Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, Ασγούρου

Ζακ Κωστόπουλος: τον σκότωσαν στο ξύλο.

Ελένη Τοπαλούδη; Την σκότωσαν γιατί τους είπε «όχι» στο σεξ.

Τούτο το παραμύθι έχει μόνο κακούς. Βάρβαρους, αγενείς, οργισμένους, αδίστακτους, κυνικούς.

Από την μια σκοτώνεις κάποιον γονατισμένο από τις κλωτσιές γιατί προσπάθησε να κλέψει και από την άλλη σκοτώνεις, ίσως και βιάζεις, μια κοπέλα γιατί σε εμπιστεύτηκε και σου αρνήθηκε το σεξ. Αρνήθηκε το σεξουαλικό όργιο. Σε σένα και στην παρέα σου.

Πού βρίσκεται ο, εν βρασμώ ψυχής και θύμα της κακιάς στιγμής, δολοφόνος, πού βρίσκεται ο γεννημένος δολοφόνος; Ποιος θα απαντήσει σε τούτο το ερώτημα; Ο ιατροδικαστής του θύματος της κάθε επίθεσης που «αποκρυπτογραφώντας» το νεκρό σώμα συντάσσει το ιατροδικαστικό πόρισμα που θα σταλεί στον εισαγγελέα ή οι ανακριτικές και οι δικαστικές αρχές; Και ποιος τελικά έχει δικαίωμα να γνωρίζει τι ακριβώς έχει συμβεί; Οι οικογένειες των θυμάτων; Η κοινωνία; Ποιος ωφελείται από μια τόσο ενδελεχή αποκάλυψη της αλήθειας; Και πότε τελικά γνωστοποιείται ή πρέπει να γνωστοποιείται η αλήθεια; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτό; Και πότε η κοινωνία έχει δικαίωμα να εκφράζει απόψεις δημόσια, είτε υπέρ, είτε κατά του θύματος; Και πώς αντιμετωπίζεις εκείνον που υπερασπίζεται τους δολοφόνους; Και πώς αντιμετωπίζεις εκείνον που δεν έμαθε ότι είναι σεβασμός στη μνήμη της δολοφονημένης να μην αντιμετωπίζεται ως πόρνη; (το είδαμε και τούτο το ελεεινό σε προφίλ Ροδίτη Ξενοδόχου που φρόντισε να απενεργοποιήσει όλους τους λογαριασμούς του στα social media για να κρύψει την χυδαιότητά του). Και πώς αντιμετωπίζεις εκείνους που καταριούνται τους δολοφόνους; Και πώς αντιδράς σε κείνους που καπηλεύονται τον θάνατο για να βγάλουν είδηση, ανεμίζοντας το ιατροδικαστικό πόρισμα, ή «φτιάχνοντας» μια εκδοχή της υπόθεσης ή να δημοσιοποιώντας στοιχεία που είναι απόρρητα;  Με ποιο δικαίωμα, δημοσιογράφε, δυσχεραίνεις το έργο των Αρχών και της Δικαιοσύνης;

Η Ελένη Τοπαλούδη δεν είναι θύμα μόνο των δολοφόνων της, είναι θύμα όλων μας. Των ανθρώπων που έβλεπαν τα σημάδια της βιαιότητας στους δυο νεαρούς και σιωπούσαν, αδιαφορούσαν, εθελοτυφλούσαν. Εκείνων που γνώριζαν υπερβολικές και άνομες συμπεριφορές και ήταν επιεικείς μαζί τους. Εκείνων που εισέβαλλαν στους απόρρητους φακέλους της υπόθεσης για να μάθουν λεπτομέρειες της βάρβαρης δολοφονίας της Ελένης και τις κοινοποίησαν για να κερδίσουν την αποκλειστικότητα.  Εκείνων που προσθέτουν και μια εικασία για να διανθίσουν την  τρομακτική είδηση. Εκείνων που αγριεμένα καταριούνται αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι μοιάζουν με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: της απύθμενης βίας που ‘‘χαιρετίζει’’ το τέρας χωρίς να έχει καταλάβει πως του έχει ήδη μοιάσει.

Τέτοιο έγκλημα γίνεται πρώτη φορά στο νησί της Ρόδου. Αυτό δεν ήταν έγκλημα πάθους, ήταν έγκλημα κυνισμού. Μιας κυνικότητας που ανέδειξε την αμεσότητα, την αποτελεσματικότητα, την αξιοπιστία και εγκυρότητα του Κεντρικού Λιμεναρχείου Ρόδου, των Στελεχών του και του Κεντρικού λιμενάρχη του κου Σπυρίδωνος Τάτη. Επαγγελματική συνέπεια, άριστη διαχείριση, ταχύτατη επέμβαση σε μια δύσκολη υπόθεσης εξιχνίασης ανθρωποκτονίας προτού εμπλακούν οι συνήγοροι υπεράσπισης των εμπλεκόμενων στο έγκλημα και κλείσουν τα στόματα. Διότι αν δεν υπήρχε η ταχεία επέμβαση του Ανακριτικού του Λιμεναρχείου με την αρωγή της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ίσως να μην υπήρχε και η ομολογία του 19χρόνου. Νοιώθουμε –ευτυχώς- ασφαλείς, έχουμε εμπιστοσύνη. Γιατί είναι σκληρό ως πολίτης να μην μπορείς να ακουμπήσεις στις Αρχές των Σωμάτων Ασφαλείας. Είναι σημαντικό να νοιώθεις τη Δικαίωση.

Δεν θα ήθελα το τελευταίο editorial του σκληρού 2018 να είναι λυπημένο. Δεν είναι καν θυμωμένο. Έρχεται ως επίλογος μιας θλιβερής και μεθυσμένης κοινωνίας από όλα τα χασίσια του κόσμου. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ποτισμένα άτομα από ληγμένα προϊόντα που φέρνουν το χάος. Κι όμως. Είναι η ίδια κοινωνία που κάνει εθελοντισμό, βοηθά ακούραστα και αθόρυβα, οργανώνει μικρές ομάδες ανθρώπων που προσφέρουν από το υστέρημά τους. Είναι η ίδια κοινωνία που θέλει να δίνει χαρά στους ξεχασμένους γέροντες, στα άτυχα παιδιά που μεγαλώνουν στα ιδρύματα και στα ορφανοτροφεία, που στο δικό τους ταψί με μελομακάρονα προσθέτουν καλή διάθεση και γεμίζουν και δυο δίσκους για κείνη τη γειτόνισσα που ζει μόνη και δεν θα μυρίσει το σπίτι της Χριστούγεννα.

«Γιατί κάθε φορά που ανθίζει η Αγάπη, εκεί γεννιέται κι ένας μικρός Χριστός».

Καλή Υγεία, Καλή Τύχη, Καλές Γιορτές με όποιους αγαπάτε. Να πάει στην ευχή το σκληρό 2018, έτος οδοστρωτήρας. Και αν δεν υπάρχει χαρά στη ζωή μας, να την δημιουργήσουμε. Με απλά λόγια, απλά έργα.

Και του χρόνου σε όλους. Το εννοώ._

7.12.2018

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr