Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις

Απ.Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στ.Διαγόρας)-Ρόδου-Λίνδου (ΙΚΑ)-Λεωφ.Κρεμαστής-Πηγές Καλλιθέας (Μάϊος-Οκτώβριος)

Αρχείο: 7 Αυγούστου 2016

Σάραντα σχεδόν χρόνια στη δισκογραφία ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει περγαμηνές που δεν εξαργυρώνει με τον συνηθισμένο τρόπο. Έχει εσωτερικότητα, σεμνότητα, συνέπεια, αξιοπρέπεια και υγιή “ασωτεία”. Πατάει στα πόδια του από τα 19 του, επιλέγει το δύσκολο, αντισυμβατικό δρόμο, αλλά χωρίς ακρότητες και βεγγαλικά λάμψης, εμμένει στο στόχο του που είναι το κοινωνικο-πολιτικό τραγούδι με έντονο τον ερωτισμό. Γιατί όλα στην τελική έχουν τον ερωτισμό  που εμείς τους δίνουμε.

Τον υποδεχτήκαμε στον “Παλμό 99.5” στις 28 Ιουλίου του 2016 με αφορμή την κοινή συναυλιακή βραδιά με την Ελευθερία Αρβανιτάκη στη Ρόδο στις 8 Αυγούστου 2016. Στη συζήτηση μαζί του δεν μπαίνει τελεία ποτέ. Αρκεί να έχεις ανοιχτά αυτιά.

Διαβάστε τον ή καλύτερα ακούστε τον. Αλλιώς απολαύστε έναν θαυμάσιο, άσωτο υιό. 

Τ.Δ.  

[Η συνέντευξη δόθηκε στον Παλμό 99.5 και στην εκπομπή “Πρόσωπα και Τραγούδια” Ακούστε την ολόκληρη στο τέλος του άρθρου]. 

“Άσωτος υιός: Αν όχι το πρώτο, είναι ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψα στα 19 μου που με απασχολούσε το πώς θα πατήσω στα πόδια μου χτίζοντας τη δική μου ζωή, υπηρετώντας την τρέλα μου και τον όλο τρόπο ζωής που ήθελα για μένα και που πήγαινε κόντρα στους γονείς μου.

Κανονική ζωή δεν είχα ποτέ όπως την εννοούμε, έζησα έξω από τα στερεότυπα, αλλά και ποτέ δεν είχα την τρέλα να διαφέρω από τους άλλους. Από μια άποψη έκανα μια κανονική ζωή, παντρεύτηκα πολύ μικρός, έκανα δυο παιδιά, αλλά δεν ακολούθησα τα στερεότυπα του καταραμένου ροκ σταρ. Από την άλλη η ζωή του μουσικού είναι απρόβλεπτη και ανασφαλής ακόμα και για τη επόμενη μέρα. Συνδύασα τις δυο πλευρές προσπαθώντας να βρω την ισορροπία. Οι γονείς μου ήθελαν να με κάνουν αρχιτέκτονα πρώτα, μετά τραπεζικό υπάλληλο, αλλά με είχε κερδίσει η κιθάρα μου.

Σε ένα κόσμο που η επικοινωνία εξαντλείται σε παράλληλους μονόλογους και όλοι οχυρώνονται μέσα στις απόλυτες βεβαιότητες τους, έγραψα ένα ερωτικό τραγούδι αφιερωμένο σ’ αυτούς τους λίγους που ξέρουν να ακούνε και να ρωτάνε. Για αυτό κι έγραψα τον στίχο «ίσως να σου ‘λεγα πολλά, αν μια φορά ρωτούσες». Είμαστε κακοί ακροατές και κακοί συνομιλητές. Να κάτι που έπρεπε να μαθαίνουμε από το σχολείο. Από το να παπαγαλίζουμε άχρηστες πληροφορίες, θα μπορούσαμε να μάθουμε πώς κάνουμε διάλογο.
Η ψήφος στα 16 είναι λαϊκισμός, όπως και πολλά άλλα. Η φαινομενικά περισσότερη δημοκρατία είναι κίνησαν εκ του πονηρού.

«Νικητές και νικημένοι, όλοι χάσαμε μαζί»: Πέσαν να με φάνε με αυτό το τραγούδι, επειδή από χρόνια δεν έλεγα το τροπάριο που ήθελαν και τα γνωστά αριστερά τσιτάτα της τζάμπα μαγκιάς που πουλήθηκαν κατά κόρον στην κρίση. Αυτό το αντιμνημονιακό τσιτάτο που έσπειρε το μίσος χωρίζοντας τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Τα κίνητρά τους ήταν ποταπέστατα: το αξιοθρήνητο εγώ τους και η καρέκλα τους. Το ίδιο έργο το είδαμε τρεις φορές. Οι Κύπριοι ομονόησαν στα αυτονόητα χωρίς διχασμούς και χωρίς να κάψουν τις πόλεις τους κατάφεραν να βγουν από το μνημόνιο. Δεν βγήκε κάποιος εκεί να πουλήσει φτηνό λαϊκισμό. Αυτές τις λεβεντιές και την τζάμπα μαγκιά την πούλησαν όχι μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι δημοσιογράφοι και πολλοί συνάδελφοί μου.

Με απασχολεί από τα 18 μου ο όρος «τζάμπα μαγκιά». Το σήμα κατατεθέν της εποχής μου. Τότε έγραψα και το τραγούδι «αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά» προσπαθώντας να περιγράψω έναν τύπο πολιτικοποιημένο της γενιάς μου, κυριάρχησε και έγινε εθνική ταυτότητα με ύφος εισαγγελέα, επαναστάτη και δικτάτορα μαζί. Η αναπηρία για διάλογο έρχεται ξανά: είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουμε διαφωνώντας.

 O γνήσιος Μάγκας: μπορεί να υπερασπιστεί τις αξίες και τον τρόπο ζωής του. Είναι ικανός να τα βγάζει πέρα μόνος τους όχι με τις πλάτες των άλλων [μπαμπάς, μαμά ή κουμπάρος και βύσμα πολιτικό] .

Χρειαζόμαστε συλλογική αυτοκριτική. Θεωρώ τον λαϊκισμό όχι απλώς απεχθή, αλλά και τρομερά επικίνδυνο γιατί δεν μας αφήνει να εξελιχθούμε”.