έξω από ΚΑΠΗ έτοιμες να μπουν σε λεωφορεία μια ανοιξιάτικη ημέρα προκειμένου να πάνε εκδρομή στην ύπαιθρο με τις ζακέτες τους τις ανάλαφρες. Όχι, αστοίχιστες και με γυμνές τις πλάτες τους να περπατούν τις αφήνω γιατί καθόλου, μα καθόλου δεν τις περονιάζει η πρωινή ψύχρα του Απρίλη.

Τις λέξεις μου, μωρά τις επιθυμώ να είναι του βρεφονηπιακού σταθμού. Με το άγουρο πρωινό τους ξύπνημα λαχταρώ να τις βλέπω τρίβοντας τα μάτια τους εμπρός στο θαύμα της νέας μέρας που ανατέλλει.

Τις λέξεις μου, κατάκοπες τις θέλω να είναι σαν τις ιερόδουλες, όπου μετά από ένα εξουθενωτικό βράδυ που πέρασαν προσφέροντας το κορμί τους για μια επιβίωση και μόνο, εκείνες να πηγαίνουν χαράματα για ύπνο που ποτέ τους δεν θα τον χορτάσουν.

Τις λέξεις μου, μούσκεμα τις θέλω να είναι στον ιδρώτα, σαν τους μεταλλεργάτες  που λαχανιασμένοι σκάβουν κάτω από τη γη και σε βάθος πεντακοσίων και βάλε μέτρων ανάμεσα σε λασπότοπους, κάτω από ετοιμόρροπες στοές να παλεύουν μεταξύ βουνών χώματος και κάρβουνου με ‘κείνο μόνο το φωτάκι στο κεφάλι τους για οδηγό στο διάβα του σκαψίματος, ψάχνοντας κόκκους χρυσού.

Κι όταν φθάνει η στιγμή που πάω να ακουμπήσω το πληκτρολόγιο, πετυχαίνω τον εαυτό μου να έχει λάβει θέση μάχης, και τις λέξεις μου ακροβολισμένες στην υψηλότερη ταράτσα κάποιου κεντρικού κτιρίου στο μέσον ακριβώς της Αθήνας,  εκείνο το πρωί της 3^ης του Δεκέμβρη του ’44. Τότε, είμαι πανέτοιμος με το δάχτυλο στην σκανδάλη και την κάνη μου στραμμένη προς το ανυποψίαστο πλήθος που έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται με τα συνθήματά του, τις σημαίες του, τα λάβαρα και τα τραγούδια του, σ’ αυτή την πολύπαθη πλατεία του Συντάγματος.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr