Δημήτρης Κατσούλας

Την θυμάμαι εκεί γύρω στα 1980-1985, μπορεί και πιο μετά ,στην οδό Σολωμού, στα Εξάρχεια, να είναι σκυμμένη στο πιάνο και να παίζει με μια μαεστρία αλλά κι έναν ενθουσιασμό όπου όμοιά της δεν έχω συναντήσει. Εάν σήμερα η Σοφία ζυγίζει ούτε καν πενήντα κιλά (κάτι ολιγότερο δηλαδή από ‘μένα ), τότε δεν θα ήταν υπερβολή εάν σας έλεγα ότι τα ογδόντα σίγουρα τα ‘πατούσε’. Ναι, καλώς καταλάβατε, στην Σοφία Βόσσου αναφέρομαι με την οποία πριν περίπου πέντε χρόνια ήμασταν και γειτονάκια. Σοφία, δεν ξέρω εάν θυμάσαι εκείνη τη φορά που με βοήθησες να ανεβάσω το καρότσι του σούπερ μάρκετ σ’ εκείνο το σκαλοπάτι που απείχε από τον πεζόδρομο έως το εξωτερικό πλατύσκαλο της πολυκατοικίας ούτε δέκα πέντε εκατοστά αλλά παρ’ όλα αυτά με ταλαιπωρούσε το… άτιμο, σηκώνοντάς το εσύ στην κυριολεξία όρθιο με τα χέρια, λες και ήταν καλάθι χειρός και το ξεπέταξες με την πρώτη; Ε, λοιπόν τώρα σου λέω ότι ήταν και η τελευταία φορά που έμπαινα σε τοιούτου είδους… αγγαρείες. Τέλος πάντων, ας είναι.

Πριν επτά περίπου μήνες ξαναπέρασα από την Σολωμού, από το καφωδείο ‘Άχ Μαρία’ το οποίο η Σοφία Βόσσου θεωρούσε σπίτι της προσφέροντας τις μουσικές της εμπειρίες και τις άπειρες συνεργασίες της με συναδέλφους του χώρου της και όχι μόνο. Απαριθμώντας τούτη τη στιγμή και αναπολώντας βραδιές όμορφες αλλά και έντονες, ας αναφερθώ σε μερικά ονόματα της εποχής εκείνης: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Ζουγανέλης, Ισιδώρα Σιδέρη, Γιάννης Γιοκαρίνης (μερικές φορές ο Γιοκαρίνης δημιουργώντας αυτοσχέδια σκετσάκια κρυβόταν πέριξ αλλά και κάτω από το πιάνο στο οποίο έπαιζε η Σοφία Βόσσου…),Τζίμης Πανούσης, Κώστας Τουρνάς, Σαββίνα Γιαννάτου, Φλέρυ Νταντωνάκη, Λάκης Παπαδόπουλος, Σάκης Μπουλάς, Μάριος Πλωρίτης, Πάνος Χατζηκουτσέλης, Γιώργος Οικονομέας, μέχρι και ο Γιώργος Κοινούσης είχε φιλοξενηθεί για κάποιο φεγγάρι αλλά μετά τα ‘βρόντηξε’ και έφυγε.

Πριν επτά λοιπόν μήνες που πέρασα έξω από τη μουσική σκηνή ‘Αχ Μαρία’ αχνά φαινόταν στην ταμπέλα το ‘Αχ’, όσο δε για το ‘Μαρία’ σπασμένη καθώς ήταν η ταμπέλα και κρεμασμένη ούτε καν διακρινόταν. Αναφέρθηκα σε όλα αυτά με αφορμή μια συνέντευξη που παραχώρησε προχθές η Σοφία Βόσσου στον τηλεοπτικό ALPHA και συγκεκριμένα στην εκπομπή Happy Day, η οποία Σοφία Βόσσου δεν προσπάθησε να κρύψει ή να φτιασιδώσει τα λόγια της αλλά χύμα εξέθεσε την άποψή της σχετικά με τον έρωτα, τις ζήλειες και τις παρακολουθήσεις που είχε κάνει παλιά στον Ανδρέα Μικρούτσικο γιατί υποψιαζόταν ότι με κάποια άλλη τσιλιμπούρδιζε και άλλα χαριτωμένα που είπε. ‘Μου λείπει ο έρωτας, να ερωτευτώ’ είπε με ευθύτητα. ‘…Σπαρτάρησα τον άντρα, πενθώ…’. Και βέβαια έχει το δικαίωμα η Σοφία Βόσσου, ανεξαρτήτως χρόνων – όπως και κάθε άνθρωπος φυσικά – να ερωτευτεί, να ερωτεύεται, ειδικά για την περίπτωσή της όπου μετά  από ένα μικρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, βγήκε ακεραία και νικητής, δικαίωμα λοιπόν να ζει τον έρωτα σε όλες του τις εκφάνσεις, κάθε στιγμή να είναι ομορφότερη από την προηγουμένη και σε τίποτα να μη της μοιάζει, κάθε μέρα που περνά να προσμετράται μόνον στα θετικά και μακριά από μιζέριες, κλάψες, ανασφάλειες.

Σοφία, αντί τις μέρες σου να τις σπαταλάς στους απέραντους και αχαρτογράφητους ωκεανούς του διαδικτύου και να επιδίδεσαι σε έναν ατέρμονα ‘πόλεμο’ όπου σίγουρα μόνο θύματα θα έχει μη τελειώνοντας ποτέ συγκεντρώνοντας followrs όπως είπες, εδώ και τώρα ξεχύσου στους αγρούς – ξέρεις εσύ, προς Σαλαμίνα μεριά εννοώ – ανακαλύπτοντας νέους ανθρώπους με δροσερές αναπνοές, με πάθος για ζωή, δίψα για το πραγματικά καινούργιο, ειδικά τώρα (θα έλεγα) όπου οι λεμονιές σε μεθούν, όπου κι αν σταθείς, όποιο ανηφορικό δρομάκι κι αν επιλέξεις για να αγναντέψεις από εκεί ψηλά, ‘Κυκλωπάκι’.