Τζίνα Δαβιλά

Στις πόλεις της Περιφέρειας, στις μικρές κοινωνίες, τον ναρκομανή, τον άστεγο, τον ψυχικά ασθενή δύσκολα θα τον βρεις στους δρόμους και στα παγκάκια. Στις μεγαλουπόλεις τα δεδομένα αλλάζουν . Είναι απρόσωπα και σκληρά. Αδιαφορούν οι πολίτες, προφανώς και οι τοπικοί άρχοντες για το πού θα κοιμηθεί ο άστεγος, πού θα καταλύσει ο ναρκομανής, πώς θα επιβιώσει η οικογένεια που βρίθει ψυχολογικών, οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μικρή πόλη. Δυο κορίτσια της Δ’Δημοτικού λογοφέρουν. Το κορίτσι Α μιλά άσχημα στο κορίτσι Β. Το κορίτσι Β απαντά στον ίδιο περίπου τόνο. Γαϊτανάκι . Μια κουβέντα η μία, μια κουβέντα η άλλη…  Έρχεται ο πατέρα του κοριτσιού Α, παραλαμβάνει την κόρη του, φεύγει και μετά από λίγη ώρα επιστρέφει στο σχολείο μεθυσμένος και βρίζει το κορίτσι Β με απρεπείς λέξεις. «Κ@ριόλ@, ξεκολλ@@@α, κ.λπ. κ.λπ… παρόντες ο Διευθυντής του Σχολείου, η δασκάλα του τμήματος, δάσκαλοι και μαθητές. Οι δάσκαλοι διώχνουν το μεθυσμένο πατέρα. Έρχεται η μητέρα του κοριτσιού Β να παραλάβει την κόρη της με τη λήξη του ολοήμερου και την βρίσκει σε άθλια κατάσταση. Οι γονείς του κοριτσιού Β το επόμενο πρωί έχουν συνάντηση με τον Διευθυντή του Σχολείου, ο οποίος τους ζητά επανειλημμένες φορές συγγνώμη που έκανε παράβαση καθήκοντος και δεν κάλεσε την Αστυνομία,  που βρέθηκε η εξώπορτα του Σχολείου ανοιχτή, που…που…που…, αλλά γνωρίζουν την οικογένεια του κοριτσιού Α που έχει σοβαρά οικονομικά, ψυχολογικά κ.λπ. προβλήματα. Ο πατέρα του κοριτσιού Α εκλήθη να είναι παρών, μα δεν φάνηκε να έχει συνειδητοποιήσει τι έκανε, καθώς απευθυνόμενος στην μητέρα της Β τής έκανε υπόδειξη να μαζέψει την κόρη της. Φυσικά, τον επέπληξαν οι παρόντες, Διευθυντής και Δασκάλα, αλλά…

Σήμερα τα ξημερώματα ο «Σφαγέας της Νέας Ζηλανδίας», ο 28χρονος Αγγλοσάξονας ακροδεξιός τρομοκράτης σκόρπισε τον θάνατο μεταδίδοντας online την παρανοϊκή του πράξη, η οποία είχε ως έμπνευση μακελειό που προκάλεσε ένας άλλος παρανοϊκός, ο  Νορβηγός μακελάρης του Όσλο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, παραληρηματικός, χαμηλού πνευματικού επιπέδου, γεμάτος μίσος για τα πάντα και τους πάντες, από φτωχή οικογένεια, αμόρφωτος, χωρίς ενδιαφέροντα. Οι τρεις ιστορίες φαίνεται να απέχουν, ωστόσο νομίζω πως ο κορμός τους είναι κοινός.

Μπορεί ένας Διευθυντής να ζητά συγγνώμη για παράβαση καθήκοντος και εκεί να τελειώνουν όλα;

Μπορεί η πόρτα ενός σχολείου να μένει έστω και για δέκα δευτερόλεπτα ξεκλείδωτη;

Μπορεί ένας γονιός να εισέρχεται στο Σχολείο απειλητικά, είτε είναι μεθυσμένος, είτε όχι;

Μπορεί ένας γονιός να δέχεται συγγνώμες και να είναι απλά ήσυχος;

Μπορεί ένας μαθητής οποιασδήποτε βαθμίδας και ηλικίας να νοιώθει απροστάτευτος στο Σχολείο του;

Μπορεί αυτό το συμβάν να μην είναι το μοναδικό, αλλά να συμβαίνουν συχνά παρόμοια  και να μην γνωστοποιούνται;

Θα μπορούσε σήμερα να ήμασταν θεατές μιας φρίκης ενός  Δημοτικού Σχολείου της Πρέβεζας; Αν ο μεθυσμένος  πατέρας  βιαιοπραγούσε προς το κορίτσι Β, αν το  χτυπούσε σοβαρά ή  θανατηφόρα, αν οπλοφορούσε, αν οτιδήποτε… “Είδε ο τρελός τον μεθυσμένο και φοβήθηκε”.  Όταν η Ευθύνη, η Υπευθυνότητα, η Επαγγελματική επάρκεια αντί για προϋπόθεση γίνεται τύχη, το καμπανάκι της Κοινωνίας χτυπά κόκκινο. Και τότε δεν ξέρω τι έχει μεγαλύτερη αξία: να είναι μια μικρή κοινωνία  ιδιότυπα αλληλέγγυα χωρίς να λύνει το πρόβλημα ή να πεθαίνει ο πολίτης άγνωστος και χαμένος στις πλατείες μιας απρόσωπης πόλης;

ΥΓ: Η αντιμετώπιση είναι υπόθεση όλων μας, μα κυρίως δομών που λύνουν τα προβλήματα Ψυχικής Υγείας και Ομαλής Κοινωνικοποίησης των πολιτών. Μα πάντα η ωριμότητα και η ετοιμότητα θα είναι τα ζητούμενα. Και εδω δεν ισχύει το “ένα τσιγάρο δρόμος”

15 Μαρτίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr