WELCOME TO GREEK ISLANDS RESTAURANT-NEW YORK253-17 NORTHERN BLVD

Δημήτρης Κατσούλας

Μη μου ξαναμιλήσεις πια για τηλεόραση, τα σιχάθηκα όλα. Όλα πλαστικά και μιας χρήσης σου λέω. Χείλη σαρκώδη φτιαχτά με τα botox, ταξίδια και αεροπλάνα που με  πάνε μακριά αλλά εγώ παραμένω βιδωμένη σε ένα δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό, με μόνο μια λάμπα, ένα τασάκι να ξεχειλίζει από τα τσιγάρα όταν δεν έχω πελάτη, και μια μικρή τηλεόραση κρεμασμένη στον τοίχο. Αρώματα πανάκριβα που ξεχύνουν τη μυρωδιά τους αλλά για μένα είναι άοσμα, κόκκινα δερμάτινα σαλόνια αυτοκινήτων που ποτέ δεν γουστάρω να καθίσω, αν με αγαπάς, λέγε τουλάχιστον στο αφεντικό μου να μου την ξεκρεμάσει από εδώ. Θα σου το χρωστάω φίλε. Ξέρεις, ο παππούς μαζί με τον πατέρα μου είναι συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά μόλις και μετά βίας πλησιάζουν τις 11.000 Rupies το μήνα (ή 140 ευρώ για να καταλαβαίνετε και εσείς οι Ευρωπαίοι). Ο Polski μου πρότεινε να έρθω με δικά μου έξοδα στην Ελλάδα, καθόλου δεν βιάζεται να του τα επιστρέψω, όταν μπορέσεις μου είπε. Κλείσαμε τη δουλειά για 700 ευρώ το μήνα σε καφετέρια, κερδίζοντας ταυτόχρονα και άλλα 400 περίπου σε φιλοδωρήματα όπως με διαβεβαίωσε. Σπίτι δωρεάν πάνω από την καφετέρια και ωράριο πρωινό. Για μένα, λουκούμι σου λέω!

Μπορεί τη συνέχεια να μη θέλεις να την ακούσεις αλλά εγώ θα σου την πω: αντί για καφετέρια, δέσιμο, συνεχείς βρισιές και χαστούκια σε ένα υπόγειο της Αθήνας (η γειτονιά είναι κοντά σε εκκλησία όπως άκουσα μια άλλη κοπέλα σαν και ‘μένα να μου λέει ότι «area Agios Eleftherios»), ανείπωτοι βιασμοί, αμέτρητοι βιασμοί από αυτούς που μας φυλάνε, τους «προστάτες μας», ελάχιστο φαγητό για να μη παχαίνουμε και χαλάμε το σώμα μας, ελάχιστο ύπνο τη μέρα και τη νύχτα «εκπαίδευση».  Μια κυρία, μεγάλη σε ηλικία και βαμμένη πολύ έντονα με κραγιόν και μάσκαρες, ατόφια με πόρνη, με «περιποιείται». Μου φορά ρούχα, τι ρούχα δηλαδή, κάτι μικροσκοπικά κιλοτάκια, σουτιέν που να καλύπτουν μόνο τις ρόγες των βυζιών μου και με βάζει να περπατώ στο δωμάτιο πάνω-κάτω, πάνω-κάτω… ,  μέχρι να επιτύχω το πιο προκλητικό βάδισμα. Εκείνο που με κάνει να τρέμω είναι η παρουσία των φρουρών μας. Το παίζουν αδιάφοροι δήθεν και εγώ πρέπει να τους δείχνω ότι γοητεύομαι από αυτούς, ότι ερεθίζομαι, ότι είμαι ξετρελαμένη μαζί τους, τους ξεγυμνώνω αρχίζοντας από το φερμουάρ του παντελονιού τους και «τελειώνω» μαζί τους ανάμεσα σε μια θύελλα κραυγών, βογγητών και αναστεναγμών, προφανώς τρισευτυχισμένη. Μετά ακολουθούν οι πελάτες που είναι στοιβαγμένοι είτε στο χολ όρθιοι, είτε σε ένα δωμάτιο με γύρω-γύρω καναπέ και καθίσματα είτε μερικοί και στα σκαλιά ακόμη ή καπνίζοντας ή κάνοντας σχόλια για τα γούστα τους. Αρκετοί από αυτούς είναι βρώμικοι και δεν αντέχεται ο ιδρώτας τους στην προσπάθεια τους να «τελειώσουν». Άλλοι είναι προσβλητικοί, άλλοι ανώμαλοι, μερικοί και τα δυο μαζί. Επειδή φοβάμαι το ξύλο τα ανέχομαι όλα και προσπαθώ να συμμορφώνομαι με τα βίτσια τους. Και η Tamara η φίλη μου( Ινδή και αυτή) φοβάται, αλλά αυτή δεν την κτυπούν. Την φωνάζουν κοντά τους οι φρουροί μας, απαιτούν να τους χαϊδεύει τα γεννητικά τους όργανα χωρίς να τα βγάζουν έξω από το παντελόνι και της δείχνουν στο κινητό τη μικρή της αδερφή που είναι 5.500 χιλιόμετρα μακριά από εδώ με νόημα. Εμένα πάντως μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν τους ανθρώπους τους, τους δικούς τους παντού, λες και παραφυλάνε τα σπίτια μας εκεί. Στην πόλη μου, πριν από μερικά χρόνια ένας διανοητικά ανάπηρος βίασε μέσα στην ερημιά μια φίλη μου. Από τότε και όταν συναντιόμαστε εδώ στην χώρα σας ( Ελλάδα) μας τα διηγείται αυτά και ξεσπά στο κλάμα. Πονάει ακόμα τόσο σωματικά από αυτό που της συνέβη αλλά ακόμα  περισσότερο ψυχολογικά. Για να την παρηγορήσω της διηγούμαι και εγώ ένα περιστατικό λίγο διαφορετικό από το δικό της για να την ησυχάσω: κάποτε ένας από αυτούς που μας φυλάνε επάνω στις ορμές του μου έκοψε ολόκληρο κομμάτι από το μπούτι μου, να εδώ, ψηλά εσωτερικά και λίγα εκατοστά πιο κάτω από το αιδοίο μου. Αίματα πλημμύρα. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσουν με τίποτα, εάν δεν απευθυνόμουν σε νοσοκομείο. Χαρτιά δεν είχα, τίποτα σου λέω. Δικαιολογήθηκα ότι ο φίλος μου το έκανε αυτό πάνω στη λύσσα του, πού «προστάτης» να ξεστομίσω! Με περιποιήθηκαν οι γιατροί, τους το χρωστάω.

Θα πρέπει να βιαστώ όμως, θα πρέπει να κλείσω εδώ την κουβέντα μας γιατί όπως αντιλαμβάνομαι καταφθάνει νέος πελάτης. Όπως τον κόβω, θα πρέπει να είναι ή έμπορος αυτοκινήτων ή μεγαλογιατρός ή καθηγητής. Σίγουρο πάντως είναι ότι δεν είναι καθυστερημένος πνευματικά. Σίγουρο επίσης είναι ότι δεν έχει απατήσει τη γυναίκα του ποτέ, φαίνεται μάγκας να είναι στο χορό με τα βαριά του ζεϊμπέκικα, τον φαντάζομαι και δυνατό στο κρεβάτι, οπότε και εγώ η πόρνη θα το ευχαριστηθώ. Κάνει ένα λάθος όμως: σε καμιά περίπτωση δεν θέλει να συνειδητοποιήσει ότι στο δωμάτιο δεν θα είναι μόνος αυτός με εμένα. Ταυτόχρονα με εμάς τους δυο υπάρχουν κι άλλοι τρεις ακόμη αόρατοι. Οι δυο θα μου κρατούν χέρια και πόδια ανοιχτά ενώ ο τρίτος θα βάλει τα δάχτυλά του μέσα στο στόμα μου και θα μου το ανοίγει τόσο όσο δεν θα μπορώ πλέον να κραυγάσω, ούτε εμετό να κάνω, θα φαίνομαι σαν μόνιμα να χαμογελώ με τα κάτασπρα δόντια μου σε πρώτη θέα, και από μέσα μου να παρακαλώ: έμπαινε επιτέλους βαθιά Ελληναρά μου, έμπαινε θεέ μου γιατί και εγώ το θέλω να «τελειώνουμε» γρήγορα!

Σημείωση: Σύμφωνα με τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γρηγόρη Λάζο, ο οποίος πραγματοποιεί συνεχείς έρευνες για την πορνεία από το 1986, οι περιστασιακοί πελάτες στη χώρα μας που επισκέπτονται πόρνες ανέρχονται σε 1.200.000 (με αυξητικές πάντα τάσεις) ενώ 300.000 είναι η μόνιμη και σταθερή πελατεία των εκδιδομένων γυναικών. Ακόμη, το 90% των αλλοδαπών εκδιδομένων γυναικών εκπορνεύεται με τη βία μέσα από κυκλώματα trafficking και του περιθωρίου γενικότερα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr