Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

(σε όσους και όσες γιορτάζουν σήμερα)

Είμαι τυχερός. Πάντα υπήρχαν άγγελοι στη ζωή μου. Άλλοτε πένθιμοι και λυπημένοι κι άλλοτε εύθυμοι, ερωτικοί, γεμάτοι από την χαρά της ζωής. Άλλοτε ήταν λευκοί και διάφανοι, ασώματοι και αφανείς κι άλλοτε απόλυτα υλικοί, σάρκινοι …μπλε, χοϊκά Χερουβείμ και κόκκινα, όλο ζουμί, Σεραφείμ. Κοκκινίζω κάθε φορά που το σκέφτομαι.
Πάντα όμως οι άγγελοι μου είχαν φτερά. Ωραία φτερά, μακριά, χρυσαφένια, λίγο από σύννεφο και λίγο από χώμα. Σταθερά φτερά για κάθε χρήση. Φτερά για να πετάνε ψηλά και με κόντρα τον άνεμο. Κι ας πέσουν μετά. Δεν καταδέχονταν όμως φτερά διακοσμητικά. Με παγιέτες και ψεύτικα πούπουλα.

Γιατί οι δικοί μου άγγελοι ήσαν μαχόμενοι. Δεν υποδύονταν τους αγγέλους φορώντας πλαστικές φτερούγες σαν σε κάποια κακόγουστη παράσταση θεάτρου. Ήταν και παραμένουν άγγελοι αληθινοί, από ατόφιο αγγελικό υλικό … Άγγελοι που πάντα πετούν. Ακόμη και ματωμένοι. Εξάλλου, τί άλλο είναι τα φτερά παρά πληγές που ιάθηκαν; Δεν μπορούν, άλλωστε, να κάνουν κι αλλιώς. Και μαζί μ ‘ αυτούς κι εγώ πετάω. Δανείζομαι κάτι από τις πτητικές εμμονές τους και ταξιδεύω ψηλά. Έστω για λίγο. Fail again, fail better.Πόσες φορές, μετρώ, τα φτερά τους δεν έγιναν και δικά μου φτερά και τα ταξίδια τους ολοδικά μου ταξίδια. Οι άγγελοι προστάτες μου ήταν και είναι πάντα δίπλα μου έστω κι αν βρίσκονται πολύ μακριά. Όπως τώρα για παράδειγμα. Δεν παραπονιέμαι όμως. Τί θα κέρδιζα άλλωστε;
Εξ άλλου αυτή είναι δουλειά των αγγέλων. Να πετούν και να φεύγουν …

ΥΓ. Άγγελος