Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Πρόσφατα βιβλία του: Οι Πανιώνιοι δεν πλήττουν ποτέ-50 χρόνια παρασκήνιο” και “Εθνικός Πειραιώς: Ιστορία γράφουν και οι δεύτεροι”. Το βιβλίο του “Για τον Απόλλωνα που αγαπήσαμε” διατίθεται από το γήπεδο του Ριζούπολης «Γεώργιος Καμάρας», με ευθύνη του ΔΣ του ερασιτέχνη Απόλλωνα, αλλά και από ορισμένα επιλεγμένα βιβλιοπωλεία. Έχει ενταχθεί ως έργο, στο πλαίσιο του εορτασμού μνήμης για τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης.

Είχα στο νου μου -όταν θα μου τύχαινε κάποια δουλειά στον Πειραιά- να χρησιμοποιήσω το metro, κυρίως για να χαζέψω τους καινούργιους σταθμούς της γραμμής ‘3’, δηλαδή  Μανιάτικα, Πειραιά και Δημοτικό Θέατρο. Η αφορμή δόθηκε, με ένα επαγγελματικό ραντεβού στο κέντρο της πόλης, πολύ κοντά στο Δημοτικό Θέατρο, δηλαδή την ιστορική Πλατεία Κοραή, με το παμπάλαιο και αρχιτεκτονικά άθλιο Δημαρχείο και το δήθεν υπό κατασκευή νέο, που εδώ και…δεκαετίες στέκει δίπλα από το αρχοντικό δημοτικό Θέατρο, φασκιωμένο με καραβόπανα (ή μήπως μουσαμάδες 😉 προκειμένου να μη φαίνεται η ασχήμια του γυμνού μπετόν…

Από μια άποψη, και μόνο που αποφεύγει κάποιος τα βρώμικα βαγόνια των ΗΣΑΠ ή τα δρομολόγια από Σύνταγμα (με τις…εκατοντάδες στάσεις) και Ομόνοια με τα παμπάλαια λεωφορεία, το metro αποπνέει πολιτισμό, αλλά όχι και άνεση. Να το εξηγήσω.

Αλλάζοντας γραμμή στο Σύνταγμα, η πρώτη έκπληξη δόθηκε με την κατάβαση στο επίπεδο «τρία». Δυστυχώς, η μοναδική πρόσβαση με τις δύο κυλιόμενες σκάλες, είχαν ανοδική κατεύθυνση. Που σημαίνει ότι οι υπεύθυνοι λειτουργίας της εταιρίας του metro, ή ενεργούν ηλίθια  ή είναι σαδιστές. Είδα γερόντους να προσπαθούν να κρατηθούν από τις κουπαστές προκειμένου να κατεβούν τα κάπου σαράντα σκαλοπάτια. Το μικρό ασανσέρ -που δεν είναι ιδιαίτερα ορατό!- βρίσκεται κάπου σε κάποιο σημείο, αλλά είναι αδύνατο σε ώρα αιχμής να ικανοποιήσει εκατοντάδες επιβάτες τρίτης ηλικίας.

Δυστυχώς, ο συρμός που εμφανίστηκε -για Δημοτικό Θέατρο- ήταν από τους πρώτους που αγοράστηκαν από το γκουβέρνο με το ασημί και πορτοκαλί χρώμα. Πρόκειται, όπως θα έχουν αντιληφθεί οι ναυτιλόμενοι, ότι πρόκειται για βαγόνια ΧΩΡΙΣ ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟ και ΘΕΡΜΑΝΣΗ. Που σημαίνει πως όταν ο καιρός είναι ζεστός λιώνεις μέσα στο φίσκα βαγόνι, κι’ όταν είναι ψυχρός, τρέμεις, ειδικά αν κάποιος…θερμόαιμος νεαρός ανοίξει τα μικρά σπαστά παράθυρα. Εννοείται ότι το εισιτήριο σε αυτά τα άθλια βαγόνια κοστίζει όσο και στους σύγχρονους συρμούς που μας ήρθαν τελευταία από τα εργοστάσια ‘Χιουντάϊ’ της Κορέας…

Εν πάση περιπτώσει, στο Μοναστηράκι το τραίνο γέμισε ασφυκτικά από πλήθος κάθε ηλικίας και δυστυχώς, σχεδόν το 50% των επιβατών δεν έκαναν τον κόπο να φορέσουν μάσκα. Κι’ όμως, σε κάθε σταθμό, τα μεγάφωνα στα βαγόνια υπενθυμίζουν ότι «μέσα στο metro η μάσκα είναι υποχρεωτική». Μιλάμε για γελοία ειδοποίηση, αφού στα σημεία εισόδου, ουδείς αρμόδιος υπάρχει για έλεγχο -όπως θα έπρεπε- ώστε να εφαρμοστεί ικανοποιητικά το…υποχρεωτικό μέτρο. Με αυτά και με αυτά,  κάποια στιγμή ο συρμός έφτασε στην κάπως αδιάφορη στάση «Κερατσίνι» και συνέχισε για «Μανιάτικα». Εδώ οφείλω να καταθέσω μια -νομίζω βάσιμη- ένσταση. Ενώ στην γραμμή «3» Αεροδρόμιο – Δημοτικό Θέατρο, η εταιρία ΣΤΑΣΥ τιμά με ευλάβεια τις Αγίες -Παρασκευή, Μαρίνα και Βαρβάρα- η μεγαλύτερη συνοικία του Πειραιά, δηλαδή η Αγία Σοφία με πάνω από 50.000 πληθυσμό και πρώτο διαμέρισμα (5ο) σε ψηφοφόρους, είδε τους αρμόδιους να της γυρίζουν την πλάτη και να υποκλίνονται στα…Μανιάτικα. Δηλαδή σε τρεις δρόμους με -το πολύ- πέντε χιλιάδες ψυχές, που ιστορικά αποτελούν τους δερβέναγες της πόλης. Ντροπή! 

Αλλά, το να βαφτίσουν την περιοχή Αγία Σοφία σε «Μανιάτικα», οι ηγέτες της εταιρίας του metro φαίνεται ότι υπέκυψαν σε σχετικές πιέσεις από κάποιους δραγουμάνους του μείζονος λιμένος της χώρας. 

Με την ευκαιρία θυμήθηκα κάποια συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης. Ο τότε δήμαρχος -μανιάτης βέβαια και με αρκετά αξιώματα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας- είχε προτείνει να στηθεί στην Πλατεία Κοραή άγαλμα του…Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Φυσικά οι μη Μανιάτες σύμβουλοι ανατρίχιασαν και η πρόταση δεν πέρασε. Πάλι καλά, διότι αν γινόταν δεκτή η επιθυμία του δημάρχου, θα δάκρυζε ακόμη και το ταπεινό άγαλμα του ήρωα Καραϊσκάκη ή η πέτρα που σκεπάζει τα οστά του Θεμιστοκλή, κάπου στις ακτές της Δραπετσώνας…

Ο τερματικός σταθμός «Δημοτικό Θέατρο» είναι πράγματι εντυπωσιακός, αλλά άκουσα ότι τα κίτρινα χρώματα, που επιλέχτηκαν από τον σχεδιασμό, έχουν ενοχλήσει τους εν γένει επιστήμονες οπαδούς του Ολυμπιακού, δηλαδή του λεγόμενου «θρύλου» του αθλητισμού της πόλης… Που ξέρεις, μπορεί και να πρόκειται «δάκτυλο» Δημήτρη Μελισσανίδη!!

Συνεχίζω με την επιστροφή στο Σύνταγμα, ώστε να αλλάξω γραμμή και να φτάσω στην Ηλιούπολη. Δυστυχώς, το άθλιο φαινόμενο με τις κυλιόμενες σκάλες στην κάθοδο, ήταν ίδιο και απαράλλακτο με αυτό του σταθμού «Σύνταγμα». Και οι δύο σκάλες είχαν οριστεί σε άνοδο, οπότε, είχες δεν είχες ρευματισμούς, έπρεπε να προσπαθήσεις αργά αργά να υποστείς την βάσανο τριάντα και πλέον σκαλοπατιών για να βρεθείς στην αποβάθρα εισιτηρίων. Εκεί διαπίστωσα ότι το τραίνο θα έφτανε σε δώδεκα λεπτά με προορισμό «Δουκίσης Πλακεντίας» και το μεθεπόμενο μετά από ένα λεπτό (!) για «Αεροδρόμιο». Τόσο ροκ προγραμματισμό δρομολογίων δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τόσο στον ύπνο μου όσο και στον…ξύπνιο μου. Ευτυχώς, τα δώδεκα λεπτά δεν ίσχυσαν διότι στο πεντάλεπτο φάνηκε τραίνο, δυστυχώς πάλι παλαιού τύπου, οπότε ετοιμάστηκα για νέο βασανιστήριο στα 35 λεπτά που θα ταξίδευα ως το Σύνταγμα.

Στο σταθμό Νίκαια, το βαγόνι μου είχε γεμίσει αρκετά, αλλά στην «Αγία Βαρβάρα» (βοήθειά μας), ένα γερό μπουλούκι roma όρμησε σπρώχνοντας προκειμένου να…χωρέσει. Ούτε ένα άτομο από τους νεοεισερχόμενους δεν φορούσε μάσκα. Όμως το χειρότερο μας περίμενε στο Μοναστηράκι, όπου πλήθος νεαρών (και των δύο φίλων) με φωνές και παιγνιώδη διάθεση φουλάρισαν για τα καλά το βαγόνι. Μάσκα ουδείς! Κι’ όταν η γνωστή φωνή από την κορδέλα της εταιρίας ακούστηκε στο μεγάφωνο («Η μάσκα είναι υποχρεωτική») όλοι μαζί οι νεολαίοι συνόδεψαν τραγουδιστά και ειρωνικά την ενημέρωση, με αυτοσχέδια μουσική, μάλιστα. Προφανώς είχαν προηγηθεί πρόβες…

Ευτυχώς μετά από λίγο το μαρτύριο έληξε, αφού η συνέχεια με βαγόνι της γραμμής «2», ήταν σχετικά πολιτισμένη (και με κάπως ανεβασμένο το ποσοστό σε χρήση μάσκας).

Λεπτομέρεια, που θεωρώ ότι πρέπει να καταθέσω μήπως και οι «σοφοί» της εταιρίας του metro ξυπνήσουν από τον ωραίο τους λήθαργο:  Όπως ανακοινώθηκε αρμοδίως το απόγευμα της ίδιας ημέρας στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τα κρούσματα του κορονοϊού είχαν αυξηθεί, φτάνοντας τα οκτακόσια!

ΥΓ: Στην Αθήνα!!