Οι ‘ζωγραφιστές’ στροφές προς Καρδαμύλη διόλου δεν ζαλίζουν, τη σκέψη πάντα αφυπνίζουν

Το δηλώνω εξ αρχής ότι είμαι λάτρης της βροχής, με όποια συχνότητα κι αν πέφτει αυτή ειδικά όταν ποτίζει γη επαρχιακή. Απόρροια αυτού είναι να παθιάζομαι με βρεμένα χωράφια και λασπωμένα τρακτέρ. Μόνο στην επαρχία και στα χωριά της μπορεί να δει κάποιος εκ του σύνεγγυς πώς αναπτύσσεται μια ντομάτα, ένα αγγούρι, ένα πεπόνι, ένα χόρτο πριν αυτά καταλήξουν στο πιάτο μας με το στοίβαγμά τους σε τελάρα εμπορίου. Όλη αυτή η θαυματουργή ανάπτυξη συντελείται μακριά από τη θάλασσα, αλλά έξω εκεί στη στεριανή Ελλάδα είτε πεδιάδες είναι αυτές είτε – περισσότερο – βουνά, εκεί που τουρίστας δεν βρήκε ως τώρα το δρόμο να περπατήσει και διατηρείται ακόμα η ιδιότητα του επισκέπτη. Για να μη παρεξηγηθώ, διασαφηνίζω ότι και οι τουρίστες στους επισκέπτες εντάσσονται αλλά επιτρέψατέ μου – με τα ως τώρα στοιχεία που έχω συλλέξει και συνεχίζουν να καταφθάνουν προς εμέ –, ο ‘φάκελος τουρίστας’ δυστυχώς διογκώνεται με το επικρατέστερο στοιχείο την αγένεια. Σε αυτό έγκειται και η διαφορά.

Παρά την καταστροφική μανία του ανθρώπου απέναντι στα δάση, απορώ πόσο ακόμα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ακόμα και σεμινάρια ακούω να διοργανώνονται σχετικά με την αντιμετώπιση της μόλυνσης της θάλασσας ενώ για τα ίδια τα νησιά κανένας δεν γκρινιάζει, ουδείς δεν ξεσηκώνεται, όλα εκεί ‘λειτουργούν άψογα’ ουδέν το μεμπτό δεν συντελείται. Τι λέτε ρε παιδιά; Εκατόν σαράντα με εκατόν πενήντα ευρώ –το καλοκαίρι, από Φθινόπωρο και μετά κατέρχεται σταθερά η τιμή στα ογδόντα ευρώ – για ένα δωμάτιο (θεός να το κάνει δωμάτιο!) στη Φολέγανδρο είναι λίγα; Επόμενο δεν είναι και μια σαλάτα ντομάτα να χρεώνεται δώδεκα ή δεκαπέντε ευρώ; Μα… αυτά είναι αλληλένδετα: ή το δωμάτιο θ’ ακολουθεί την τιμή της σαλάτας ή η σαλάτα θ’ ακολουθεί την τιμή του δωματίου. Αυτό είναι το κόστος της ‘σαλαμοποίησης, το κόστος του τεμαχισμού’. Και, καλά θα πει κάποιος: ‘τι τον έπιασε τον γράφοντα (εμένα δηλαδή) και τέτοια εποχή ομιλεί για ενοικιάσεις δωματίων, για νησιώτικους προορισμούς, για σαλάτες, αξιοθέατα και τα τοιαύτα;’. Δεν κατάλαβα!, ο κόσμος παύει μήπως πέραν του καλοκαιριού να κινείται και τις επόμενες εποχές του χρόνου;  Όχι δα, κινείται και μεγαλουργεί μάλιστα.

Είπα να το κρατήσω μυστικό αλλά δεν πειράζει, θα σας το πω: λοιπόν, και οι μισοί ακόμα που διαβάζουν αυτό το site να πάνε, πάλι χωράνε. Στο κέντρο της Καλαμάτας στρίβετε αριστερά για την Μεσσηνιακή  Δυτική Μάνη, όπου εδώ θα βρείτε να μείνετε με τα μισά χρήματα,  σαράντα με πενήντα ευρώ το πιο ακριβό. Το καλοκαίρι μπορεί να είναι σχεδόν το διπλάσιο, εκτός του ότι δεν θα μπορέσετε να χαρείτε την χαλάρωση και ξενοιασιά της καρέκλας στη θάλασσα, να απολαύσετε τον καφέ σας και να μη χαρείτε τη δροσιά της καστανιάς και του πλάτανου. Μετά από τριανταπέντε λεπτά έρχεστε ‘αντιμέτωποι’ με τις πανέμορφες στροφές κατεβαίνοντας στην Καρδαμύλη. Μια στάση εδώ για ξεκούραση και καφέ και μετά από επτά χιλιόμετρα φθάνετε στην Στούπα. Άξιο επισκέψεως το πετρόχτιστο  σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη όπου σε αυτό έγραψε τον ‘’Αλέξη Ζορμπά’. Το λιγνιτωρυχείο του επίσης δεσπόζει στην πλαγιά του βουνού επάνω από την παραλία της Στούπας – θέση Καλογριά – στην οποία απολάμβανε το μπάνιο του περιστοιχιζόμενος από πνευματικούς ανθρώπους όπως τον Άγγελο Σικελιανό, την Κυβέλη, την Εύα Πάλμερ κι άλλες εξέχουσες προσωπικότητες καθώς και την σπηλιά του στην οποία αποσυρόταν για ανάπαυση, ανάγνωση και γραφή.

Προχωρώντας  με το αυτοκίνητο προς το τέλος του οικισμού Στούπα στρίβετε αριστερά που αναγράφει η πινακίδα ‘ΚΑΣΤΑΝΈΑ’. Περνάτε μέσα από τα χωριά ‘Νεοχώριον’ και ‘Πύργος’ όπου μετά από τρία περίπου χιλιόμετρα θέτε δεν θέτε μπροστά σας περιμένει η θρυλική ‘ΚΑΣΤΑΝΈΑ’ με τους πολλούς ναούς της διάσπαρτους παντού και καλοσυντηρημένους του 13ου και 14ου αιώνα – στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στον 12ου αιώνος ναό τον τετρακιόνιο-σταυροειδή του Αγίου Πέτρου, πραγματικό κόσμημα – ο οποίος συντηρήθηκε εκ βάθρων από την αρχαιολογική υπηρεσία και παραδόθηκε το 2016 διότι εμφάνιζε δομοστατικά προβλήματα αποτελώντας μαζί με τον Παραδοσιακό Νερόμυλο στον Άγιο Γερμανό Πρεσπών τα δύο μοναδικά μνημεία συμβάλλοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα μέγιστα στον Ευρωπαϊκό Βυζαντινό πολιτισμό, επίσης επισκέπτεστε τον Πύργο Δουράκη στον οποίο βρήκε καταφύγιο ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατά την διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών κι αρματωλών προτού καταφύγει στην Ελαφόνησο, γευματίζετε στην ταβέρνα κάτω από τα πλατάνια στη θέση ‘Μεγάλη Βρύση’, επί πλέον στα καφενεία του χωριού θα σας κεράσουν λουκούμι χρώματος κόκκινου (Πατρινό) ή παστέλι τοποθετημένο οριζόντια επάνω σε ποτήρι γεμάτο νερό,  θα σας γεμίσουν τις αγκαλιές με κάστανα, στο σπίτι του Χριστοφιλέα θα δείτε σε περίοπτη θέση εκτεθειμένα τα τσουβάλια όπου κάποτε αγοράζονταν με δόσεις το αλεύρι τα δε υφάσματά των χρησιμοποιούνταν για κατασκευή εσωρούχων, ναι μην εκπλήσσεστε, παραμένετε εάν είναι Καλοκαίρι και στην εορτή της Παναγίας όπου εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα και όργανα στην πλατεία, αγοράζετε σύγκλινο (παστό χοιρινό κρέας με φλούδες πορτοκαλιού κατά την συντήρησή του στα κιούπια), τυρί σφέλα, λάδι pop Μάνης, χόρτα βουνού και τσάι, παίζετε βόλεϋ στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου που κάποτε ήταν τριθέσιο εάν έχετε φροντίσει να πάρετε μπάλα μαζί σας, διαμένετε στα όμορφα δωμάτια των ξενώνων εάν σας ‘πάρει’ η νύχτα και την επομένη το πρωί ανηφορίζετε σιγά σιγά προς το μοναστήρι ‘Γιάτρισσα’ αγναντεύοντας έως κάτω το πέλαγος μέχρι Σπάρτη ή επιστρέφετε ξανά για Αθήνα ή όπου αλλού βολεύεστε, ανεβαίνοντας αυτή τη φορά τις ‘όμορφες’ στροφές μετά την Καρδαμύλη για Καλαμάτα, εμπεδώνοντας πλέον το τι σημαίνει στεριανή Ελλάδα, βουνό, ντομάτες από το περιβόλι προτού προλάβουν να μπουν στα τελάρα για τα Super Markets και τιμές ‘λογικές’, τιμές που δεν έχουν καμία σχέση και δεν εξαρτώνται από τα κόστη της ‘σαλαμοποίησης και του τεμαχισμού’, χωρίς καν να κουραστείτε ή να σας ζαλίσουν οι φιδοειδείς στροφές αλλά να λικνίζεστε μαζί τους.

Όπου λοιπόν από τούδε και στο εξής περνάτε από χωριά αντικρίζοντας βρεμένα χωράφια και λασπωμένα τρακτέρ, να μη τα αποφεύγετε, να σταματάτε, θα έλεγα. Αξίζει νομίζω η έστω για λίγο παραμονή σας.