Δημήτρης Κατσούλας

Πρωτοχρονιά, μοναχοπαίδι με τους γονείς και μόνο, δεν πάνε μαζί γι αυτό και  φρόντιζαν ο πατέρας με τη μάνα πάντα τη βασιλόπιτα να την κόβουμε παρουσία φίλων, πολλών φίλων και μάλιστα αρκετά μεγαλύτερων από εμένα αλλά κυρίως συμμαθητών μου στο σπίτι μας. Για να μη τσακωνόμαστε λοιπόν και πλακωνόμαστε στις ζάχαρες ή να κάνουμε κόλπα όπως: «εμένα δεν μου έπεσε μεγάλο κομμάτι σαν του Χρήστου», «γιατί του Μπάμπη του έτυχε εκείνο το κομμάτι που έχει επάνω και έναν αριθμό από τη χρονιά που αρχίζει», «γιατί της Μαρίνας της κόψατε κομμάτι από το κέντρο ή από ‘κείνη εκεί τη γωνία την τυχερή…», οι γονείς μου μεριμνούσαν να πέφτει το φλουρί με τη σειρά σε όποιον κατ’ αρχήν περνούσε στις εξετάσεις. Αργότερα, σε όποιον κατόρθωνε και αποκτούσε το πτυχίο του πρώτος, και εν συνεχεία σε όποιον έβρισκε «καλή» δουλειά για να σταδιοδρομήσει. Οπότε έτσι πήγαινε η δουλειά λέγοντας, ακόμη και όταν είχαμε τις δικές μας οικογένειες.

Εμείς ως πιτσιρικάδες είχαμε ψυλλιαστεί το παιχνίδι πώς παιζόταν, ξέροντας από την αρχή τίνος ήταν η σειρά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το πράγμα έχασε τη χάρη του, ξέφτισε η ομορφιά του, αποκαλύφτηκε και το μυστήριο της γοητείας που το περιέβαλε, άσε που το διασκεδάζαμε κιόλας. Παρόλα αυτά, γκρίνιες δεν υπήρξαν ποτέ τι κι αν το φλουρί ήσαν φορές που τύχαινε είτε στον Χριστό είτε στην Παναγία είτε στο σπίτι  είτε στα ζωντανά είτε στο χαλασμένο τρακτέρ είτε στα χωράφια, αλλά για εσάς μόνο θέλω να πω: -καλά ρε μάνα, εσύ που έφτιαξες με τα χεράκια σου τα ροζιασμένα εκείνη τη «χιονάτη» βασιλόπιτα, ο πατέρας που αγόρασε βερεσέ το σακί το αλεύρι από τον μπακάλη του χωριού και θα το ξεπληρώσει με μεροκάματα, μπορείτε να μου πείτε πότε επιτέλους θα πέσει σε σένα ή στον πατέρα εκείνο το πολυπόθητο πια κωλοφλουρί;

Καλή Χρονιά με αισιόδοξα χαμόγελα, και τα μάτια σας να δακρύζουν πάντα από χαρές, μα… ποτέ από δακρυγόνα.             

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr