Δημήτρης Κατσούλας

Ο άρχοντας της πόλης, η απογοήτευση δηλαδή, είναι εδώ και  διαφεντεύει τις ζωές μας. Όπου κι αν ψάξεις, όπου κι αν ρωτήσεις, απογοητεύσεις θα σωρεύσεις. Και δεν μπαίνω στη λογική να συγκρίνω απογοητεύσεις διότι την ίδια αδικία μου προκαλεί η ανεργία με την πτώση του βιοτικού επιπέδου μας, την ίδια επίσης οι εκβιασμοί με το κράτος της αστυνομοκρατίας, ίδια και η σπουδή των εφημερίδων «ΝΕΑ» και «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» αναρωτώμενη η μεν πρώτη «Πού βρίσκεται το νομοσχέδιο για τις πορείες;» η δε δευτέρα (της «σοβαράς δεξιάς») να φέρει στο κύριο άρθρο της τον τίτλο «Ρύθμιση για τις διαδηλώσεις τώρα», προχθές ήδη, υποδεικνύοντας δηλαδή στην κυβέρνηση την εσπευσμένη είσοδο του νομοσχεδίου στην Βουλή προς ψήφιση που πρέπει να ακολουθήσει. Γιατί τάχα τόση βιασύνη; Γιατί τάχα εδώ και τώρα η διεκδίκηση της εργασίας να περιορίζεται από το πεζοδρόμιο και όχι από τις λεωφόρους της πόλης;  Φοβούνται μήπως τα πεινασμένα στόματα ή ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την μη παρακώλυση της κυκλοφορίας από τα «ξαναμμένα πλήθη»; (sic). Είναι που είναι ξεβρακωμένες στην υπεράσπιση του νεοφιλελευθερισμού οι δυο εφημερίδες –διάβαζε σαρώματος κάθε έννοιας δικαίου σ’ αυτόν τον τόπο – απαιτώντας τον «εκσυγχρονισμό» – διάβαζε  κατάργηση διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας με αφορμή την πορεία των νοσοκομειακών γιατρών (ΠΟΕΔΗΝ) λες κι αυτοί ευθύνοντο προχθές για την «διασάλευση» της τάξης και το κυκλοφοριακό κομφούζιο που επεκράτησε (διότι έτσι πάντα θα συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας), και όχι ο δήμαρχος με τους πειραματισμούς του όσον αφορά σε  μονοδρομήσεις, πεζοδρομήσεις, διαγραμμίσεις, διαβαθμίσεις, αναβαθμίσεις και όλο το κακό συναπάντημα με το οποίο πειραματίζεται-οραματίζεται, τον «Μεγάλο Περίπατο» και αυτού του είδους οι παρεμβάσεις εννοείται ότι θα διαιωνίζονται εσαεί αλλά περισσότερο εκείνο που τον άνθρωπο της καθημερινότητας ενδιαφέρει και εκδηλώνει τους φόβους του σε κάθε περίπτωση είναι ο πανικός για το αύριο που διαγράφεται μελανός σε κάθε έκφανση της ζωής του. 

Και… από μεριά θα ήταν τουλάχιστον παρήγορο εάν λειτουργούσε η δικαιοσύνη, η παιδεία, το σύστημα υγείας το οποίο αφού το ξεζούμισε η κυβερνώσα παράταξη χειροκροτώντας το από τα μπαλκόνια κάποτε, τώρα λουφάζει και παριστάνει την κουφή αρνούμενη τις μονιμοποιήσεις που είχε υποσχεθεί εν μέσω κορονοϊού στην ΠΟΕΔΗΝ καθώς και την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Το μόνο που λειτουργεί είναι η θρασύτητα και η ευκολία του καθενός ανίκανου και ανεπαρκούς  να σου καθιστά τη ζωή ανυπόφορη. Δες παραδείγματος χάρη αυτούς που επέλεξες ως εκπροσώπους σου στο Κοινοβούλιο με πόση ευκολία ψήφισαν τον μηδενισμό της αποτίμησης της ίδιας σου της ζωής, χαλαροί από τα έδρανά τους λες και ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα όλοι αυτοί – στον κόσμο τους κατά το κοινώς λεγόμενο – , δες πώς η μοίρα σου υπολογίζεται μόνο με αριθμούς γιατί ως ένα νούμερο λογίζεσαι, σαν ένας αριθμός προσθέτοντας στα ποσοστά και στους στόχους τους και όλα αυτά για το θεαθήναι, για θέματα στατιστικής και μόνο προκειμένου να εμφανίσουν τα επιθυμητά αποτελέσματα που έχουν θέσει ως στόχο να σε αφανίσουν αρκεί η eurostat να απονέμει κάθε φορά τα εύσημά της προς τους εκδορείς σου καθημερινέ μου άνθρωπε.

Δες με πόση ευκολία και με ποιους ολοφάνερους τρόπους ο εργοδότης σου σε εκβιάζει με μειώσεις, ανέχεια και χρόνο από μια ζωή που δεν οφείλεις να την παραδώσεις πουθενά περισσότερο δε σε αυτόν, παρατήρησε την αδιαφορία που επικρατεί για όλα, δες πώς οι ανθρώπινες ζωές καταργούνται τελικά από μυαλά απάνθρωπα, ανεγκέφαλα και διεστραμμένα. Εμείς οι καταπιεσμένοι ξέρουμε πολύ καλά την τακτική που θα ακολουθήσουμε μπρός στη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα όπως οι πρωινές βούρτσες ενός από τους άρχοντες της πόλης – του δημάρχου εν προκειμένω – καθαρίζοντας γειτονιές της Αθήνας πλένοντας δρόμους και πετώντας τους άστεγους σε δημοτικά πάρκα για να λιάζονται ολημερίς χωρίς φαγητό και μπάνιο, ζώντας εμείς οι «φταίχτες» και με πολύ λιγότερα χρήματα, με πολύ λιγότερα ένσημα, με πολύ λιγότερα όνειρα. Μάθαμε πια. Αλίμονο σας αφεντάδες μοναχά όταν φθάσει η ώρα σας. Η ζωή μας καταστράφηκε ούτως ή άλλως τι κι αν περπατούμε στην πόλη γυμνοί και έχοντας σπίτι μας για το καλοκαίρι και όσο οι συνθήκες το επιτρέπουν κάτω από δέντρα και για κρεβάτι μας κάποιο παγκάκι σίγουρα θα περισσέψει, κι αν αυτό δεν γίνει το μοιραζόμαστε με τον διπλανό ξεσπιτωμένο. Αλίμονο σε κείνους που αποκαρδιώθηκαν και παραιτήθηκαν από τις διεκδικήσεις τους μη έχοντας πια τη δύναμη να το παλέψουν. Οι υπόλοιποι, όσοι κι αν είμαστε απλά θα επιβιώσουμε. Αλλά αυτό είναι το ζητούμενο εν τέλει; Να μη μας διαφεύγει ότι επιβίωση σημαίνει ζωή κάτω από τα όρια της φτώχειας του ανθρώπου, αλλά το κυριότερο σημαίνει στέρηση της αξιοπρέπειάς του. Φθάνει πια, έως εδώ οι θυσίες μας λιμοκοντόροι._    

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr